کد مطلب: ۶۰۵۸۷۸

|

|

نگارمگ فرهنگ و هنر سینما

۲۲ فروردين ۱۴۰۳ - ۱۷:۱۷

اگر به فیلم‌های معمایی علاقه دارد «بی رویا» را از دست ندهید

اگر به فیلم‌های معمایی علاقه دارد «بی رویا» را از دست ندهید

«بی رویا»، متفاوت و سرشار از پیچیدگی و معما

به گزارش مجله خبری نگار، عادت کرده ایم در سینمای مان شاهد کمدی‌های سطحی یا فیلم‌های اجتماعی رئالی باشیم که یا نوعی بی خیالی پوچ را به ما نشان می‌دهند یا زندگی تلخ روزمره مثل یک سیلی به صورت ما می‌کوبند. اما «بی رویا» به تهیه کنندگی هومن سیدی و کارگردانی آرش وزیردفتری، از معدود فیلم‌های سینمای ما است که روی مرز اثری روان شناختی و فلسفی حرکت می‌کند و جنسش متمایز از این سینمای تکراری است. سینمای دنیا مدت‌ها است از درام‌های خطی و ساده دور شده و سراغ مضامین روان شناسی و کاوش ذهن شخصیت‌ها رفته است. زاویه دید فیلم «بی رویا» هم نه از نگاه شخصیت اصلی، بلکه از درون ذهن و توهمات اوست و همین باعث شده با اثری متفاوت و جالب مواجه باشیم که در ادامه بیشتر به معرفی آن می‌پردازیم.

نجات زیبا توسط رویا

داستان درباره زوجی به نام بابک و رویا است که قرار است به زودی عازم دانمارک شوند. آن ها، چون قصد مهاجرت دارند با شتاب خاصی در حال انجام کار‌های شخصی هستند. در این شرایط دختری که حافظه اش را از دست داده و حتی نامش را هم به یاد ندارد مقابل رویا قرار می‌گیرد. رویا که نگران سرنوشت اوست تلاش می‌کند خانواده اش را پیدا کند؛ اسم او را زیبا می‌گذارد و تا پیدا شدن هویت، او را به خانه خودش می‌برد. کم کم رویا متوجه شکل گیری رابطه‌ای بین بابک و زیبا می‌شود؛ همه چیز به شکل عجیب و ترسناکی پیش می‌رود و حقایقی درباره گذشته و آینده آدم‌ها لو می‌رود که پیچیده است.

بالاخره با چه ژانری طرف بودیم؟

فیلم از اواسطش درامی پرکشش مبتنی بر چند معما دارد، اما در دقایق پایانی به ورطه افراط در استفاده از ایده اصلی می‌افتد. درباره چرایی وارد بودن این انتقاد به فیلم نمی‌توان خیلی چیزی گفت، چون باعث لو رفتن داستان می‌شود. از طرفی چالش دیگر فیلم با انتخاب دقیق موضع است. مخاطب تا پایان فیلم متوجه نمی‌شود شاهد یک اثر روان شناختی است یا فیلمی درباره جهان‌های موازی، دژاوو و ... البته پیچیده بودن یک فیلم آن هم با چنین مضمونی بد نیست و مخاطب ایرانی هم باید به داستانی با پایان شگفت انگیز و نقطه عطف پیچیده عادت کند. نکته جالب در فیلمنامه این است که انگار فیلم از بیان ماهیت خودش برای مخاطب طفره دارد تا هرکسی بنا به سلیقه خودش برداشت لازم را درباره بازی بودن اتفاقات (مثل فیلم گیم دیوید فینچر) یا روان شناختی بودن مثل (تولد با بازی نیکول کیدمن) یا کنجکاوی ذهن فیلمساز در دنیای جهان موازی و ... داشته باشد. در ضمن در «بی رویا» شاهد یکی از متفاوت‌ترین نقش آفرینی‌های مرحوم رضا داوودنژاد هستیم که اخیراً از میان ما رفت.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری

۰ پسندیدم

گزارش خطا

برچسب ها: سینما

ارسال نظرات

انتشار یافته: ۰ |

در انتظار بررسی: ۰ |

غیر قابل انتشار: ۰

قوانین ارسال نظر