عادت به ورزش کردن ماندگار است

به گزارش مجله خبری نگار،تحقیقی روی بیش از ۵۸۰ هزار کانادایی در سه استان با استفاده از یک برنامه گام‌شمار نشان داد که حتی زمانی که پاداش‌ها پس از یک سال حذف شد، بیشتر شرکت‌کنندگان به‌طور تقریبی به‌همان اندازه به راه رفتن ادامه دادند.

استفاده از این برنامه به افراد کمک کرد تا به‌طور متوسط حدود ۹۰۰ گام به آمار روزانه خود اضافه کنند (دو برابر برای کسانی که در ابتدا از نظر فیزیکی غیر فعال بودند). وقتی مشوق‌ها، ۰.۰۴ دلار در روز به شکل پاداش برای کارت‌های بنزین، بلیط سینما و سایر امتیازات، از بین رفت، تعداد گام‌ها حدود ۲۰۰ گام کاهش یافت، چیزی که محققان دانشگاه آن را از نظر بالینی مهم نمی‌دانند.

شان اسپیلزبری، محقق اصلی این تحقیق گفت: در حالت ایده‌آل، شما می‌خواهید مردم به‌صورت رایگان بیرون بروند و ورزش کنند، اما بدیهی است که با توجه به میزان بالای چاقی و عدم تحرک بدنی، اینطور نمی‌شود. این واقعیت که می‌توان برای شروع ورزش مشوق‌های پولی ارائه کرد و به‌طور دائم از آن‌ها استفاده نکرد، نشانه بسیار دلگرم کننده‌ای است.

وی در مورد عادات ورزشی شرکت‌کنندگان در تحقیق افزود: برای اینکه یک توپ غلت بخورد، باید آن را لگد بزنید. هنگامی که توپ می‌چرخد، حرکت می‌تواند بر آن تاثیر بگذارد.

اسپیلزبری مدرک کارشناسی ارشد خود را زیر نظر استاد حرکت‌شناسی مارک میچل که در زمینه علوم رفتاری و سلامت دیجیتال، ازجمله تحقیقات قبلی در مورد نقش انگیزه‌های مالی بر فعالیت بدنی، مطالعه می‌کند، به پایان رساند.
شرکت‌کنندگانی که از یک برنامه منحل‌شده در انتاریو استفاده می‌کردند، برای پیاده‌روی خود طی یک سال، مشوق‌هایی دریافت می‌کردند، پاداش‌هایی که به افزایش تعداد گام‌ها به‌طور متوسط ۹۰۰ گام کمک می‌کرد (یا دو برابر برای کسانی که پیش از این غیرفعال بودند) سپس، بودجه دولتی حذف شد و پاداش‌ها نیز به همراه آن ناپدید شدند.

تحقیق دانشگاه وسترن نه تنها ساکنان انتاریو که از برنامه گام‌شمار استفاده می‌کردند، بلکه کاربرانی را در بریتیش کلمبیا، نیوفاندلند و لابرادور مورد بررسی قرار داد، جایی که مشوق‌ها برای فعالیت طی دوره تحقیق باقی ماند و گروه‌های شبه کنترل را ارائه کرد.

اسپیلزبری و میچل، همراه با دیگر محققان همکار، دریافتند که پس از ناپدید شدن پاداش‌ها تا حد زیادی بین ساکنان انتاریو که از این برنامه استفاده می‌کردند، کاهش اندکی، به‌طور متوسط حدود ۲۰۰ گام وجود داشت. این کاهش گام از نظر بالینی معنی‌دار نبود.

بیشترین افت در میان افرادی رخ داد که بیشتر با این برنامه درگیر بودند و حدود ۳۳۰ گام کمتر راه رفتند. کسانی که در زمان وجود مشوق‌ها غیرفعال بودند، غیرفعال ماندند یا پس از ناپدید شدن پاداش‌ها افزایش جزئی در آنان مشاهده شد.

به گفته محققان، میانگین کاهش گام‌ها برای سلامت کلی فرد «متوسط» یا به‌طور تقریبی ناچیز بود. میچل گفت: ما شاهد کاهش معنی‌دار غیر بالینی هستیم. این نتایج پس از تشویق برای گروهی که داده‌های مرحله را تجزیه و تحلیل می‌کرد، هیجان‌انگیز بود.

اسپیلزبری افزود: کاهش ۱۰۰ تا ۳۰۰ گام در روز امیدوارکننده است، زیرا این نارضایتی در مورد تشویق فعالیت بدنی است.

بر اساس جدیدترین یافته‌ها، وقتی مشوق‌هایی مانند بنزین، فیلم‌ها و سایر مزایای وفاداری (به برنامه ورزشی) را حذف می‌کنید، تغییرات بسیار کمی وجود دارد.

میچل خاطرنشان کرد: دولت‌ها در کانادا و خارج از این کشور، شرکت‌ها و برنامه‌های سلامت به این رویکرد علاقه‌مند شده‌اند (تشویق به فعالیت بدنی). نقطه ضعف همیشه این بوده که خیلی پرهزینه است، اما با یک نمونه بزرگ، می‌توانیم یک برنامه کارآمد را مقرون به صرفه‌تر و حتی پایدارتر کنیم.

اسپیلزبری که پنج بار در هفته می‌دود و عاشق شناست، در ابتدا در این مورد تردید داشت. وی ابراز کرد: هرگز فکر نمی‌کردم کسی برای پول ورزش کند، اما از تحقیق در مورد کسانی که این کار را انجام می‌دادند، حتی با وجود چالش‌های تکمیل کارش در میان همه‌گیری کووید-۱۹، لذت می‌برد. کار قبلی میچل در مورد مشوق‌های ورزشی بود که باعث شد اسپیلزبری برای کارشناسی ارشد خود در رشته حرکت‌شناسی به دانشگاه وسترن درخواست دهد.
میچل اضافه کرد: من عاشق روان‌شناسی هستم. اشتیاق من به روان‌شناسی با علاقه‌ای که به ورزش دارم متفاوت است، به نوعی توضیح می‌دهد که چرا این کار را انجام می‌دهم، بنابراین من دوست دارم تلاش کنم و بفهمم چرا دیگران نیز این کار را انجام می‌دهند.

یافته‌های این تحقیق در JAMA Network Open منتشر شده است.