به گزارش مجله خبری نگار،محققان در مقالهای علمی گزارش میدهند که آبفشانها در قمر یخی زحل، بخار آب را نزدیک به ۱۰۰۰۰ کیلومتر به فضا پرتاب میکنند، فاصلهای که تقریباً ۱۹ برابر قطر انسلادوس است. اگر این آبفشانها روی زمین بودند، فوران این توده لبه جو سیاره ما را لمس میکرد.
فضاپیمای کاسینی -که ماموریتش تمام شده و اکنون از بین رفته – ناسا تقریباً دو دهه پیش کشف کرد که انسلادوس آب شور را از یک مخزن زیرسطحی به بیرون پرتاب میکند. اما گردش فضاپیما به دور زحل به این معنی بود که برای دیدن وسعت واقعی ستون باید به قمر بسیار نزدیکتر شود.
در ماه نوامبر گذشته، تلسکوپ فضایی جیمز وب برای اولین بار دوربین مادون قرمز قدرتمند خود را روی انسلادوس چرخاند و حدود چهار دقیقه به این قمر خیره شد. نقطه دید تلسکوپ جیمز وب از سراسر منظومه شمسی ما به آن اجازه میدهد ستونی را ببیند که حداقل ۹۶۰۰ کیلومتر از جنوبیترین نقطهی قمر فاصله گرفته و امتداد دارد.
جرونیمو ویلانووا، دانشمند سیارهشناسی از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در گرینبلت، میگوید: با دیدن آن فوران بزرگ از آبفشان این قمر بسیار حیرت زده شدیم.
مشاهدات این تلسکوپ همچنین روشن میکند که چه مقدار آب را بصورت ستونی پمپاژ میکند و این مولکولهای آب متراکم به کجا ختم میشوند. قمر انسلادوس از زمان ورود فضاپیمای کاسینی به جو سیاره زحل در ۱۹ سال پیش، چیزی در حدود ۱۰ میلیون میلیارد تریلیون مولکول در ثانیه (این عدد ۱۰ و به دنبال آن ۲۸ صفر است) آب را به بیرون پرتاب کرده است!
تقریباً ۳۰ درصد از مولکولها به حلقهای به شکل دونات – شیرینیای حلقهای شکل – که کل منظومه زحل را احاطه کرده است، تغذیه میشوند. آب باقیمانده یا به ایجاد یکی از حلقههای یخی نمادین زحل کمک میکند یا در سراسر منظومه دمیده میشود، جایی که آب ممکن است بر ساختار مولکولی و شیمیایی اتمسفر زحل و دیگر قمرهای آن تأثیر بگذارد.
قدرت و پایداری ستون مشاهده شده از این آب فشان باعث این امیدواری میشود که هرگاه دانشمندان مأموریت دیگری به انسلادوس بداشته باشند، آبفشانها همچنان فعال خواهند بود. در همین حال، تلسکوپ قدرتمند جیمز وب به بررسی قمر مذکور ادامه خواهد داد. یکی از دانشمندانی که با این تلسکوپ کار میکند، میگوید: «زیبایی جیمز وب در این است که میتوانیم اغلب به آن اشاره کنیم و ببینیم که آیا آن قمر و آب فشان هایش همیشه فعال باقی میماند یا خیر».