پاریس بعد از نتفلیکس، پایتخت کلیشه‌ای کمدی‌های عاشقانه در آمازون است

به گزارش مجله خبری نگار-پاریس: پس از سریال «امیلی در پاریس» محصول نتفلیکس، پاریس با موفقیت جهانی سریال «تابستانی که زیبا شدم» که فصل سوم آن در آمازون پرایم در پایتخت فرانسه، شهری بسیار دور از واقعیت، اتفاق می‌افتد، جایگاه خود را به عنوان پایتخت کمدی رمانتیک تثبیت کرده است.

این فصل آخر که از زمان انتشارش در ماه جولای، پربیننده‌ترین سریال آمازون در ۱۲۰ کشور بود، در پایان ماه سپتامبر با شخصیت اصلی، دانشجوی آمریکایی، ایزابل «بیلی» کانکلین (با بازی لولا تانگ)، که در تلاش برای فرار از یک مثلث عشقی دردناک، به پاریس می‌رود، به پایان رسید.

مانند بسیاری از شخصیت‌های زن در داستان‌ها، بل در پایتخت فرانسه دوباره متولد می‌شود، شهری که در این سریال با تصویر کلیشه‌ای خود، از پیشخدمت‌های مغرور گرفته تا شیرینی‌های خوشمزه و کوچه‌های زیبا، به تصویر کشیده شده است.

جنی هان، نویسنده رمانی که الهام‌بخش ساخت این سریال بوده، رویای فیلمبرداری در پاریس را در سر می‌پروراند و پا جای پای آدری هپبورن، بازیگر بریتانیایی، گذاشته بود که برخی از مهم‌ترین نقش‌های خود را در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در پایتخت فرانسه بازی کرد.

جنی هان به لس‌آنجلس تایمز گفت که شهرت تجربه آدری هپبورن در پاریس باعث شد که او به این فکر بیفتد که «بیلی باید این مسیر را انتخاب کند» و خاطرنشان کرد که فیلمی از این سریال اقتباس خواهد شد.

- نسخه اصلاح‌شده -

در واقع، پاریس منتظر بیلی یا امیلی نماند تا آتش عشق را روی پرده سینما شعله‌ور کنند؛ او مدت‌ها پیش از آنها، مظهر عشق در سینما بود.

از سال ۱۹۵۱، فیلم «یک آمریکایی در پاریس» ساخته وینسنت مینلی، رابطه عاشقانه جین کلی و لسلی کارون را در شهر نور‌ها به تصویر کشیده است و این فیلم به چنان اثر کلاسیکی تبدیل شده است که قسمت آخر سریال «تابستانی که زیبا شدم» به آن اشاره‌ای دارد.

وید دویل، استاد ارتباطات بین‌الملل در دانشگاه آمریکایی پاریس، معتقد است که پایتخت فرانسه «مظهر عشقی است که فراتر از دنیای عادی، و فراتر از زمان و مکان است».

با این حال، سریال آمازون شهر را زیبا جلوه می‌دهد و آن را از منظری اسطوره‌ای ارائه می‌دهد، چیزی که پیش از این به خاطر سریال امیلی در پاریس مورد انتقاد قرار گرفته بود، سریالی که در آن همه در محله‌های مرفه زندگی می‌کنند.

لیندسی تراموتا، نویسنده آمریکایی ساکن پاریس، که کتاب جدیدش «پاریس جدید» کلیشه‌های رایج درباره فرانسه را رد می‌کند، به خبرگزاری فرانسه گفت: «وقتی رسانه‌های خارجی پاریس را به تصویر می‌کشند، کاریکاتوری ارائه می‌دهند که در آن همه چیز روان به نظر می‌رسد. این یک سنت عمیقاً ریشه‌دار است که به پاریس نقشی می‌دهد که نمی‌تواند از آن فرار کند.»

بیشتر صحنه‌های پاریسی در فیلم «تابستانی که زیبا شدم» در مناطق توریستی، از جمله مونمارتر، فیلمبرداری شده است، جایی که بل به سختی توانست یک آپارتمان بزرگ مشرف به کلیسای سکره-کر اجاره کند و همزمان چند کار دانشجویی هم داشت.

در اوایل دهه ۲۰۰۰، فیلم «سرنوشت شگفت‌انگیز آملی پولن» با وجود اینکه یک محصول کاملاً فرانسوی بود، به دلیل ارائه تصویری بهبود یافته از شهر، به ویژه منطقه مونمارتر، مورد انتقاد قرار گرفت.

لیندسی تراموتا گفت: «گاهی اوقات وقتی آنچه نشان داده می‌شود، نسخه‌ی صیقل‌یافته و تقریباً روتوش‌شده‌ای از آن مکان است که واقعیت را منعکس نمی‌کند، می‌تواند مشکل‌ساز باشد.».

اما این ممکن است برای جلوگیری از هجوم طرفداران آهنگ «تابستانی که زیبا شدم» به پاریس کافی نباشد. قرار بود اواخر سپتامبر یک سفر دریایی بر روی رود سن برای دنبال کردن ردپای بیلی انجام شود، اما به دلایل فنی لغو شد.

طرفداران امیلی در پاریس همچنان به رستوران پاریسی ترا نرا، جایی که چندین قسمت از این منظره شهری دلپذیر در آن فیلمبرداری شده است، هجوم می‌آورند.

لیندسی تراموتا پرسید: «چرا پاریس واقعی را نشان ندهیم و آن را به یک رویا تبدیل نکنیم؟»

(خبرگزاری فرانسه)