به گزارش مجله خبری نگار، یک مطالعه جدید نشان میدهد که محدود کردن غذا خوردن به ساعات روز ممکن است به حفظ عملکرد قلبی عروقی و کاهش خطر بیماری در کارگران شیفت شب کمک کند، که اهمیت زمانبندی وعدههای غذایی را در کاهش اختلالات ریتم شبانهروزی برجسته میکند. *
یک مطالعه اخیر که در مجله Nature Communications منتشر شده است، بررسی میکند که چگونه غذا خوردن در طول روز ممکن است به حفظ سلامت قلب و عروق در کارگران شیفت شب کمک کند.
حدود ۱۵ درصد از کارگران در کشورهای توسعهیافته در شیفت شب کار میکنند که این امر خطر ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی (CVD) را افزایش میدهد. ناهماهنگی ریتم شبانهروزی، که به دلیل اختلال بین ضربانساز شبانهروزی مرکزی و چرخههای طبیعی خواب و بیداری رخ میدهد، احتمالاً در سلامت قلبی-متابولیکی ناکارآمد در کارگران شیفتی نقش دارد.
سازماندهی شبانهروزی برای سلامت طبیعی و طول عمر اساسی است، در حالی که اختلال در ریتمهای شبانهروزی با علتشناسی بیماریهای قلبی مرتبط دانسته شده است.
ارتباط بین شیفت کاری و سلامت قلب و عروق چند عاملی است و مطالعات متعددی نشان میدهد که زمان صرف غذا ممکن است در افزایش خطر بیماریهای قلبی عروقی در بین کارگران شیفتی نقش داشته باشد. برای بررسی نقش زمانبندی وعدههای غذایی در این خطر، محققان مطالعهی حاضر، اثرات غذا خوردن در طول روز و شب را در مقابل غذا خوردن فقط در ساعات روز در گروهی از شرکتکنندگان در مطالعه که تحت کار شبانهی شبیهسازی شده قرار داشتند، مقایسه کردند.
محققان مطالعهی حاضر، یک مطالعهی یکسوکور شامل هفت زن و ۱۲ مرد انجام دادند. برای شبیهسازی کار شبانه، از پروتکل «ناهمزمانی اجباری» استفاده شد که شامل قرار دادن شرکتکنندگان در مطالعه در مجموع چهار روز ۲۸ ساعته بود.
در طول هر چرخه ۲۸ ساعته، تمام وعدههای غذایی در گروه کنترل تغذیه شبانه (NMC) در طول روز و شب مصرف میشد، که این یک روش رایج در بین کارگران شیفتی است.
شرکتکنندگان باقیمانده در مطالعه در گروه مداخله تغذیه در طول روز (DMI) قرار گرفتند که شامل یک پروتکل اصلاحشده تغذیه بدون غذا ۲۸ ساعته بود. تمام وعدههای غذایی در گروه DMI در طول روز مصرف شد.
تنظیم واگ قلبی با استفاده از درصد فواصل بین ضربانهای طبیعی متوالی بیشتر از ۵۰ میلیثانیه (pNN۵۰)، جذر میانگین مربعات اختلافهای متوالی (RMSD)، که نشانگر تغییرپذیری ضربان قلب است، و ضربان قلب پایین/بالا (LF/HF) ارزیابی شد. علاوه بر ضربان قلب و سطح کورتیزول خون، سطوح در گردش مهارکننده فعالکننده پلاسمینوژن-۱ (PAI-۱)، که یک عامل پروترومبوتیک دخیل در ریتم شبانهروزی است، نیز اندازهگیری شد.
پارامترهای قلبی عروقی طی پروتکلهای روتین مداوم (CR) که تأثیر بالقوه رفتار و محیط بر پارامترهای فیزیولوژیکی را به حداقل میرسانند، ارزیابی شدند.
پس از مواجهه با کار شبانه شبیهسازی شده، سطوح pNN۵۰ و RMSSD در گروه NMC در مقایسه با سطوح پایه به ترتیب ۲۵.۷ ٪ و ۱۴.۳ ٪ کاهش یافت. این تغییرات در گروه DMI مشاهده نشد.
کار شبانه شبیهسازی شده همچنین منجر به افزایش قابل توجه نسبت LF/HF به میزان ۵.۵ ٪ شد، در حالی که هیچ تغییری در گروه DMI مشاهده نشد. سطح PAI-۱ در گروه NMC پس از کار شبانه شبیهسازی شده، ۲۳.۹ درصد افزایش یافت، در حالی که هیچ تغییر قابل توجهی در سطح PAI-۱ در شرکتکنندگان مطالعه DMI مشاهده نشد.
هیچ تغییر معنیداری در سطح کورتیزول یا ضربان قلب در گروههای NMC و DMI مشاهده نشد. با این حال، سطح فشار خون در گروه DMI پس از مواجهه با کار شبانه شبیهسازی شده، ۶ تا ۸ درصد کاهش یافت.
با محدود کردن غذا خوردن فقط به ساعات روز، نتایج مطالعه نشان میدهد که زمانبندی وعدههای غذایی، به جای تقلید از کار شیفت شب، تأثیر قابل توجهی بر سلامت قلب و عروق نسبت به کار شبانه به تنهایی دارد. به طور خاص، غذا خوردن در طول ساعات شب و روز، به جای فقط ساعات روز، منجر به کاهش مدولاسیون واگ قلبی شد، که به طور مداوم در آزمایشات بالینی قبلی مشاهده شده است.
خوردن غذا در طول روز به جلوگیری از عوارض جانبی شبیهسازی کار شبانه بر سیستم قلبی عروقی انسان کمک میکند.
کارگران شیفت شب اغلب در ساعات شب غذا میخورند، از سایر وعدههای غذایی در طول روز صرف نظر میکنند و مرتباً میان وعده میخورند. یافتههای این مطالعه از اهمیت زمانبندی وعدههای غذایی در کاهش خطر ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی در میان کارگران شیفت شب حمایت میکند و نشان میدهد که مداخلات رفتاری مبتنی بر زمانبندی وعدههای غذایی ممکن است پیامدهای سلامتی را در این جمعیت بهبود بخشد.
با این حال، مطالعات آینده با نمونههای بزرگتر و شرایط کاری شیفتی در دنیای واقعی، از جمله برنامههای کاری چرخشی یا نامنظم، برای تأیید و گسترش این یافتهها مورد نیاز است.
* اطلاعات ارائه شده صرفاً جهت اطلاع رسانی است و به عنوان توصیهای برای درمان بیماریها عمل نمیکند.