پایان رویا‌های برزیل؛ رقص کرواسی ادامه دارد

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: شگفتی‌های جام جهانی ادامه دارد و کرواسی در ضربات پنالتی برزیل، بخت اول قهرمانی را حذف کرد. کرواسی استاد ضربات پنالتی است و با زدن گل مساوی به خواسته‌اش رسید. آن‌ها تیم‌های زیادی را به وقت اضافه برده و در نهایت حذف کرده‌اند.

مودریچ خاص

خاص، واقعاً خاص. این آخرین جام جهانی لوکا مودریچ است و چه روند استثنایی برای او دارد. مودریچ در ورزشگاه اجوکیشن سیتی شبیه کسانی نبود که بازی آخرشان را انجام می‌دهند، او هنوز ادامه دارد. او بازی را کنترل کرد و حتی در ۳۷ سالگی هر کاری می‌خواهد، انجام می‌دهد. سال‌ها است که این کار را می‌کند و دیگر برایمان شگفت‌انگیز نیست اگرچه اغلب بازیکنان در این سن افت می‌کنند. مودریچ نه؛ برای همین یکی از بهترین‌ها به حساب می‌آید.

دروازه‌بان پدیده

چه کسی تصور می‌کرد دومینیک لیواکوویچ یکی از ستاره‌های جام جهانی باشد؟ اما دروازه‌بان کرواسی واقعاً هست. از بازی با ژاپن در یک‌هشتم نهایی شروع شد که سه تا از چهار پنالتی حریف را دفع کرد و مقابل برزیل هم جایگاه خود را در تاریخ جام جهانی تثبیت کرد. دروازه‌بان دیناموزاگرب در ۱۲۰ دقیقه ۱۱ سیو داشت، اما وقتی گل خورد دستش را بالا برد به نشانه اینکه تقصیر او بوده، اما واقعاً نبود. اگر هم کسی چنین تصوری داشت، در ضربات پنالتی جبران کرد. دنیا عاشق پدیده‌ها است و لیواکوویچ یکی از آن‌ها به حساب می‌آید که در نیمه‌نهایی می‌تواند تورنمنت تاریخی‌اش را تکمیل کند.

مهم‌ترین گل زندگی

آیا می‌توانید گل مهم‌تری بزنید؟ در وقت اضافه یک‌چهارم نهایی جام جهانی مقابل برزیلی که پیش افتاده. قطعاً این مهم‌ترین گل تمام زندگی برونو پتکوویچ است. برزیل تیم بهتر بود، اما یک لحظه غافل شد و مجازات سختی دید. گل دقیقه ۱۱۶ مهاجم دیناموزاگرب، کرواسی را در بازی نگه داشت و کار را به پنالتی کشاند، اما مهم‌تر از آن افت شدید روحی برزیلی‌ها بود.

فوتبال بی‌رحم

فقط چند دقیقه طول کشید؛ به نظر می‌رسید نیمار مهم‌ترین گلش در جام جهانی را زده. تا بازی جمعه شب، به یادماندنی‌ترین لحظه او در جام جهانی اشک‌هایش در سال ۲۰۱۴ بود که همه چیز را ویران کرد. دوباره این اتفاق افتاد، فوتبال چقدر می‌تواند بی‌رحم باشد؟ او به خاطر پنالتی‌های از دست رفته مارکینیوش و رودریگو حتی اجازه زدن پنالتی آخر را پیدا نکرد، فقط می‌توانست تماشا کند و غصه بخورد. او می‌توانست در این بازی خود را در میان بزرگان تاریخ پرافتخار کشورش قرار دهد، اما یک ناکامی بزرگ دیگر نصیب بازیکنی شد که شایسته بهتر از این‌ها است.

اشتباهات تیته

تیته با سؤالات زیادی روبه‌رو می‌شود از تعویض‌ها گرفته تا پنالتی‌زن‌ها. با چینش اولیه، به نظر می‌رسید برزیل به‌دنبال از دست دادن وسط زمین و افزایش نیرو‌های هجومی است. نتیجه نداشت و دو بازیکن برزیل در برابر سه بازیکن کرواسی مغلوب بودند. خط حمله هم بدرستی تغذیه نمی‌شد، چون ارتباط وسط زمین قطع بود. تیته نتوانست تغییر مناسبی بدهد، او مهاجم پشت مهاجم می‌فرستاد، اما آنتونی، رودریگو، ریچارلیسون، پدرو، رافینیا و وینیسیوس همه بی‌تأثیر بودند. نیمار با گل خود تا حدی خیال مربی را راحت کرد، اما چند دقیقه بعد همه چیز خراب شد. پنالتی‌ها با رودریگوی ۲۱ ساله شروع شد و با نیمار تمام شد که به زدن پنالتی نرسید.

دو برزیلی ناکام

رودریگو و مارکینیوش حق دارند این بازی را فراموش نکنند. پنالتی رودریگو خوب نبود هرچند می‌شود شجاعت ستاره ۲۱ ساله رئال مادرید را ستود. مارکینیوش هم آرزو می‌کند کاش توپش چند سانتیمتر به سمت دروازه بود، توپ به تیرک در ضربات پنالتی، بی‌رحمانه‌تر از این هم می‌شود؟ این دو بخش مهمی از بازیکنان آینده برزیل هستند و هم‌تیمی‌ها دلداریشان دادند، به هر حال در ضربات پنالتی یکی قهرمان می‌شود و یکی مقصر. در این بازی نوبت دو بازیکن برزیل بود.

کار تیته در برزیل تمام شد

نیمار حتی اجازه زدن پنالتی را پیدا نکرد. وقتی از تیته سؤال کردند چرا نیمار برای پنالتی آخر انتخاب شد که هرگز زده نشد، پاسخ داد: «پنالتی پنجم خیلی مهم است، فشار بالایی وجود دارد و بازیکنانی که از نظر ذهنی آماده‌تر هستند، باید این پنالتی را بزنند.»

توجیه خوبی است، اما نگه داشتن بهترین برای زدن آخرین پنالتی به شرط آن است که شما بدانید آخرین پنالتی کدام است و در شب تلخ باخت به کرواسی، برزیل این را خیلی دیر فهمید.

برزیل باید توجه می‌کرد به اینکه کرواسی در چهار بازی آخرش در جام جهانی که به ضربات پنالتی کشیده شده، به پیروزی رسیده است. اینکه بتوانی مقابل آن‌ها کار را به ضربه پنجم بکشانی، خودش یک موفقیت است. نیمار در طول دوران حرفه‌ای خود ۸۸ پنالتی زده که ۷۳ تای آن‌ها گل شده یعنی ۵/۸۲ درصد. برای همین خیلی‌ها بر این باورند که او زودتر باید پنالتی می‌زد تا فرصت کمک به برزیل را از دست ندهد، اگرچه عده‌ای هم به پنالتی برنده او در فینال المپیک ۲۰۱۶ اشاره می‌کنند.

نیمار ویران شده که در جام جهانی بعدی ۳۴ ساله خواهد بود شاید حالا فقط به «آخرین تانگو در پاریس» دلخوش باشد و موفقیت‌های باشگاهی را در اولویت قرار دهد. کار تیته هم تمام شد همان‌طور که قبل از شروع تورنمنت گفته بود: «یک سال و نیم پیش گفته بودم جام جهانی پایان کار من است. نمی‌توانیم برای خودمان درام درس کنیم، مربی‌های بزرگ دیگری هستند که می‌توانند جای من را بگیرند.»

او ادامه داد: «باید یاد بگیریم همان‌طور که شادی‌های‌مان را تقسیم می‌کنیم، غم‌های‌مان را با همدیگر به اشتراک بگذاریم. نسل جدیدی از بازیکنان برزیل شکل گرفته‌اند که آینده درخشانی دارند. این را می‌دانم که من مسئول اول این ناکامی هستم، اما همه ما مسئول هستیم. قرار نیست کسی قهرمان یا قربانی باشد، در فوتبال همه می‌برند و همه می‌بازند. همین است، گاهی عالی نتیجه می‌گیرید و گاهی نه.»

در کنفرانس خبری روز قبل از مسابقه، یک خبرنگار برزیلی سؤال کرد که تیته و همکارانش برای کار به قطر آمده‌اند نه اینکه سبک‌های جدید جشن و خوشحالی را به نمایش بگذارند، این سؤال با تشویق خیلی‌ها مواجه شد. بعد از بازی هم سؤال‌ها ادامه داشت: «آیا عصبانی هستید؟ آیا ناراحتید؟ چرا برزیل نظم و سازمان لازم را نداشت؟» تیته پاسخ داد: «ناراحتی و تلخکامی شما را درک می‌کنم، انتقادات را درک می‌کنم.»

زلاتکو دالیچ مربی کرواسی گلایه کرد از اینکه در کنفرانس خبری بدرستی تشویق نشده و این تنها شکایت او بعد از پیروزی بزرگ کرواسی مقابل برزیل بود. او گفت: «ما کشور کوچکی هستیم و رقیب بزرگی را شکست دادیم. به بازیکنانم تبریک می‌گویم، آن‌ها مبارزان بزرگی هستند، حالا ما به نیمه‌نهایی رسیده‌ایم. ما ثابت کردیم تسلیم نشدن چه شکلی است. تیم‌های بزرگ زیادی هستند و ما دوباره به جمع چهار تای آخر رسیده‌ایم، تنها کروات‌ها می‌توانند چنین کاری بکنند.»

دالیچ که لوکا مودریچ ۳۷ ساله و «باورنکردنی» را ستود، حرف‌هایش در کنفرانس خبری قبلی درباره رقص برزیلی‌ها را تکرار کرد: «گفته بودم نمی‌خواهم بازیکنانم برقصند، از این کار‌ها خوشم نمی‌آید.»
دالیچ پاسخی برای این سؤال نداشت که از انتخاب نیمار برای زدن پنالتی آخر تعجب نکرده. او رد شد و لبخند زد. این گویای همه چیز بود.