آیا پیاده‌روی در مناطق شهری می‌تواند همان مزایای پیاده‌روی در طبیعت را داشته باشد؟

به گزارش مجله خبری نگار-لندن: اگر شخصی را تصور کنیم که تصمیم گرفته مدتی را در طبیعت بگذراند، متوجه می‌شویم که با هر قدمی که در طول مسیر برمی‌دارد، پاهایش روی برگ‌های افتاده پا می‌گذارد. مسیر در امتداد جویباری است که به آرامی روی سنگ‌های خاکستری جریان دارد، در حالی که نسیمی شاخه‌های درختان را تکان می‌دهد.

حالا، بیایید آن تصویر ذهنی زیبا را با آنچه که پیاده‌روی در شهر ممکن است به نظر برسد، با ترافیک، ازدحام، بتن و شیشه، مقایسه کنیم. کدام یک برای یک فرد بهتر به نظر می‌رسد؟

نشان داده شده است که پیاده‌روی در طبیعت سلامت جسمی و روانی را تقویت می‌کند، استرس را کاهش می‌دهد و تمرکز را بازیابی می‌کند. اما محققان همچنین فواید بی‌شماری برای سلامت روان در پیاده‌روی در مناطق شهری کشف کرده‌اند.

محققان می‌گویند فقط باید مسیر درست را پیدا کرد و به محیط اطراف خود توجه داشت.

ویتنی فلمینگ، محقق روانشناسی محیطی در دانشگاه بنگور در ولز، انگلستان، می‌گوید: «بیشتر شهر‌ها فضای سبز دارند. فرقی نمی‌کند کجا باشید، می‌توانید یک درخت زیبا پیدا کنید.»

او اشاره کرد که پیاده‌روی، که یک فعالیت متوسط ​​است، به طور کلی برای فرد مفید است و خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی، فشار خون بالا، زوال عقل، افسردگی و بسیاری از انواع سرطان را کاهش می‌دهد. همانطور که فلمینگ توضیح داد، فواید پیاده‌روی در طبیعت فراتر از ورزش بدنی است: «انسان‌ها تمایل ذاتی و تکاملی به عشق به طبیعت دارند.»

تحقیقات فلمینگ به این نتیجه رسید که افرادی که از آنها خواسته شده بود هنگام پیاده‌روی به فضای سبز توجه کنند، در مقایسه با افرادی که از آنها خواسته شده بود روی عناصر ساخته دست بشر تمرکز کنند، پس از آن به طور قابل توجهی اضطراب کمتری داشتند. گروه اول همچنین گزارش دادند که احساسات مثبت بیشتری را تجربه کرده‌اند.

فلمینگ گفت: «وجود عناصر طبیعی که بتوان آنها را در شهر‌ها مشاهده کرد، از نظر تأثیرشان مهم است، زیرا حتی وقتی در محاصره طبیعت نیستید، می‌توانید از آنها بهره‌مند شوید.»

ساختمان‌ها و میدان‌های پرجنب‌وجوش می‌توانند «جذابیت ظریف» خود را ارائه دهند.

سزار سن خوان گیلین، استاد روانشناسی اجتماعی در دانشگاه باسک در اسپانیا، گفت که محققان دیگر این باور رایج را که شهر‌ها ذاتاً استرس‌زا هستند، به چالش کشیده‌اند.

او افزود که تا همین اواخر، بیشتر تحقیقات زیست‌محیطی علیه محیط ساخته دست بشر سوگیری داشتند و محیط طبیعی را با محیط شهری پراسترس، مانند خیابان‌های شلوغ و پرترافیک، مقایسه می‌کردند.

سن خوان گویلن افرادی را که در یک پارک شهری با فضا‌های سبز وقت می‌گذراندند با افرادی که در یک میدان شلوغ با یک کلیسای تاریخی، زمین بازی و بار‌ها وقت می‌گذراندند، مقایسه کرد. هر دو گروه بهبود‌هایی در عملکرد شناختی و توجه و کاهش احساسات منفی مانند اضطراب، خصومت و خستگی نشان دادند.

اما گروهی که در منطقه‌ی مسکونی بودند، انرژی بیشتری داشتند و تنش کمتری احساس می‌کردند.

سن خوان گیلین خاطرنشان کرد که گذراندن وقت در مناطق شهری تاریخی، قدم زدن در میان گورستان‌ها و لذت بردن از مناظر پانوراما، به عنوان مثال، «نوعی جذابیت لطیف» را برمی‌انگیزد.

او افزود: «این نوع توجه غیرعمدی ممکن است در بازیابی توجهی که در حین کار یا مطالعه از دست می‌دهیم، مؤثرتر باشد.»

تریستان کلیولند، مشاور برنامه‌ریزی شهری در شرکت کانادایی «شهر‌های شاد»، گفت که حوزه‌های روانشناسی محیطی، علوم اعصاب و معماری برای درک بهتر چگونگی تعامل مردم با محیط ساخته دست بشر با یکدیگر همکاری می‌کنند.

در مورد اینکه در شهر‌ها کجا می‌توان پیاده‌روی کرد، کلیولند پیشنهاد می‌کند به مناطقی بروید که حس ظریفی از شیفتگی را برمی‌انگیزند. او گفت که اگر یک مکان یا مسیر از آزمون «اولین بوسه» سربلند بیرون بیاید - یعنی اگر مکان مناسبی برای اولین قرار ملاقات باشد - می‌توان تأثیر آن مکان یا مسیر را بر روی آنها تعیین کرد.

آنابل اپس استریتس، نویسنده‌ی کتاب‌های «درمان پیاده‌روی» و «۵۲ روش برای پیاده‌روی»، گفت که هنگام پیاده‌روی در چندین مکان احساس خوبی داشته است.

او پیشنهاد داد که به شهر‌هایی که پیاده‌روی در آنها راحت است مانند بوستون، تائوس، نیومکزیکو و دوبروونیک، کرواسی، برویم.

او همچنین اشاره کرد که می‌توان به نزدیکترین گورستان تاریخی به خانه‌شان رفت و توضیح داد که گورستان‌های ویکتوریایی قرن هفدهم در لندن را ترجیح می‌دهد.

ابی استریتس گفت: «مسئله این نیست که سبز خوب است و خاکستری بد است، واقعیت این است که سبز و خاکستری بسیار متفاوت هستند؛ و گاهی اوقات این تفاوت خوب است.»