کم شنوایی ممکن است خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش دهد

به گزارش مجله خبری نگار، مطالعات قبلی ارتباط قوی بین کاهش شنوایی و زوال عقل در آینده را نشان داده‌اند. با این حال، مطالعات کمی از پیگیری طولانی‌مدت برای نشان دادن این ارتباط استفاده کرده‌اند. برای رفع این شکاف تحقیقاتی، یک مطالعه اخیر در eClinicalMedicine یک دوره پیگیری بیش از دو دهه را بررسی کرد تا علیت معکوس و عوامل مخدوش‌کننده را در نظر بگیرد.

حدود ۴۰٪ از موارد زوال عقل در سراسر جهان را می‌توان به دوازده عامل خطر نسبت داد که می‌توان از بروز آنها جلوگیری کرد یا پیشرفت آنها را به تأخیر انداخت. در میان این عوامل، اختلال شنوایی مهم‌ترین عامل است. نگرانی‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه این ارتباط ممکن است به دلیل رابطه علی معکوس و احتمال تشخیص اشتباه، ساختگی باشد.

بیماری‌های نورودژنراتیو اغلب به آرامی پیشرفت می‌کنند و کاهش شنوایی ممکن است تنها یک علامت اولیه باشد. برخی از بیماری‌ها می‌توانند تا ۲۰ سال طول بکشد تا علائم بالینی ظاهر شوند.

تنها تعداد کمی از مطالعات، خطر زوال عقل و اختلال شنوایی عینی را با پیگیری ۱۰ یا ۲۰ ساله بررسی کرده‌اند.

هدف اصلی این مطالعه، استفاده بهینه از داده‌های موجود و ارزیابی این موضوع بود که آیا اختلال شنوایی می‌تواند به عنوان یک عامل خطر مستقل برای زوال عقل در نظر گرفته شود یا خیر.

این بزرگترین مطالعه طولی از استاندارد طلایی برای تشخیص زوال عقل و آزمایش شنوایی‌سنجی استفاده می‌کند. مزیت اصلی این تجزیه و تحلیل، گنجاندن بیش از دو دهه پیگیری و کنترل عوامل مخدوش‌کننده بالقوه است.

علاوه بر هدف اصلی، هدف ثانویه این مطالعه بررسی ارتباط با زوال عقل آلزایمر (AD) و غیر آلزایمر بود.

این تجزیه و تحلیل از داده‌های فردی مطالعه سلامت تروندلاگ (HUNT) نروژ استفاده کرد. از افراد حداقل ۲۰ سال سن دعوت شد تا در چهار نظرسنجی که هر ۱۰ سال یکبار انجام می‌شد، شرکت کنند: HUNT۱ (۱۹۸۴-۱۹۸۶)، HUNT۲ (۱۹۹۵-۱۹۹۷)، HUNT۳ (۲۰۰۶-۲۰۰۸) و HUNT۴ (۲۰۱۷-۲۰۱۹). یک مطالعه اضافی (HUNT۴، ۷۰+) انجام شد که شامل افراد ۷۰ سال و بالاتر بود. این مطالعه نتایج مطالعه HUNT۴، ۷۰+ را ارائه می‌دهد.

این مطالعه شامل ۷۱۳۵ نفر بود که بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۸ از نظر زوال عقل غربالگری شده و تحت شنوایی‌سنجی قرار گرفته بودند.

پس از تعدیل عوامل مخدوش‌کننده، ارتباط بین زوال عقل و اختلال شنوایی برای هر ۱۰ دسی‌بل کاهش شنوایی، ۱.۰۴ بود، یعنی خطر نسبی (RR). این میزان بر اساس کل نمونه بود.

وقتی نتایج بر اساس سن طبقه‌بندی شدند، خطر برای افراد زیر ۸۵ سال ۱۲٪ افزایش یافت. به عبارت دیگر، RR برای این گروه ۱.۱۲ بود. وقتی اختلال شنوایی به عنوان یک اثر دو متغیره برای کل نمونه استفاده شد، خطر ۱.۰۹ بود.

این رقم زمانی که فقط افراد زیر ۸۵ سال ارزیابی شدند، ۳۶ درصد افزایش یافت. علاوه بر این، ارتباط متوسطی با فشار خون در مردان و با عدم وجود فشار خون در زنان مشاهده شد. برای افراد بالای ۸۵ سال، هیچ ارتباطی مشاهده نشد.

با در نظر گرفتن عوامل مخدوش‌کننده بیشتر، ارتباط بین کم‌شنوایی و زوال عقل ضعیف‌تر شد. در مقایسه با افرادی که از مطالعه خارج شدند، شرکت‌کنندگان در مطالعه بیماری‌های همراه کمتری در میانسالی، شنوایی بهتر و سطح تحصیلات بالاتری داشتند.

این عوامل ممکن است این ارتباط را تضعیف کرده باشند، همانطور که عدم وجود ارتباط در بین افراد بالای ۸۵ سال و وجود ارتباط در بین افراد زیر ۸۵ سال نشان می‌دهد. یک پیامد دیگر این است که مرگ ممکن است به عنوان یک خطر رقیب برای ابتلا به زوال عقل عمل کند.

در مجموع، مطالعه حاضر ارتباط متوسطی بین اختلال شنوایی و زوال عقل در افراد زیر ۸۵ سال نشان داد. با این حال، این موضوع در مورد افراد ۸۵ سال و بالاتر صدق نمی‌کند، جایی که مرگ ممکن است یک خطر رقابتی باشد.

تحقیقات آینده باید مسائلی مانند خطر ابتلا به زوال عقل به هر علتی یا زیرگروه‌های زوال عقل در بین هر دو جنس، و همچنین انواع زیرگروه‌های غیر آلزایمر مرتبط با مشکلات شنوایی را بررسی کنند.

نقاط قوت کلیدی این مطالعه شامل استاندارد طلایی آن برای شناسایی توانایی‌های شناختی و اختلالات شنوایی است. تشخیص‌های شناختی انجام شده در اینجا به طور قابل توجهی برتر از سایر مطالعات بود که عمدتاً بر سوابق مرگ و بستری شدن در بیمارستان متکی هستند.

علاوه بر این، امکان پیگیری بیش از دو دهه و حجم نمونه بزرگ، خطر عوامل مخدوش‌کننده و علیت معکوس را به حداقل رساند.

محدودیت اصلی این مطالعه این بود که ممکن است این ارتباطات به دلیل وجود بیماری‌های همراه قابل توجه در جمعیت سالمندان، کمتر از حد واقعی تخمین زده شده باشند. ممکن است زیرگروه‌های بیشتری از زوال عقل به دلیل عدم انجام تصویربرداری مغز و جمع‌آوری نشدن نشانگر‌های زیستی آلزایمر، به اشتباه طبقه‌بندی شده باشند. با توجه به ماهیت مشاهده‌ای مطالعه، تعیین زمان شروع شرایط دشوار بود و این امر، تفکیک اثرات واسطه‌ای و عوامل مخدوش‌کننده را پیچیده می‌کرد.