به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان توضیح دادهاند که پیری خطر ابتلا به سرطان را در نتیجه آسیب DNA انباشته افزایش میدهد، اما همه سلولهای غیر طبیعی به سرطان تبدیل نمیشوند. در سالهای اخیر، تأثیرات ژنتیکی دیگری نیز کشف شده است که به پیشرفت بیماری کمک میکند.
این مطالعه اثرات اپی ژنتیکی را نشان داد که در طول رشد جنین شکل میگیرد که میتواند بر احتمال ابتلا به سرطان در فرد برای زندگی تأثیر بگذارد. (این اثرات به تغییراتی اشاره دارد که در بیان ژن بدون تغییر توالی DNA رخ میدهد. به عبارت دیگر، این اثرات به تغییر در کد ژنتیکی مربوط نمیشود، بلکه به نحوه سازماندهی، فعال شدن یا مهار ژنها در طول زندگی مربوط میشود.)
دانشمندان دو مورد متمایز از این تأثیرات اپی ژنتیکی را شناسایی کردند که با بالاترین و کمترین خطر ابتلا به سرطان مرتبط است. یکی از این شرایط باعث کاهش خطر میشود، در حالی که دیگری احتمال ابتلا به سرطان را برای مادام العمر افزایش میدهد. اگر سرطان در شرایط کم خطر ایجاد شود، اغلب یک تومور مایع مانند لوسمی یا لنفوم است. در پرخطرترین حالت، سرطان تمایل به یک تومور جامد مانند سرطان ریه یا پروستات دارد.
در این مطالعه، دانشمندان دریافتند که موشهایی با سطوح پایین ژن Trim۲۸ دو ژنوتیپ مختلف را در ژنهای مرتبط با سرطان نشان دادند و خاطرنشان کردند که این الگوها در طول رشد تعیین میشوند و بر احتمال ابتلا به سرطان بعدا تأثیر میگذارند.
J. Andrew Posbiselek، رئیس ژنتیک اپی ژنتیک در موسسه Van Andel و یکی از نویسندگان این مطالعه، توضیح داد: "نتایج فضای بیشتری را برای درک پایههای سرطان باز میکند. ما همیشه به سرطان به عنوان یک بیماری ناشی از جهشهای ژنتیکی که بعدا در زندگی رخ میدهد نگاه کردهایم، اما نتایج ما نشان میدهد که تکامل ژنتیکی ممکن است در تعیین خطر مادام العمر نقش داشته باشد.
در آینده، دانشمندان قصد دارند اثرات این شرایط را بر سرطانهای فردی بررسی کنند و امیدوارند که مطالعه آنها به توسعه استراتژیهای درمانی دقیقتر و موثرتر کمک کند.
این یافتهها در مجله Nature Cancer منتشر شد.
منبع: مدیکال اکسپرس