پایان رژیم موقت در ناخودآگاه جمعی صهیونیست‌ها

به گزارش مجله خبری نگار، شخصیت‌ها و نویسندگان صهیونیستی زیادی درباره پایان رژیم موقت صهیونیستی مقاله نوشته و درباره آن سخن گفته و می‌گویند به گونه‌ای که گویا این حقیقت برای خود صهیونیست‌ها نیز مسجل شده است.

از ابتدای تشکیل رژیم منحوس، گویا واقعیت فروپاشی آن در ناخودآگاه جمعی اشغالگران نهادینه شده است و بسیاری از آن‌ها متوجه شده‌اند که رؤیای صهیونیسم تبدیل به کابوس خواهد شد.

در زیر به نمونه‌هایی در این باره اشاره می‌کنیم:

«موشه دایان»، وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۵۴ در مراسم خاکسپاری یکی از دوستانش که به دست نیرو‌های مقاومت فلسطینی به هلاکت رسیده بود، گفت: «همیشه باید آماده و مسلح باشیم باید قوی و ظالم باشیم، نباید شمشیر از دستمان بیفتد که آن وقت زندگیمان پایان خواهد یافت»؛ بنابراین مفهوم «پایان» و اینکه یک روزی آوارگان فلسطینی بازخواهند گشت یا کودکان کشته شدگان روزی بزرگ شده و به دنبال انتقام خواهند بود، همواره در ذهن صهیونیست‌ها جریان داشته است.

از این رو «حاییم گوری» شاعر صهیونیست در شعری می‌گوید: «هر کودک اسرائیلی زمانی که به دنیا می‌آید، با خود چاقویی دارد که او را سلاخی کند. این خاک [فلسطین]هیچ زمانی راضی نخواهد شد و قبرستان‌ها و تابوت‌های بیشتری طلب می‌کند. در تولد، مرگ است و در ابتدا، پایان وجود دارد».

«آبراهام یهوشوا» رمان‌نویس صهیونیست نیز در داستانی با عنوان «در مواجهه با پایان» در نیمه اول قرن بیستم، کشاکش ذهنی یک دانشجوی اسرائیلی را روایت می‌کند که به کار نگهبانی از یک باغ مشغول است، باغی که در نزدیکی روستایی قرار گرفته که صهیونیست‌ها آن را به طور کامل ویران کرده‌اند؛ اما در آن روستا یک عرب پیر و لال باقی مانده که به همراه دخترش قصد خروج از روستای ویران شده را ندارند، اما در فکر انتقام از صهیونیست‌ها و آتش زدن آن باغ هستند، آن جوان اسرائیلی نیز رفته رفته دلباخته دختر پیرمرد می‌شود و در نهایت احساس می‌کند که تمایل دارد در آتش زدن باغ به آن‌ها کمک کند و در نهایت که باغ در شعله‌های آتش می‌سوزد، احساس آزادی و خلاصی از کشاکش‌های درونی به او دست می‌دهد.

یک نمونه دیگر، نشریه نیوزویک در دوم آوریل ۲۰۰۳ تصویر جلد خود را به ستاره داوود و نماد اسرائیل اختصاص دارد و در مقاله‌ای به قلم «عاموس ایلان» نوشت: «آیا دولت یهود زنده خواهد ماند؟ و به چه قیمتی؟ و با چه هویتی؟». او نوشت که در شرایط نا امیدی و ترس به سر می‌رسد، چرا که گمان می‌کند که دیگر خیلی دیر شده است.

«ایتان هابر» نویسنده صهیونیست در روزنامه یدیعوت احارانوت با اشاره به شکست تحقیر آمیز آمریکا در ویتنام شمالی و صحنه فرار نظامیان آمریکایی با بالگرد از شهر سایگون (پایتخت ویتنام جنوبی) می‌نویسد: «ارتش آمریکا مجهز به آخرین تجهیزات بود و با این حال همه تصویر بالگرد‌های آمریکایی را به یاد دارند که در میانه هرج و مرج و ترس و وحست آمریکایی‌ها بر فراز مقر سفارت در سایگون پرواز می‌کرد تا آمریکایی‌های باقی مانده را با خود ببرد، هلیکوپتر نمادی از شکست، تسلیم، فرار و بزدلی در زمان مناسب است.

سپس این نویسنده به جزئیات می‌پردازد: «ارتش پابرهنه ویتنام شمالی، شبه‌نظامیان ویتنام جنوبی را که مجهز به مدرن‌ترین ابزار‌های جنگی بودند، شکست دادند؛ راز این امر در مقوله‌ای به نام "روح" نهفته است روح همان چیزی است که مبارزان و رهبران را به پیروزی سوق می‌دهد. روح یعنی روحیه، قاطعیت، آگاهی از عادلانه بودن رویکرد و احساس این که چاره دیگری وجود ندارد، همان چیزی که اسرائیل فاقد آن است، اسرائیلی که دور آن را هاله‌ای از ناامیدی فرا گرفته است».

این میزان ترس و دلهره فقط به نویسندگان و اهالی مطبوعات محدود نمی‌شود، بلکه آن را در شخصیت‌های سیاسی همچون اسحاق رابین (نخست‌وزیر- ۱۳ ژوئیه ۱۹۹۲ – ۴ نوامبر ۱۹۹۵) و موشه دایان نیز می‌توان مشاهده کرد.

اسحاق رابین در سپتامبر ۱۹۷۰ در مقاله‌ای به مقایسه میان امپراتوری فرانک و رژیم صهیونیستی پرداخت و نوشت که خطر اصلی برای این رژیم توقف مهاجرت یهودیان به فلسطین است؛ او تأکید کرد که عدم مهاجرت یهودیان به مثابه عدم ورود خون به شریان‌های اسرائیل است که در نهایت این رژیم را از بین خواهد برد.

