استادی که امام خمینی (ره) در بدرقه‌اش اشک ریخت

به گزارش مجله خبری نگار، امام خمینی (ره) افزون بر جایگاه مرجعیت و رهبری انقلاب اسلامی ایران، از شخصیت‌های علمی جهان اسلام و جامع علوم گوناگون بود. ایشان علاوه‌بر استعداد و هوش فوق‌العاده و محیط خانوادگی مناسب در مقاطع گوناگون تحصیل از معلمان و اساتید ممتاز و شایسته بهره گرفته است که هر یک به تناسب شخصیت علمی و فکری خود در شکل‌گیری شخصیت علمی و دینی ایشان اثرگذار بوده‌اند.

ایشان در دوران تحصیل خود از محضر بیش از بیست و پنج معلم و استاد بهره‌مند شدند و احترام ویژه‌ای برای اساتید خود قائل بودند. یکی از اساتید برجسته‌ای که امام خمینی (ره) از محضرشان بهره‌مند شدند، میر محمدصادق خاتون آبادی بود.

علامه میر محمدصادق خاتون‌آبادی فرزند میرزا حسین نایب الصدر، عالم زاهد، فقیه محقق، از مراجع تقلید شیعه و مدرس نامدار حوزه علمیه اصفهان و از اساتید امام خمینی (ره) بوده است.

خاتون‌آبادی به همراه آقا نورالله نجفی و محمدرضا نجفی سفری تاریخی به قم در اعتراض به حکومت پهلوی داشتند. خاتون آبادی در ایام چند ماهه اقامت در قم به تدریس پرداخت که جمعی از شاگردان عبدالکریم حائری از جمله روح‌الله خمینی در درس او و محمّدرضا نجفی شرکت کردند.

وی از شاگردان میرزا آخوند خراسانی بود و در تألیف کتاب پر‌ارزش «کفایة الاصول» که از مهم‌ترین و دقیق‌ترین کتاب‌های علم اصول فقه شیعه است، یار و معین استاد بود. 

دقت‌نظر و توان علمی خاتون‌آبادی به حدی بود که می‌گویند بعضی از تحقیقات کتاب یادشده از این شاگرد برجسته است.

خاتون‌آبادی سال‌ها در مدرسه جده بزرگ به تدریس مشغول بود و شاگردان فراوانی، ازجمله رهبر کبیر انقلاب حضرت امام‌خمینی (ره) و سید احمد خوانساری و شیخ محمود مفید، از محضرش استفاده کردند.

فرزند شهید آیت اللّه دکتر سید محمد بهشتى، که پس از شهادت پدرش به خدمت حضرت امام خمینی (ره) رسیده بود مى‏‌گوید: امام در این دیدار نزدیک به ۲۰ دقیقه راجع به موقعیت علمى علامه خاتون آبادى (جد مادرى شهید بهشتى) براى او صحبت کردند و فرمودند: مردم اصفهان مرحوم میرمحمد صادق را نشناختند.

مرحوم سید حسین آزاد در کتاب «اغصان طیبه» درباره علامه خاتون آبادى می‌نویسد‏: در اصول و فقه، استاد و شاید اعلم از همگنان عصر خود بود. ایشان داراى تألیفات بسیار و جزوات بى‌شمارى است.

امام خمینی (ره) به قدری شیفته بیان و مقام علمی خاتون آبادی بود که هنگام بازگشت استاد به اصفهان و تعطیلی درسش، گریه می‌کرد و با دیده اشک بار استادش را بدرقه می‌کرد.

وی عالمی وارسته و به دور از علایق دنیوی بود و عمر خود را به قناعت و زهد سپری کرد. خاتون‌آبادی در روز جمعه ۱۹ مهر ۱۳۴۸ از این دنیای فانی رخت بر‌بست و به دیدار حق شتافت و در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.