صلح؛ گمگشته جایزه صلح نوبل

به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: نرگس محمدی برنده جایزه صلح نوبل شد. همین خبر کافی بود تا واکنش‌های زیادی برانگیخته شود؛ از رسانه‌های غربی که به استقبال این خبر رفتند تا طیف‌هایی از اصلاح‌طلبانِ داخلی که این جایزه را به محمدی تبریک گفتند و تا آن دسته از افرادی که نوبل صلح را یک جایزه سیاسی خواندند و انتقاداتی را درباره آن مطرح کردند. برای مثال شماری از داخل یا خارج از زندان پیام‌های تبریکی خطاب به محمدی فرستادند مانند مصطفی تاجزاده یا مهدی نصیری، در این میان، اما پیام تبریک آذر منصوری، رئیس جبهه اصلاحات ایران قابل تأمل است، زیرا او اکنون رئیس تشکیلاتی است که قرار است کار انتخاباتی اصلاح‌طلبان را پیش ببرد و به نظر می‌رسید منصوری در جایگاه ریاست این تشکیلات دستِ‌کم واکنشی در این موضوع نداشته باشد، اما او هم تبریک گفت.

در مقابل، اما واکنش‌های رسمی، فضای دیگری داشتند. ناصر کنعانی، سخنگوی وزارت امور خارجه، اهدای این جایزه به نرگس محمدی را سیاسی‌کاری و حرکتی مغرضانه دانست و حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه، نیز در حساب کاربری‌اش در شبکه ایکس (توئیتر سابق) نوشت: «لایق‌ترین نماد صلح جهانی، سردار فداکاری بود که دو دهه با تروریسم و خشن‌ترین جنایتکاران مبارزه کرد و امنیت منطقه و جهان را تضمین کرد.» درمقابل؛ پس از وزیر اطلاعات دولت نتانیاهو، مریم رجوی سرکرده گروهک جنایتکار و تروریستی منافقین هم در پیامی برنده شدن جایزه صلح نوبل را به نرگس محمدی تبریک گفت!

ازسوی دیگر، برخی رسانه‌های داخلی هم اهدای جایزه نوبل به نرگس محمدی را نقد کردند. برای مثال خبرگزاری «فارس» ادعا‌های تحویل ندادن دارو یا ضرب و شتم محمدی در زندان را دروغ خواند و نوشت که او خودش در هفت‌ماه گذشته از امکان مرخصی استفاده نکرده تا بتواند جایزه نوبل را ازآن خود کند. «تسنیم» هم در این باره نوشت: «وی در گذشته با رفتار‌هایی همچون ادعای اعتصاب غذا، ملاقات نکردن با فرزندانش و ادعای دروغین دسترسی نداشتن به پزشک در زندان! به تیتر رسانه‌های ضد ایرانی تبدیل شد». خبرگزاری «ایرنا» هم جایزه نوبل صلح را یک جایزه سیاسی دانست که با اهداف اولیه تأسیسش تفاوت یافته است. این خبرگزاری هم به نرگس محمدی انتقاداتی را مطرح کرد.

روز گذشته نیز مطبوعات به این ماجرا ورود کردند؛ فرهیختگان با تیتر «نوبل وقاحت» به استقبال نوبلِ صلحِ نرگس محمدی رفت و جام جم این گونه نوشت: «با مرور مواضع اخیر نرگس محمدی به ویژه پیام وی از زندان اوین به اتحادیه‌اروپا، به خوبی مشخص می‌شود که چرا پس از ۲۰ سال از صلح نوبل شیرین عبادی، دوباره یک ایرانی برنده این جایزه شده‌است. محمدی در جریان پیام ارسالی خود به اتحادیه‌اروپا خواستار «گذار از نظام» شده و اقدام به حمایت و همراهی با اغتشاشات و آشوب‌طلبان کرده‌بود.» کاربران فضای مجازی نیز واکنش‌های جالب و قابل تاملی به این موضوع داشتند. اما گذشته از انتقادات و استقبال‌ها از نوبل صلح، وقتی منصفانه و بدون هیچ زمینه ذهنی به سراغ این جایزه می‌رویم، سوالات زیادی ایجاد خواهد شد.

از این که چرا از آغاز اعطای این جایزه در سال ۱۹۰۱ تاکنون و پس از گذشت بیش از ۱۲۰ سال؛ اندیشمندان و فعالان ضد امپریالیسم غربی به این جایزه دست پیدا نکرده اند؟ این که چرا مهاتما گاندی از چهره‌های شناخته شده جهانی در مبارزه با استعمار غربی، با این‌که پنج بار برای دریافت این جایزه نامزدشد، هیچ گاه آن را دریافت نکرد! چرا شیمون پرز رئیس جمهور و نخست وزیر پیشین رژیم اشغالگر قدس که جنایاتی مانند سرکوب انتفاضه، آواره کردن صد‌ها هزار فلسطینی و کشتار قانا را در کارنامه دارد، این جایزه را دریافت می‌کند؟ همه این‌ها نشانگر آن است که صلحِ نوبل جایزه‌ای بارنگ و بوی سیاسی است.