اما «اوری اونری»، از اعضای پارلمان اسرائیل (کنست) از ابتدا متوجه عدم امکان تحقق پروژه یا رویای صهیونیستی شده بود، بنابراین از دهه ۱۹۵۰ مجله «هائلم هزا» (این جهان) را منتشر کرد که تخصص آن در جهت انتقاد از سیاست‌های صهیونیستی بود.

یوفال دیسکین رئیس سابق دستگاه امنیت عمومی رژیم صهیونیستی (شاباک) نیز با انتشار مقاله‌ای در روزنامه «یدیعوت آحارونوت» از احتمال فروپاشی این رژیم در آینده نزدیک خبر داده است. دیسکین از علل و عوامل داخلی پرده برداشت که ممکن است باعث زوال و نیستی رژیم صهیونیستی شوند. رئیس سابق «شاباک» در مقاله خود که با عنوان «با این سبک برای ما کابینه‌ای باقی نخواهد ماند» پیش‌بینی کرد که «اسرائیل تا نسل آینده باقی نخواهد ماند.» وی علل و عوامل آن را توضیح داد و نسبت به از بین رفتن رژیم اشغالگر قدس به خاطر علل و عوامل تاثیرگذار داخلی ابراز نگرانی کرد.

«رانی دانیل» تحلیلگر نظامی و افراطی صهیونیست، نیز که از افراد نزدیک به فرماندهان ارتش رژیم صهیونیستی است گفته: «من مطمئن نیستم که فرزندانم در اینجا، آینده‌ای داشته باشند و گمان نمی‌کنم که آن‌ها در اینجا بمانند».

«بنی موریس» مورخ اسرائیلی نیز نوشته است: «طی چند سال آینده اعراب و مسلمانان پیروز خواهند شد و یهودیان در این سرزمین به اقلیت تبدیل، طرد یا کشته می‌شوند و خوش‌شانس کسی است که به آمریکا و اروپا فرار کند».

هراس اسحاق رابین از عدم مهاجرت یهودیان به فلسطین اشغالی و نابودی رژیم صهیونیستی، موضوعی است که طی سال‌های اخیر به وضوح محقق شده است، تا جایی که علاوه بر کاهش مهاجرت یهودیان، رژیم صهیونیستی با پدیده‌ای به نام «مهاجرت معکوس» مواجه شده است. این پدیده یعنی بازگشت صهیونیست‌ها به موطن اصلی خود، چند سالی است که به دنبال بی ثباتی سیاسی، امنیتی و اجتماعی در رژیم اسرائیل به نحو فزاینده رشد یافته است که در درجه اول دلیل اصلی آن به خیزش سراسری فلسطینی‌ها از غزه تا کرانه باختری و اراضی اشغالی ۱۹۴۸ باز می‌گردد.

در این میان تاکنون سیاست‌گذاری‌ها و مشوق‌های مقامات صهیونیستی برای ممانعت از رشد این پدیده «به شدت خطرناک» برای موجودیت رژیم صهیونیستی نتیجه‌بخش نبوده است.

یکی از عوامل مأثر در رشد بازگشت یهودیان به کشور‌های اصلی خود، ظهور جنبش «بیایید تا کشور را ترک کنیم» است که از اواخر سال گذشته میلادی برای حمایت از یهودیانی که قصد فرار از فلسطین اشغالی را دارند، در آمریکا و حدود ۲۶ کشور دیگر جهان اعلام موجودیت کرده است.

اما دو نکته قابل توجه در این جنبش نهفته است، اول اینکه یکی از بنیانگذاران این جنبش «مردخای کاهانا» تاجر اسرائیلی است که طی دهه‌های گذشته فعالیت زیادی برای تشویق یهودیان برای سفر به فلسطین اشغالی داشته است. به نوشته روزنامه هاآرتص، او امروز متقاعد شده که در تعیین هدف و مقصد اشتباه کرده است و باید «سرزمین موعود» را ترک کرد.

با این حال این تاجر یهودی که در آمریکا زندگی می‌کند، قصد دارد مزرعه خود در این کشور را به عنوان یک سکونتگاه جدید به یهودیانی که از فلسطین باز می‌گردند معرفی کند.

«مردخای کاهانا» در دسامبر ۲۰۲۲ به روزنامه معاریو گفت که پس از سال‌ها تلاش برای کشاندن یهودیان از مناطق جنگ زده در یمن، سوریه، افغانستان و اوکراین به فلسطین اشغالی، اکنون تصمیم گرفته است که اسرائیلی‌ها را به آمریکا منتقل کند. او گفت: «برخی از اعضای احزاب اسرائیلی و آمریکایی به من می‌گویند که در برخی امور تندرو هستم، به آن‌ها گفتم که اکنون زمان ایجاد جایگزینی برای جنبش صهیونیسم است؛ من نمی‌خواهم که کشورمان نابود شود، اما اگر نابود شد چه اتفاقی رخ خواهد داد؟».

نگرانی و اذعان صهیونیست‌ها به نابودی در شرایطی است که مقاومت مسلحانه دو سالی است که به کرانه باختری رسوخ کرده و اکنون روستا و شهری نیست که شاهد فعالیت گروه‌های کوچک فلسطینی نباشد؛ حتی در چندین نوبت صهیونیست‌ها از شلیک راکت از استان جنین به سمت شهرک‌ها خبر داده‌اند.

در پایان به نقل قولی از «شلوم رایخ» نویسنده صهیونیستی اشاره می‌کنیم، او در اظهار نظری گفته است: «اسرائیل به تحقق پیروزی بعد از پیروزی تمرکز کرده است تا به پایان محتوم خود برسد».