الهه منصوریان: هرگز از کسب افتخار سیر نمی‌شوم

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: الهه منصوریان به‌رغم حداقل ۱۵ سال سابقه درخشش در بالاترین سطح ووشوی ایران و جهان چنان پرشور و پرتحرک است که به سختی می‌توان باور کرد ۳۰ سالن سن را رد کرده و لابد باید قدری به روغن‌سوزی افتاده باشد. دارنده ۳ مدال طلای جهان، ۳ مدال زرین جام جهانی (با قهرمانی جهان تفاوت دارد)، ۲ طلای قهرمانی آسیا و دو نفره و یک برنز بازی‌های آسیایی اخیراً مثل خواهرش شهربانو منصوریان وارد حرفه مربیگری هم شده و قرار شده است به‌مدت ۳ ماه به‌عنوان مربی تیم ملی به نسل جوان‌تری که به این تیم ورود می‌کنند کمک فکری و خط و ربط‌های لازم تکنیکی را ارزانی دارد، ولی پس از آن او یک بار دیگر هم و غم خود را روی صحنه و به‌عنوان یک ووشوکار خواهد گذاشت تا مدال‌های تازه‌ای بگیرد و خاندان استثنایی منصوریان را همچنان پرافتخارتر و دست‌نیافتنی‌تر سازد.

قضیه مربی شدن‌تان چیست؟

قرار شده تجربیاتم را به نسل جدیدتر انتقال بدهم و بعداً براساس آنچه روی داده و دستاوردهایمان برای آینده تصمیم‌گیری کنیم. بواقع الان یکی از مربیان تیم ملی و جزو کادر فنی آن هستم.

آیا شرط و شروطی برای فدراسیون گذاشته بودید؟

بله و آن‌ها هم خواسته‌های مرا تأمین کردند. مسیری که ترسیم کرده بودیم تا به حال بخوبی پیموده شده و گله و کمبود خاصی نداشته‌ایم. با این حال باید بررسی‌های نهایی انجام شود و به یک جمع‌بندی دقیق برسیم. به هر حال من به تیم ملی ووشو دین دارم و باید آن را به انحای مختلف ادا کنم.

تعویق یک‌ساله در برگزاری بازی‌های آسیایی چقدر در برنامه‌های شما تغییر ایجاد کرد؟

ماه‌ها برای این رقابت‌ها که قرار بود مردادماه امسال برگزار شود تمرین می‌کردم و از هر جهت مهیای این پیکار‌ها شده بودم و لغو آن باعث شد دچار افت جسمانی و نوعی تنزل روحی شوم و در دو، سه ماه اخیر آثار آن را به وضوح در خودم حس کرده‌ام با این حال زندگی ادامه دارد و به محض پایان یافتن دوره مربیگری کوتاه‌مدتم دور جدید تمریناتم را شروع می‌کنم و یک بار دیگر تبدیل به یک ورزشکار تمام‌وقت می‌شوم و نه یک مربی که اشتغال‌های فکری متفاوتی دارد.

ظاهراً در سطح باشگاهی و در لیگ ووشو هم به مربیگری پرداخته‌اید.

بله در سپاهان مربیگری می‌کنم و جالب است بدانید خواهرم شهربانو هم در این تیم یکی از مربیان و به تبع آن عضو کادر فنی است. من با افتخار هر چه بیشتر با شهربانو مشورت‌های فنی می‌کنم تا با کمک هم سپاهان را به بالاترین درجات ممکن برسانیم. یعنی بنای کار و نوع نگاه من این نیست که، چون من سرمربی سپاهان هستم و او فقط مربی آن است پس نیاز به کمک فکری او ندارم، برعکس احتیاج دارم و آن را هم از وی می‌گیرم.

چقدر به نتایجی که سپاهان در لیگ می‌گیرد، خوشبین هستید؟

بسیار زیاد. بواقع من پنج سالی است که در این لیگ همراه با تیم هایم قهرمان می‌شوم و در سپاهان نیز همه تمهیدات فراهم است تا آن تجربه را تکرار کنیم.

قطعاً بخش دیگری از اهداف و کار‌های شما به دوره بعدی مسابقات ووشو قهرمانی جهان مربوط می‌شود.

همین‌طور است. ما ورزشکاران ملی‌پوش و کسانی که سال‌ها است در بالاترین سطح ووشو فعالیت می‌کنیم، همیشه با این الزام و احساس مواجه و دمخوریم که هیچگاه ناامیدی را به خود راه ندهیم و هر چقدر هم که مدال در گذشته برده باشیم اشتهای‌مان برای مدال‌های بعدی فروکش نکند. با این حال زمان‌هایی هم می‌رسد که با خودم فکر می‌کنم سال بعد که بازی‌های هانگژو در همین روز‌ها برگزار می‌شود پس از کسب مدال‌های مورد نظرم به کارم به‌عنوان یک ورزشکار خاتمه بدهم و بازنشسته شوم. در آن صورت می‌توانم به طور تمام‌وقت به کار مربیگری بپردازم یا وارد امور اجرایی ورزش شوم و وجوه دیگری از ووشو را تجربه کنم.

احتمال این قضیه چقدر است؟

این فقط یک فکر اولیه و نوعی تصور خام است و هنوز به یک نتیجه نهایی و جمع‌بندی پایانی نرسیده‌ام و هر چیزی در ارتباط با آینده من متصور و امکانپذیر است. قدر مسلم اینکه باید همچنان تلاش و تحمل کنم و راه انتخابی‌ام هر چه باشد تفاوتی در این قضیه و در این وجه از ماجرا به وجود نخواهد آمد. این چیزی است که تمامی زندگی من از کودکی تا امروز با آن آمیخته و عجین بوده است و بواقع رنج برده و مرارت کشیده و پیروز شده‌ام.

فکر می‌کنم سال بعد که بازی‌های هانگژو در همین روز‌ها برگزار می‌شود پس از کسب مدال‌های مورد نظرم به کارم به‌عنوان یک ورزشکار خاتمه بدهم و بازنشسته شوم. در آن صورت می‌توانم به طور تمام‌وقت به کار مربیگری بپردازم یا وارد امور اجرایی ورزش شوم و وجوه دیگری از ووشو را تجربه کنم