به گزارش مجله خبری نگار،این ایمپلنت مغزی تشنج ناشی از صرع و رفتار اجباری ناشی از اختلال وسواس فکری-اجباری یا OCD را کنترل میکند.
امبر پیرسون، ۳۴ ساله از آلبانی، گفت که تشنج او تحت کنترل بهتری است، اما رهایی از وضعیت روانی او خیلی عمیقتر است.
او گفت: OCD بدتر از تشنج است. صرع محدودیتهایی برای زندگی من به همراه داشت، اما OCD زندگی من را تحت سلطه خود قرار داده بود.
در مطالعاتی که در مجله Neuron منتشر شده است، نویسندگان همکار از مؤسسات سراسر کشور، برنامهنویسی تعاملی سیستم تحریک عصبی پاسخگو یا RNS را توصیف میکنند که اکنون به طور یکپارچه برای کنترل اجبارهایی که زمانی بر زندگی این بیمار حکمرانی میکردند، عمل میکند.
پیرسون گفت: قبل از شروع درمان با ایمپلنت مغزی RNS، دست هایم را آنقدر میشستم تا زمانی که خونریزی کنند. دستهایم آنقدر خشک میشدند که با خم کردن انگشتانم شروع به خونریزی میکردنند.
بیمار میگفت که بررسی و بازبینی مجدد پنجرهها و کمدها و اطمینان از خاموش بودن اجاق گاز قبل از خواب ۴۵ دقیقه طول میکشد.
او نمیتوانست هنگام غذا خوردن کنار مردم بنشیند، از ترس اینکه غذای او آلوده شود. هر بار که خاک دستشویی گربه خود را عوض میکرد، دوش میگرفت.
همه اینها پس از رویهای در OHSU در ۵ مارس ۲۰۱۹ شروع به تغییر کردند.
دکتر احمد رسلان، استاد جراحی مغز و اعصاب در دانشکده پزشکی OHSU، این دستگاه را با هدف اصلی کنترل تشنج پیرسون کاشت.
به درخواست بیمار، او مطمئن شد که الکترودی ۳۲ میلی متری بخشی از مغز او را به نام هسته اکومبنس که ناحیهای از مغز است که با انگیزه و کنش از جمله اصرارهای اجباری مرتبط است، میپوشاند.
رسلان گفت: من میتوانم هر دو بخش مغز را هدف قرار دهم و از مزیت دوم بهره ببرم.
رسلان با دکتر کیسی هالپرن، جراح مغز و اعصاب که اکنون در Penn Medicine است، همکاری کرد که او بخش تحقیقاتی این روش را برای درمان OCD پیرسون از طریق دانشگاه استنفورد انجام داد.
دکتر ماریسا کلوگ، استادیار عصب شناسی در دانشکده پزشکی OHSU، برای اولین بار در سال ۲۰۱۶ با پیرسون به عنوان یک بیمار ملاقات کرد و با وجود مشکلات شدید سلامتی، از نگرش مثبت او شگفت زده شد.
کلوگ میگوید: اولین چیزی که وقتی با او ملاقات کردم به من گفت این بود که من برای صرع خود جراحی مغز میخواهم.
پیرسون در واقع تحت عمل جراحی استاندارد برای درمان تشنجهای مقاوم به دارو از طریق روشی در OHSU در سال ۲۰۱۸ قرار گرفت که شامل برداشتن بخش کوچکی از مغز که در آن تشنج ایجاد میشود. این روش برخی از تشنجهای او را متوقف کرد، اما نه همه آنها را، بنابراین پیرسون تصمیم گرفت با کاشت RNS که یک نوع نسبتاً جدید از ایمپلنت است که به طور فعال، فعالیت مغز را نظارت میکند و یک پالس کوچک برای فرونشاندن تشنجها قبل از شروع آنها ارائه میکند، ادامه دهد.
پیرسون در طول انجام تحقیقات خود، متوجه شد که برخی از افراد گزارش کرده اند که این ایمپلنتها شرایط روانپزشکی از جمله OCD را کاهش میدهند.
کلوگ گفت که پیرسون مشتاق تا شانس خود را امتحان کند.
پیرسون چند ماه پس از کاشت مغزی متوجه تسکین OCD خود شد. چهار سال بعد، نتیجه زندگی او را تغییر داد.
او میگوید: اکنون به ندرت نگران اتفاقاتی هستم که در خانهام میگذرد. درحال حاضر متوجه وسواسها و اجبارهای کمتری در خودم هستم. من توانسته ام روابط سالم تری با افراد برقرار کنم.