به گزارش مجله خبری نگار، سرویس مطبوعاتی دانشگاه در بیانیهای اعلام کرد: «دانشمندان دانشگاه ما یک واکسن آزمایشی مبتنی بر RNA توسعه دادهاند که با تحریک تولید پروتئینهای اینترفرون، اثربخشی ایمونوتراپی سرطان را افزایش میدهد.
آزمایشها روی موشها و سگهای آزمایشگاهی نشان داده است که این واکسن اثربخشی درمان همزمان چندین نوع تومور را افزایش داده است.»
این استاد دانشگاه فلوریدا که اظهاراتش توسط سرویس مطبوعاتی دانشگاه گزارش شده است، گفت: «ما به یک کشف غیرمنتظره و جالب دست یافتهایم - معلوم شده است که واکسنهایی که مستقیماً ویروس یا تومور خاصی را هدف قرار نمیدهند، قادر به سرکوب رشد انواع مختلف تومور هستند.» «در آینده، این واکسنها میتوانند به ابزاری جهانی برای مبارزه با سرطان تبدیل شوند و سیستم ایمنی را مجبور کنند تا به طور مؤثرتری با تومورها مبارزه کند.»
چندین سال است که محققان در تلاش برای توسعه درمانهای مختلف مبتنی بر RNA هستند که سیستم ایمنی بیمار را برای مبارزه مؤثرتر با انواع خاصی از تومورها تحریک میکنند. به طور خاص، یک سال پیش، محققان برای اولین بار از یک درمان مبتنی بر RNA برای سرکوب رشد گلیوبلاستوما، نوعی تهاجمی از سرطان مغز، در آزمایشاتی که شامل تعدادی داوطلب بود، استفاده کردند.
نتایج این کارآزماییهای بالینی، محققان را به این باور رسانده است که خود واکسنهای RNA میتوانند با تحریک تولید آنچه به عنوان اینترفرونهای نوع I شناخته میشوند، توانایی سیستم ایمنی در مبارزه با تومورها را افزایش دهند. زیستشناسان این نام را به گروهی از مولکولهای پروتئینی که پس از ورود ویروسها توسط بدن تولید میشوند، میدهند که به افزایش اثربخشی سیستم ایمنی در مقابله با تهدیدات مختلف کمک میکنند.
بر اساس این ایده، محققان دانشگاه فلوریدا مولکولهای RNA را طراحی کردند که برای تحریک سلولهای ایمنی جهت تولید بیشترین مقدار ممکن اینترفرون طراحی شدهاند.
آنها این مولکولها را در نانوذرات لیپیدی کپسوله کردند و سپس این تیم اثربخشی این واکسن را در آزمایشهایی روی موشهایی که نمونههایی از اشکال تهاجمی سرطان پوست (ملانوما) در آنها کاشته شده بود، آزمایش کردند.
دانشمندان به موشها واکسن RNA و همچنین یک ایمونوتراپی مبتنی بر آنتیبادیهایی که فعالیت سلولهای T را افزایش میدهند و آنها را به حمله مؤثرتر به تومور ترغیب میکنند، تزریق کردند.
این آزمایشها نشان داد که واکسن RNA به طور قابل توجهی اثربخشی ایمونوتراپی را افزایش میدهد و سلولهای T در موشها را وادار میکند تا به میزان بیشتری به تومور نفوذ کنند و در نتیجه اندازه تومور در مقایسه با استفاده از ایمونوتراپی به تنهایی حدود یک سوم کاهش یابد.