یک سورپرایز برای دیابتی‌ها: این اتفاقی است که با نوشیدن روزانه قهوه در بدن شما می‌افتد

به گزارش مجله خبری نگار، این بررسی سیستماتیک که در مجله بین‌المللی علوم مولکولی منتشر شده است، مکانیسم‌های مولکولی دقیقی را که این نوشیدنی محبوب جهانی را به یک پیشگیری‌کننده بالقوه برای اختلالات متابولیک تبدیل می‌کند، روشن می‌کند.

داده‌ها نشان می‌دهند که ترکیبات فنلی موجود در قهوه، به ویژه اسید کلروژنیک، توانایی منحصر به فردی در تنظیم سطح قند خون از طریق چندین مسیر بیولوژیکی به هم پیوسته دارند. این ترکیبات نه تنها پاسخ سلول‌ها به انسولین را بهبود می‌بخشند، بلکه التهاب سیستمیک را نیز کاهش می‌دهند که نقش محوری در ایجاد مقاومت به انسولین دارد.

خواص آنتی‌اکسیدانی آن همچنین به عنوان یک عامل اضافی در محافظت از سلول‌های پانکراس در برابر آسیب اکسیداتیو عمل می‌کند.

نکته‌ی هیجان‌انگیز در مورد این نتایج این است که مزایای مشاهده‌شده صرف‌نظر از میزان کافئین ظاهر می‌شوند و قهوه‌ی بدون کافئین نیز اثرات مثبت مشابهی را نشان می‌دهد. این کشف توجه را به ترکیب پیچیده‌ی قهوه جلب می‌کند که حاوی صد‌ها ترکیب زیست‌فعال است که ممکن است به‌طور هم‌افزایی برای دستیابی به این اثرات محافظتی عمل کنند.

مطالعات کوتاه‌مدت، بهبود قابل توجهی در سطح گلوکز بعد از غذا هنگام مصرف قهوه غنی از اسید کلروژنیک، همراه با کاهش سطح انسولین ناشتا نشان داده‌اند. با این حال، این نتایج در افراد مبتلا به دیابت قطعی نیست، زیرا برخی مطالعات نتایج متناقضی را نشان می‌دهند و مصرف بیش از حد قهوه ممکن است با برخی عوارض جانبی مانند فشار خون بالا و اضطراب همراه باشد.

از نظر مکانیسمی، مطالعات مولکولی نشان می‌دهند که ترکیبات قهوه در سطوح مختلفی عمل می‌کنند: از مهار آنزیم‌های هضم‌کننده کربوهیدرات در روده گرفته تا بهبود انتقال گلوکز به سلول‌های ماهیچه‌ای و کبدی، و اصلاح ترکیب میکروبیوم روده که اکنون نقش مهمی در تنظیم متابولیسم دارد. برخی ترکیبات، مانند اسید فرولیک، در ترکیب با دارو‌های رایج دیابت مانند متفورمین نیز نویدبخش هستند و راه‌های جدیدی را برای درمان‌های هم‌افزایی باز می‌کنند.

علیرغم این نتایج امیدوارکننده، تحقیقات در این زمینه با چالش‌های روش‌شناختی قابل توجهی رو‌به‌رو است. به عنوان مثال، دوز‌های پلی‌فنول‌های مورد استفاده در مطالعات از ۲۰۰ تا ۱۲۰۰ میلی‌گرم در روز متغیر است، که این تنوع قابل توجه، امکان دستیابی به توصیه‌های یکسان را مختل می‌کند. فراهمی زیستی پایین برخی از این ترکیبات نیز اثربخشی آنها را محدود می‌کند، در حالی که بیشتر شواهد مکانیسمی از مطالعات پیش‌بالینی روی حیوانات یا سلول‌ها به دست آمده است و مطالعات طولانی‌مدت انسانی وجود ندارد.

در نتیجه، اگرچه این بررسی جامع شواهد قانع‌کننده‌ای از نقش محافظتی بالقوه ترکیبات قهوه در برابر دیابت نوع ۲ ارائه می‌دهد، اما بر نیاز فوری به تحقیقات بالینی دقیق‌تر تأکید می‌کند. این امر مستلزم استانداردسازی روش‌های تحقیق، شناسایی دوز‌های بهینه و درک تداخلات دارویی بالقوه قبل از تبدیل این یافته‌ها به توصیه‌های عملی سلامت است. در حال حاضر، مصرف متعادل، با تأکید بر کیفیت و نحوه‌ی آماده‌سازی قهوه، رویکرد بهینه برای بهره‌مندی از مزایای بالقوه آن و در عین حال به حداقل رساندن خطرات است.

منبع: نیوز مدیکال