عصر ویکتوریا و ۱۶ تا از راز‌های پنهانش

به گزارش مجله خبری نگار، عصر ویکتوریایی که نامش را از ملکه ویکتوریا گرفته که از سال ۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱ بر بریتانیای کبیر حکومت کرد، به قوانین و مقررات سختگیرانه اش مشهور است که تخطی از آن‌ها با مجازات رو به رو می‌شد.

با چند حقیقت جالب درباره‌ی زندگی مردم در قرن نوزدهم همراه باشید.

۱- به عادی‌ترین بخش پوشش مردان «اسمش رو نبر» گفته می‌شد. صرفاً به این خاطر که بخشی از بدن را می‌پوشاند که مبتذل دانسته می‌شد. شاید باورتان نشود، اما درباره‌ی شلوار صحبت می‌کنیم. نکته اینجا است که آن زمان هر چه که به دست و پا مربوط می‌شد را ناپسند می‌دانستند و حتی از اشاره‌ی مستقیم به این بخش‌های بدن با کلمات «دست و پا» خودداری می‌شد.

۲- بچه‌ها پدر و مادر خود را به ندرت می‌دیدند. آن‌ها بیشتر زمان شان را در اتاق خود با پرستارشان سپری می‌کردند. بچه‌ها باید صبح زود از خواب بیدار می‌شدند، چون زیاد خوابیدن نشانه‌ی تنبلی و گناه دانسته می‌شد. بسیاری از بچه‌ها پدر و مادر خود را بیشتر از یک بار در روز نمی‌دیدند. اما در بعضی خانواده ها، پدر و مادر کماکان به فرزندان خود توجه نشان می‌دادند: مادر به آن‌ها خواندن و نوشتن یاد می‌داد و پدر زبان لاتین به آن‌ها می‌آموخت.

۳- هوش برای زنان یک نقطه‌ی قوت محسوب نمی‌شد. حتی برخی یادگیری علم را برای بدن ظریف دختران مضر می‌دانستند، به ویژه دستگاه تناسلی آن ها. لیدی کرولاین لمب، رمان نویس زن قرن نوزدهمی تا ۱۰ سالگی نتوانسته بود خواندن و نوشتن یاد بگیرد، چون پدر و مادرش می‌ترسیدند او تشنج کند. پدر جین سامرویل، ریاضیدان زن قرن نوزدهمی هم وقتی فهمید دخترش شب‌ها کتاب می‌خواند، نگران سلامت عقلی اش شده بود.

۴- به دختر‌ها گفته نمی‌شد که بچه‌ها از کجا می‌آیند یا بعد از ازدواج چه در انتظارشان است. ماری استوپس، نویسنده‌ی زن قرن نوزدهی دختر زنی دانشگاه رفته و طرفدار اعطای حق رأی در انتخابات به زنان بود و برای حقوق زنان مبارزه می‌کرد، با این حال، دخترش از رابطه زناشویی هیچ چیزی نمی‌دانست. استوپس در ۳۱ سالگی ازدواج کرد و ۲ سال بعد پی برد که رابطه‌ی او و همسرش به اشتباه هرگز از یک عشق افلاطونی فراتر نرفته بود.

۵- در قرن نوزدهم، بریتانیا به مصرگرایی شدیدی دچار شده بود. گردشگران ثروتمند انگلیسی که دسته دسته به مصر می‌رفتند، سعی می‌کردند به عنوان سوغاتی از آنجا با خود یک مومیایی واقعی بیاورند. آن‌ها بعد از بازگشت از مصر، مهمانی برگزار می‌کردند و در آن پارچه‌ی مومیایی را از دورش باز می‌کردند. حتی کارت دعوتی از یکی از این مهمانی‌ها به جای مانده که در آن به مهمانان وعده‌ی باز کردن مومیایی در ساعت ۲ صبح داده شده بود.

۶- در انگلیس ِ عصر ویکتوریایی بود که روز ولنتاین به شکلی که امروز می‌شناسیم پدید آمد. به لطف اصلاحات پستی، کارت‌های ولنتاین را می‌شد با پرداخت تنها یک پنی به هر نقطه از کشور ارسال کرد. یک سال بعد از این اصلاحات، ۴۰۰ هزار کارت با طرح‌های عاشقانه به سرتاسر بریتانیا ارسال شد.

۷- در واکنش به کارت‌های سانتیمانتال، کارت‌های ولنتاین توهین آمیز به وجود آمدند. این کارت‌ها را افراد برای دشمنان خود و کسانی که عشق و تحسین شان را نمی‌خواستند ارسال می‌کردند. محتوای کارت‌ها از طنزآمیز تا اهانت مستقیم متفاوت بود و آن‌ها را برای تقریباً هر کسی که شاید دیگران از او خوش شان نمی‌آمد درست می‌کردند – از فروشنده‌ها تا صاحبخانه‌های بدرفتار و کارفرما‌های قدرتمند. در این کارت‌ها ممکن بود هم شغل و هم ظاهر فرد مورد تمسخر قرار گیرد.

