چرایی ارتباط بیسیمی امام راحل با فرمانده عملیات

به گزارش مجله خبری نگار، عملیات کربلای ۷ دراسفندماه سال ۱۳۶۵ در شرایطی انجام شد که عراق به پشتوانه تسلیحات نظامی غرب و شرق و بهره مندی از کارشناسان غربی تصور می‌کرد ایران توان اجرای عملیات را ندارد، اما با رهبری امام (ره) و انجام عملیات کربلای ۶و ۷ به دشمنان بعثی و غرب و شرق نشان داده شد ایران توان انجام عملیات با این عظمت در هر موقعیت و شرایط جوی را دارد.

در حالی که ایران اسلامی خود را آماده می‌کرد تا با اجرای عملیات کربلای ۷، ضربه‌ای دیگر به دشمن وارد آورد، بر اثر شرارت‌های رژیم بعث عراق، جبهه جنوب بار دیگر به شدت فعال شد و رزمندگان مستقر در منطقه عملیاتی کربلای ۵، منطقه شلمچه را به قتلگاه بعثیان تبدیل کردند. در چنین شرایطی نیروی زمینی ارتش، عملیات کربلای ۷را در ۱۲اسفند ۶۵با رمز مبارک «یا مولای متقیان» در عمق خاک عراق واقع در منطقه حاج عمران با اهداف آزاد سازی ارتفاعات مهم منطقه، انهدام ماشین جنگی دشمن، تسلط بر منطقه حاج عمران و ایجاد تسهیلات لازم برای ادامه نبرد در منطقه آغاز کرد. در این عملیات علاوه بر آزادسازی چند ارتفاع و انهدام چندین تیپ و گردان دشمن، مقدار زیادی ادوات، سلاح‌های سبک، نیمه سنگین و انواع خودرو منهدم و مقداری به غنیمت گرفته شد. تعداد کشته و زخمی دشمن هم بیش از ۲۳۰۰نفر و ۱۸۵ اسیر بود.

عملیات کربلای ۷در منطقه عملیاتی حاج عمران آغاز شد، نیمی از منطقه عملیاتی والفجر ۲که در دوره حملات موسوم به استراتژی دفاع متحرک عراق از دست رفته بود در عملیات کربلای ۲و بقیه در عملیات کربلای ۷ آزاد شد. ارتش رژیم بعث که منتظر عکس‌العمل ایران در جبهه‌های نبرد بود، با وجود عملیات کربلای ۲در منطقه عمومی حاج عمران، توانست ارتفاعات گردمند و قله ۲۵۱۹ را در اختیار گیرد و همچنان در اشغال خود نگاه دارد.

این ارتفاع که پیشتر در عملیات والفجر ۲ آزاد شده بود، پس از سقوط در دوره دفاع متحرک، در عملیات کربلای ۲ هم تأمین نشد، تا اینکه در ۱۳ اسفند ماه ۱۳۶۵طی عملیات کربلای ۷ به دست رزمندگان ارتش (لشکر ۶۴ ارومیه) آزاد شد. علاوه بر ارتفاع یاد شده که در زمان عملیات پوشیده از برف بود، تپه سرخی و یال کله اسبی ازوجود دشمن پاکسازی شد.

در این عملیات ۲۵۰ نفر از رزمندگان سلحشور اسلام به مقام رفیع شهادت نائل شدند که رضا زارع ۱۸ساله، عوض‌الله جدی ۱۷ساله و رامین گلی ۱۸ساله از جمله شهدای دانش‌آموز عملیات بودند.
سرلشکر ناصر یارقلی از فرماندهان ارتش در آن عملیات به شهادت رسید و علی محمدی در حال تیراندازی به تانک‌های دشمن با اصابت گلوله تانک به ناحیه صورت، به شهادت رسید.

عملیات موشکی عراق علیه پایتخت نشینان

ششمین مرحله از جنگ شهر‌ها در ۸ اسفندماه سال ۱۳۶۶ و با بمباران شدید شهر تهران و حومه آن آغاز شد. پس از حمله هشتم اسفندماه عراق به تهران که موجب سهمیه بندی فرآورده‌های نفتی شد، عراق در روز دهم اسفندماه هم چهار نقطه تهران را برای نخستین بار هدف موشک‌های زمین به زمین قرار داد.

