به گزارش مجله خبری نگار آهن می‌تواند در عملکرد برخی دارو‌ها اختلال ایجاد کند و برخی دارو‌ها نیز می‌توانند اثر منفی بر سطح آهن داشته باشند. به عنوان مثال، افرادی که دارو‌های زیر را مصرف می‌کنند، وضعیت آهن آن‌ها باید توسط مراقبین سلامت و پزشک کنترل شود.
برخی شواهد نشان می‌دهد که مکمل آهن در افراد سالم می‌تواند جذب این دارو را کاهش دهد. این دارو برای درمان بیماری پارکینسون و سندروم پای بی قرار و احتمالا از طریق شلاته کننده‌ها استفاده می‌شود. در امریکا از برچسب هشدار روی داروی لوودوپا استفاده می‌شود که این برچسب به بیماران اعلام می‌کند که مکمل‌های آهن می‌توانند مقدار لوودوپا را در بدن کاهش دهند و حتی اثربخشی دارو را تقلیل دهند.
لووتیروکسین (با اسامی لووتیروئید، لووکسیل، سینتروئید، تیروسینت و یونیتروئید) برای درمان کم کاری تیروئید، گواتر و سرطان تیروئید استفاده می‌شود. مصرف همزمان آهن و لووتیروکسین می‌تواند موجب کاهش اثربخشی لووتیروکسین در برخی بیماران شود. برچسب برخی از این دارو‌ها به بیماران هشدار می‌دهد که مکمل آهن می‌تواند جذب لووتیروکسین را کاهش دهد؛ بنابراین بیماران باید فاصله ۴ ساعت را بین مصرف لووتیروکسین و مکمل آهن مدنظر قرار دهند.
اسید معده نقش مهمی در جذب آهن غیرهم موجود در رژیم غذایی دارد. از آنجایی که دارو‌های مهارکننده پمپ پروتون مثل لانزوپرازول (prevacid) و امپرازول (Prilosec) میزان اسیدیته معده را کاهش می‌دهند لذا این دارو‌ها می‌توانند جذب آهن را نیز کاهش دهند. مصرف دارو‌های مهارکننده پمپ پروتون به مدت ۱۰ سال با تخلیه آهن یا آنمی در افرادی که ذخایر آهن بدنشان در حد طبیعی است، ارتباطی ندارد. اما بیماران دچار فقر آهن که دارو‌های مهارکننده پمپ پروتون مصرف می‌کنند، به مکمل آهن پاسخ مطلوبی نمی‌دهند.