۸- کارت پستال، به ویژه کارت‌های کریسمسی، بسیار محبوب بودند. اما طرح‌های آن‌ها بسیار عجیب و حتی ترسناک بود – قورباغه‌ای که روی یخ سُر می‌خورد، انسان‌هایی با سر پرنده و یک چغندر غول پیکر با سر انسان.

۹- در اواسط قرن نوزدهم، فرهنگ گوتیک محبوبیت یافت و مُد را نیز تحت تأثیر قرار داد. زن‌ها برای داشتن چهره‌ای رنگ پریده، مداد سربی میک می‌زدند و سرکه می‌خورند.

۱۰- ژپون یکی از نماد‌های عصر ویکتوریایی است. این سازه توسط مردی انگلیسی به نام چارلز ورث معرفی شد که می‌توان او را اولین طرح لباس حرفه‌ای دانست. مخترعی به ورث یک زیر پیراهنی زنانه نشان داد که روی ۳ حلقه قرار گرفته بود. ورث این ایده را پسندید و طولی نکشید که مشتریانش نیز موافق او شدند. این سازه یک مزیت مهم داشت، اینکه زن‌ها برای داشتن یک دامن حجیم، دیگر مجبور به پوشیدن چندین زیر پیراهنی نبودند.

۱۱- ژپون هر چه بزرگ‌تر بود، بیشتر مُد روز محسوب می‌شد. قطر آن می‌توانست به ۱۸۰ سانتیمتر برسد. در چند مورد زن‌ها به خاطر دامن حجیم شان جان خود را از دست دادند. برای مثال، روزنامه‌ی تایمز در سال ۱۸۶۳ خبری درباره‌ی آتش گرفتن لباس یک خدمتکار که ژپون به تن داشت منتشر کرده بود.

۱۲- در دهه‌ی ۷۰ قرن نوزدهم، ژپون جایش را به پشت دامنی داد که روی باسن قرار می‌گرفت و فرمی برجسته به پایین تنه می‌داد که باعث می‌شد کمر باریک‌تر به نظر برسد. با این حال، زن‌ها مجبور بودند برای نشستن با آن از ترفند‌های مختلفی استفاده کنند.

۱۳- کمر باریک بسیار مُد بود و زن‌ها برای داشتن اندام مُد روز کرست به تن می‌کردند. با این حال، آن‌ها برای باریک نشان دادن کمر خود باید فشار زیادی هم به اندام‌های داخلی شان وارد می‌کردند، امری که مشکلاتی در گردش خون ایجاد می‌کرد و باعث از هوش رفتن زن‌ها می‌شد. با اختراع تصویربرداری با اشعه‌ی ایکس معلوم شد که پوشیدن مداوم کرست چه بلایی بر سر بدن زنان می‌آورد و اینگونه شد که زن‌ها از کرست نجات یافتند.

۱۴- می‌گویند کرست‌های عصر ویکتوریایی دور کمر را به ۴۶ سانتیمتر می‌رساندند، اما به گفته‌ی محققان، این کرست‌ها نمی‌توانستند دور کمر را کمتر از ۶۱ سانتیمتر کنند.

۱۵- کلاه سیلندری یکی از شناخته شده‌ترین اجزای پوشش مردان در انگلیس ِ عصر ویکتوریایی است. با این حال، این کلاه بسیار گرم، اذیت کننده و غیر کاربردی بود. به علاوه، به مراقبت ویژه‌ای هم نیاز داشت؛ باید در جهت خاصی اتو می‌شد تا به شکل درستی روی مو‌ها قرار گیرد. همچنین اگر زیر باران خیس می‌شد، باید آن را به آرامی با دستمال ابریشمی پاک می‌کردند. در عین حال، اما این مدل کلاه را نشانه‌ی واقعی یک جنتلمن محترم می‌دانستند.

۱۶- موضوع «دختران روزه دار» در عصر ویکتوریایی به یک معضل بدل شده بود. آن‌ها دختران نوجوانی بودند که یکباره غذا خوردن را به کلی کنار می‌گذاشتند و معتقد بودند می‌توانند بدون غذا زندگی کنند. این دختران همچنین ادعا می‌کردند از قدرت‌های جادویی برخوردارند. پزشکان آن زمان رفتار عجیب این دختران را حقه بازی یا هیستری می‌دانستند. با این حال، تاریخدان‌های امروزی معتقدند دختران جوان عصر ویکتوریایی احتمالاً به بیماری جدی‌ای مبتلا بودند که بی اشتهایی عصبی بود.

منبع:روزیاتو