به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: در خبرها داشتیم که گشت شناسایی وزارت راه و شهرسازی برای خانههای خالی فعال شده است تا این مسئله که سال هاست در رسانهها و مراجع کارشناسی در حال پیگیری است، بیشتر به نتیجه برسد و در آستانه فصل تابستان و جابه جایی که نیاز به اجاره کردن خانه افزایش مییابد شاید چنین اقدامی در حد و اندازه خودش بتواند سهمی در کاهش التهاب بازار اجاره بها داشته باشد، البته این اقدام در نوع خود بدیع و مبتکرانه است و امید آن که مدیران مربوط در وزارت راه و شهرسازی بتوانند با پیگیری مجدانه آن را به نتایج مطلوب نیز برسانند و اقدامی مقطعی و گذرا نباشد، اما جای طرح این نکته نیز هست که اصولا چقدر از خانههای خالی نیازمند گشت شناسایی هستند و این چنین گشتی چه تعداد از این خانهها را میتواند شناسایی کند و اصولا کار را باید از کجا شروع کنند؟
با گذری به برخی از محلههای شمال شهر تهران و برخی از کلان شهرها میتوان به راحتی و با چشمانی باز و بدون استفاده از هیچ گشت یا اقدام خاص پنهان یا آشکاری، ساختمانهای رفیعی را مشاهده کرد که تمام یا اغلب واحدهای آن خالی از سکنه هستند و این ساختمانها به واقع مصداق خانههای خالی اند، اگر کمی درباره مالکیت این ساختمانها نیز جست وجو کنید گاهی یک سر آن به برخی از بانکها و موسسات اعتباری میرسد، آمارهای چند صد هزار واحدی درباره مالکیت بانکها و موسسات مالی و اعتباری بر خانههای خالی نیز گویای همین مسئله است و بانکها در صدر مالکان چنین واحدهایی هستند و متاسفانه گاهی همین ساختمانها نقش مهمی در بهبود ترازنامه مالی آنها به دلیل تورم ناشی از ملک و مسکن بازی میکند و به همین دلیل نوساز نگه داشتن و خالی از سکنه بودن آنها دارای منافع خاص خود است، البته این به معنای شناسایی نکردن دیگر مالکان به ویژه مالکان خصوصی خانههای خالی نیست، اما وقتی ساختمانهای رفیع چند ده طبقه هستند که بدون هیچ گشت و اقدام خاصی در شمال پایتخت و کلان شهرها قابل شناسایی اند، بهتر آن است که کار دریافت مالیات از خانههای خالی از همانها شروع شود که اتفاقا به شخص خاصی هم برنمی خورد و مالکیت خصوصی هم پشت آن نیست و البته در صورت چنین اقدامی، دیگر افراد حقیقی هم حساب کار خود را خواهند کرد؛ یعنی برای تعیین تکلیف واحد خالی شان، فروش یا اجاره دادن آن اقدام میکنند یا به ناگزیر باید مالیات آن را بپردازند.