رابطه‌ام با قدیمی‌ترین دوستم بدجوری شکر آب شد

به گزارش مجله خبری نگار، خانمی هستم ۳۱ ساله. با یکی از قدیمی‌ترین دوست‌هایم قهر کردم البته دلیلش را هم به او نگفتم. رفتار اشتباهی داشت. هر روز یکدیگر را می‌بینیم و می‌خواهم با او آشتی کنم، اما نمی‌دانم چطور پیش‌قدم شدم، چون رابطه‌مان بدجوری شکر آب شده است. ممنون می‌شوم راهنمایی‌ام کنید.

مخاطب گرامی، قهر کردن رفتاری است که برخی افراد درموقعیت‌هایی که با ناکامی مواجه می‌شوند یا به نیاز‌های مطلوب خود دست پیدا نمی‌کنند برای ادای حق و ... در مقابل رفتار‌های دیگران به‌صورت یکی از شکل‌های دیداری (ارتباط نداشتن)، چشمی، کلامی (قطع کلام) بروز می‌دهند. در روابطی که افراد انتظارات بیشتری از هم دارند و در تعاملات بیشتر هستند، این رفتار به‌مراتب بیشتر رخ می‌دهد. در ادامه چند توصیه به شما دارم.

بهترین ساعت‌های عمرتان را خراب نکنید

شما در پیامک خود نوشته‌اید که ایشان یکی از قدیمی‌ترین دوست‌های شماست و مسجل است که به ایشان وابستگی هم دارید. پس کاملا مشخص است که تحمل قهر ندارید و در نهایت به ادامه رابطه و دوستی فکر می‌کنید. حتما در اولین فرصت مانند یک فرد عاقل و بالغ با ایشان صحبت کنید و دلیل رنجش خود را بگویید. اجازه دهید علت ناراحتی شما را بداند. اگر به هر دلیلی باعث دلخوری شما شده است، او را ببخشید، گذشت کنید و فکر نکنید این کار باعث تحقیرتان می‌شود. به این فکر کنید که روز‌ها و ساعت‌ها دور بودن از یک دوست نزدیک می‌تواند بهترین ساعت‌های عمرتان را خراب کند. توقعات و انتظارات خود را کم کنید و به دیگران هم حق بدهید که همیشه قرار نیست مطابق میل شما رفتار کنند.

دلیل قهر کردن را به دوست‌تان بگویید

هرگز وقتی موضوع ناراحت بودن خود را برای طرف‌مقابل مشخص نکرده‌اید، قهر نکنید؛ بنابراین در اولین فرصت، موضوع را با او در میان بگذارید تا نظر او را در این باره بدانید. شاید حرفی برای گفتن دارد که موجب رفع قهر می‌شود. در ضمن قوه شناخت خود را از عوامل تنبیه دیگر بالا ببرید و بدانید قهر چاره‌ساز نیست.

قهر را طولانی نکنید

مهارت رفتار جرئت‌مندانه و ابراز وجود را یاد بگیرید. در ضمن توجه داشته باشید که قهر نباید طولانی باشد، چون از میزان تاثیرگذاری آن کم می‌شود. این را هم بدانید که افراد درون‌گرا که ارتباط کلامی‌شان ضعیف‌تر است به نسبت بیشتر از قهر استفاده می‌کنند پس یکی از راهکارها، افزایش تعاملات اجتماعی است.

منبع: خراسان