ایران هم در همین روز و در واکنش به هدف قرار گرفتن تهران، یک فروند موشک اسکاد بی به شهر بغداد پرتاب کرد. عراق در ۱۱ اسفند هم ۱۲ موشک به تهران پرتاب کرد که بر اثر آن ۳۶ نفر شهید و ۷۰ نفر مجروح شدند. ایران در این شرایط تصمیم گرفت روزانه سه موشک با فاصله زمانی مناسب روانه بغداد کند.

عراق بار دیگر در شب چهارشنبه ۱۲ اسفند، شش موشک دیگر به تهران پرتاب کرد و شهر قم را هم هدف حملات موشکی قرار داد. به این ترتیب، ظرف دو روز بیش از ۳۰ فروند موشک به سوی شهر‌های تهران و قم شلیک شد.

پس از یک روز وقفه، دوباره درجمعه، ۱۴ اسفند، تهران هدف سه موشک زمین به زمین قرار گرفت. ایران هم متقابلاً دو موشک را به سوی بغداد روانه کرد.

در شنبه ۱۵ اسفند هم هفت موشک عراقی به تهران پرتاب شد که سه فروند آن در فضا منفجر شد و چهار فروند آن به مناطق مسکونی اصابت کرد. در اوایل بامداد روز بعد هم به سمت شمال تهران موشک پرتاب شد که به کوه‌های شمال شمیران برخورد کرد و خسارتی در پی نداشت.

بعدازظهر همین روز هم سه موشک دیگر به تهران شلیک شد که همگی در آسمان منفجر شدند. در یک‌شنبه، ۱۶ اسفند و همزمان با موشکباران تهران، هواپیما‌های جنگی عراق هم تعداد زیادی از شهر‌های غرب و جنوب کشور را بمباران کردند که یک هواپیمای عراقی هم سرنگون و خلبان آن اسیر شد.

عراق پرتاب موشک به تهران را در روز ۱۷ اسفند با شلیک سه فروند ادامه داد. ایران هم در عوض سه موشک به بغداد و موصل روانه کرد. چند شهر ایران هم بمباران شد و دوباره جنگ شهر‌ها به راه افتاد. در شب سه‌شنبه ۱۸ اسفند، موشک پرتاب‌شده به جنوب تهران در منطقه سیروس فرود آمد و باعث تلفات بسیاری شد.

حدودش ۶۰ نفر شهید و ۶۰ نفر هم مجروح شدند. عراق تا این زمان ۳۷ موشک به سوی تهران و تعدادی هم به اصفهان و قم و دیگر شهر‌ها شلیک کرده بود. ایران هم بغداد و موصل را هدف موشک قرار داد و جنگ شهر‌ها بالا گرفته بود.

در این مدت، تعداد موشک‌هایی که عراق علیه ایران به کار گرفت، دوبرابر موشک‌هایی بود که ایران به عراق پرتاب کرد. عراق تصمیم داشت جنگ شهر‌ها را تا قبول قطعنامه ۵۹۸ با حمله به مناطق مسکونی ایران ادامه دهد. ایران هم تصمیم گرفت علاوه بر مقابله به مثل، در شهر‌ها پناهگاه عمومی بسازد و همچنین برای کسانی که شهر‌ها را ترک می‌کنند، جا و تسهیلات فراهم کند. شدت جنگ شهر‌ها در این مرحله به اندازه‏ای بود که دولت اتحاد جماهیر شوروی در ۱۸ اسفند از شورای امنیت سازمان ملل متحد خواست برای جلوگیری از تداوم جنگ شهر‌ها بین عراق و ایران، وارد عمل شود. به هر تقدیر، این مرحله از جنگ شهر‌ها نیز در تاریخ ۲۲ اسفندماه متوقف شد.

*خبرگزاری مهر و روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان