به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: در دوران خوشبختی فوتبال ایران، هرگز خبری از ارگانهای به هم پیوسته کنفدراسیون فوتبال آسیا نبود. همه چیز با یک نامه حل میشد. میتوانستند نامه را فکس کنند یا به دست پستچی بسپارند تا هفته بعد به مالزی برسد، اما حالا اوضاع متفاوت شده. کنفدراسیون فوتبال آسیا که بدون تردید ضعیفترین ارگان فوتبالی در تمام دنیا به حساب میآید، شروع به حساب و کتاب کشیدن از تیمها کرده و به کمک شرکتهای هلندی و آلمانی، طوری برنامهریزی میکند که باشگاهها را برای درآمدزایی بیشتر و حضور در تورنمنتها در بالاترین سطح کیفی، تحت فشار بگذارد.
البته این موضوع اصلاً بد نیست، چون میتواند امکانات فوتبال در کل قاره را بالا ببرد، اما شرایط در ایران متفاوت است. انتخاب مدیران فوتبالی هیچ حساب و کتابی ندارد و فوتبال در کشورمان، بیشتر برای پر کردن تقویم انجام میشود نه کمک به افزایش کیفیت تیمها. در یک کلام، فوتبال در اینجا قابل مقایسه با کشورهای پیشرفته به لحاظ امکانات مثل امارات، قطر و عربستان نیست. اینجا نه تنها ورزشگاهی ساخته نمیشود بلکه مراقبت از چمن و سکوها و سایر امکانات استادیومها هم وضعیت خوبی ندارد.
از سوی دیگر، تقریباً هیچ نظارتی روی عملکرد مدیران نیست. هنوز در مورد معادله آمدن و رفتن تعداد زیادی از مدیران سؤال وجود دارد و هر کدام از آنها، بدهیهای گستردهای از دوران درخشان مدیریت خود (!) برجای گذاشتهاند و بدون اینکه منبع تأمین آن بدهی مشخص شود یا در مورد چرایی عملکردشان مورد سؤال و جواب قرار بگیرند، از فوتبال کنار رفتند. آنها فقط مدعی هستند فوتبال به دست دلالان افتاده و هیچ سندی برای مقابله با این دلالها رو نمیکنند. حالا کنفدراسیون فوتبال آسیا در شرایطی که تراژدی کاملی برای فوتبال ایران به وجود آمده، گریبان ما را گرفته و میگوید اگر حرفهای نباشید، حذف میشوید.
کرسی مهمی هم در کنفدراسیون نداریم که جلوی این وضعیت را بگیرد و در نهایت، احساسات میلیونها هوادار به بازی گرفته میشود. بعد از حذف هم، با بازی «کی بود، کی بود، من نبودم» همه چیز آرام میشود و مدیران برای خود یک سال دیگر زمان میخرند. هیچکس جز خودمان مقصر نیست.