به گزارش مجله خبری نگار/ایران-علیرضا پورفرج(استاد دانشگاه و عضو هیأت علمی دانشگاه مازندران): پیمانهای منطقهای غالباً بین کشورهای مختلفی که دارای جغرافیا یا فرهنگ مشترکی هستند یا اینکه احساس ضرورت مشترکی میکنند، منعقد میشود. پیمان شانگهای نیز جزو پیمانهای منطقهای به شمار میرود که بر مبنای احساس ضرورت مشترک یعنی مقابله با نظام سلطهگر غرب به وجود آمده است.
از سوی دیگر باید گفت که یکی از نقاط قوت پیمان شانگهای، عضویت کشورهایی مانند چین، روسیه و هند است که حجم تجارت بزرگی در جهان دارند و خود فرصت خوب و بزرگی برای کشور ما محسوب میشود. واقعیت این است که با توجه به تحریمهایی که معمولاً قدرتهای جهانی بخصوص امریکا علیه ایران منعقد کردهاند، پیمان شانگهای عملاً یک فرصت تجارت منطقهای بسیار خوب به شمار میرود که میتواند هم باعث گسترش مبادلات تجاری ایران شده و شاهد افزایش حجم و میزان واردات و صادرات کشور باشیم و هم تا حدود زیادی اثرات تحریمی را در زمینههای مختلف خنثی کند.
من معتقدم یکی از پراهمیتترین مزایای این پیمان منطقهای برای کشور، همین کمرنگ کردن اثر تحریمهاست. خوشبختانه با پیگیریهایی که دولت سیزدهم داشته است ایران به صورت رسمی موفق شد که به عضویت سازمان همکاری شانگهای دربیاید، یک فرصت تجاری و پولی بسیار خوبی برای کشور ایجاد شده است. از سوی دیگر، معمولاً کشورهای غربی تمایل دارند برای کشور چین، روسیه، هند و ایران تحریم و بیثباتیهایی به وجود بیاورند، اما این پیمان منطقهای میتواند تأثیر چشمگیری در مبادلات تجاری و خنثیسازی اثرات منفی تحریمها در رابطه با دنیایی داشته باشد که نسبت به برخی کشورها، ظالمانه عمل میکند.
همانطور که آیتالله رئیسی، رئیسجمهور نیز در بیست و دومین اجلاس سران سازمان همکاریهای شانگهای در سمرقند یادآور شد، در سازمان همکاری شانگهای، دارندگان عظیمترین ذخایر انرژی جهان در کنار اقتصادهای بزرگ مصرف کننده انرژی حضور دارند و سایر کشورهای عضو نیز دارای مزیتهای فوقالعاده ترانزیت انرژی بین مراکز تولید و کانونهای مصرف هستند. این ترکیب، مستعد شکلگیری همکاریهای متنوع و مؤثر در حوزه انرژی است و سازمان همکاری شانگهای باید با اتخاذ برنامههایی به تجارت پایدار میان اعضا و مبادلات مالی، کالایی و دادهها کمک کند.