داستان جدیدی از ستاره‌ای که فقط ۳۶ سال پیش در حال انفجار دیده شده است

به گزارش مجله خبری نگار،در سال‌های میانی، دانشمندان مشتاقانه توسعه SN ۱۹۸۷A را تماشا کرده اند که از شعله‌ای نوری که برای اولین بار در فوریه ۱۹۸۷ دیده شد به یک باقیمانده ابرنواختر تمام عیار شکوفا شد. در فاصله ۱۶۸ هزار سال نوری، در ابر ماژلانی بزرگ که به دور کهکشان راه شیری می‌چرخد، این شیء اخیرا بینش بی سابقه‌ای از تکامل یک ابرنواختر فروپاشی هسته به ما داده است.

به گفته دانشمندان، ما آن را از طریق هر طول موج ممکن، از رادیو گرفته تا گاما، بررسی کرده ایم. اکنون تلسکوپ فضایی جیمز وب در مادون قرمز نزدیک نگاهی انداخته است و مشاهدات جدید ساختار‌هایی را که قبلاً هرگز دیده نشده بودند در ابر در حال رشد روده‌های منفجر شده ستاره‌ها نشان داده است.

محققان توضیح می‌دهند که ما قبلاً چند چیز را در مورد SN ۱۹۸۷A می‌دانستیم و می‌دانیم که پرتاب آن دارای ساختار ساعت شنی است که از ستاره مرکزی فوران می‌کند.

در مرکز، یک لکه بسیار تیره به شکل سوراخ کلید وجود دارد. این یک توده غبار به قدری متراکم است که حتی تلسکوپ فضایی جیمز وب نمی‌تواند نوری را که از آن عبور می‌کند تشخیص دهد. شواهد حاکی از آن است که بقایای ستاره‌ای که منفجر شده که اکنون نوعی ستاره نوترونی است و به عنوان تپ اختر شناخته می‌شود، پنهان می‌شود.

حلقه‌ای درخشان ستاره را احاطه کرده است. تصور می‌شود که این حلقه خط استوا است و کمر ساعت شنی را تشکیل می‌دهد. نقاط روشن در حلقه، شوک‌های داغی هستند که زمانی ایجاد می‌شوند که مواد حاصل از ابرنواختر به موادی در اطراف ستاره که قبلاً در پایان عمر خود ریخته شده بودند، برخورد کنند.

با این حال، تلسکوپ فضایی جیمز وب در داخل حلقه چیزی را مشاهده کرد که هرگز در هیچ رصد قبلی شناسایی نشده بود و آن ساختار‌های هلال مانند عجیب بود. ناسا در این باره توضیح می‌دهد: تصور می‌شود که این هلال‌ها بخشی از لایه‌های بیرونی گازی باشند که از انفجار ابرنواختر خارج شده اند.

به گفته دانشمندان ناسا، درخشندگی آن‌ها ممکن است نشانه روشن شدن باشد، یک پدیده نوری که از مشاهده مواد در حال انبساط به صورت سه بعدی ناشی می‌شود. به عبارت دیگر، زاویه دید ما باعث می‌شود به نظر برسد که مواد در این دو هلال بیشتر از آنچه واقعاً وجود دارند، باشند.

تلسکوپ فضایی جیمز وب جهان را در مادون قرمز و نزدیک می‌بیند که مانند طول موج‌های کوتاه تر، گرد و غبار را پراکنده نمی‌کند. این موضوع بدان معناست که در بسیاری از موارد تلسکوپ قادر است از میان مناطق گرد و غباری ببیند تا آنچه در داخل آن وجود دارد را آشکار کند.

محققان در پایان می‌گویند: با این حال، در مورد SN ۱۹۸۷A، غبار مرکزی آنقدر غلیظ است که حتی جیمز وب نیز با این مشاهدات نمی‌تواند به آن نفوذ کند. این تلسکوپ به رصد این ابرنواختر ادامه خواهد داد تا تکامل آن را با جزئیات ردیابی کند و امیدواریم روزی ستاره گم شده را پیدا کند.