به گزارش مجله خبری نگار،تحقیقات نشان میدهند که ۹۲٫۲% از کودکان تا قبل از یک سالگی از موبایل استفاده کرده اند، حتی بعضی از آنها از ۴ ماهگی شروع به بازی با موبایل میکنند.
بسیاری از والدین میگویند “اما بچه من آن را دوست دارد! ”. کودکان ممکن است به رنگهای روشن و متحرک روی صفحه خیره شوند، اما مغز آنها قادر به ایجاد حس یا درک معنی آن همه تصاویر عجیب و غریب نیست. حدود ۱۸ ماه طول میکشد تا مغز کودک به نقطهای برسد که بفهمد نشانههایی که بر روی صفحه میآیند، معادل آنچه هستند که در دنیای واقعی وجود دارد.
آنچه نوزادان و کودکان به آن نیاز دارند، تعامل با انسانهای اطرافشان میباشد. این به این معنی نیست که آنها نباید با پدر بزرگ یا مادربزرگشان که از آنها دور است، گفتگوی تصویری داشته باشند. اما برای یادگیری در دنیای واقعی لازم است که آنها چیزها را لمس کنند، تکان دهند، پرت کنند و مهمتر از همه چهرههایی را ببینند و صداهایی را بشنوند که که بیشتر از همه دوست دارند.
برنامههای کاربردی و اپلیکیشنها میتوانند به کودکان نوپا آموزش دهند که روی صفحه نمایش ضربه بزنند یا آن را بکشند، اما این مهارتها جای یادگیری در دنیای واقعی را نمیگیرند.
مطمئن باشید که کودکان و نوزادان چیزی از تماشای تلویزیون نمیفهمند، اما اگر به نظر میرسد که این کار را دوست دارند، چه علتی دارد؟ اگر یک تلویزیون کوچک چیزی است که شما لازم دارید تا شام را روی میز بگذارید و کودک شما عادت دارد با تماشای تلویزیون غذا بخورد، شاید بهتر باشد که گرسنه بماند!
بله تلویزیون دیدن کودک بهتر از گرسنگی اوست، اما اثرات خیلی بدی در نوزاد دارد. شواهد نشان میدهند مشاهده صفحه نمایش قبل از ۱۸ ماهگی تاثیرات منفی طولانی مدتی روی پیشرفت زبان کودک، مهارتهای خواندن و حافظه کوتاه مدت او دارد. همچنین در بعضی موارد باعث ایجاد مشکلات خواب و تمرکز شده است.
اگر فرض کنیم خوراک مغز همان چیزی است که تجربه میکند، سرگرمی ویدئویی مانند غذاهای بی ارزش برای نوزادان و کودکان نوپا است.
مشکل تنها آن چه که نوزادان حین تماشای تلویزیون انجام میدهند نیست، مساله و ضرر بزرگتر کارهایی است که به جای تماشای تلویزیون باید انجام دهند و نمیدهند. به طور خاص کودکان برنامه ریزی شده اند تا از تعامل با دیگران یاد بگیرند.
حالتهای چهره، لحن صدا و زبان بدن، بین یک کودک و والد نه تنها زیباست بلکه بسیار پیچیده است که محققان را مجبور میکنند آنها را بصورت ویدئو ضبط کنند و با حرکت آهسته ببینند تا بتوانند همه چیز را بفهمند. هر گاه در این بین کودک یا والد مشغول تماشای تلویزیون شود، مبادله متوقف میشود.
یک کودک نوپا، زمانیکه شما در حال پختن شام هستید، از کوبیدن صندلی روی زمین خیلی بیشتر یاد میگیرد تا اینکه در همان زمان مشابه، صفحه نمایش را تماشا کند، زیرا در این بین هراز گاهی شما به یکدیگر نگاه میکنید.
تنها روشن بودن تلویزیون در پس زمینه، حتی اگر کسی به آن نگاه نکند، برای ایجاد تاخیر در پیشرفت زبان کافی است. در حالت طبیعی، پدر یا مادر حدود ۹۴۰ کلمه در ساعت، زمانیکه کودک او اطرافش است، صحبت میکند. با وجود تلویزیون این عدد به ۷۷۰ کلمه میرسد. کلمات کمتر به معنی یادگیری کمتر است.
همچنین کودکان نوپا یاد میگیرند که تمرکز داشته باشند و کودکانی که بیشتر تلویزیون تماشا میکنند بیشتر در معرض مشکلات مربوط به عدم تمرکز در سن ۷ سالگی هستند. هنگام تلویزیون دیدن کودک برنامههای تلویزیونی به طور مداوم در حال تغییر هستند، مدام جذاب هستند و تقریبا هیچوقت کودک را مجبور نمیکنند که با چیزی خسته کنندهتر از یک آگهی تبلیغاتی، درگیر شود.
بعد از ۲ سال همه چیز تغییر میکند، حداقل تا حدی تغییر میکند. در طول دوره پیش دبستانی برخی کودکان بعضی از مهارتها را از برنامههای آموزشی تلویزیون یاد میگیرند. برنامههایی که خوب طراحی شده باشند میتوانند به کودکان، سواد ریاضی، علوم، توانایی حل مساله و رفتار اجتماعی را آموزش دهند. برنامههای آموزشی تلویزیون لطف بزرگی به کودکانی که خانه آنها دارای کمترین تحرک فکری است، میکند.
طبیعتا بچهها زمانیکه همراه والدین، تلویزیون تماشا میکنند و یا از برنامههای کاربردی استفاده میکنند، بیشتر میآموزند. محتوای برنامهها بسیار اهمیت دارد. همهی برنامهها به کودکان در مورد چیزهای مختلف آموزش میدهند، اما سعی کنید آنهایی را ببینید که برای آموزش مطالبی که کودک واقعا نیاز دارد بداند، مانند زبان و یا ریاضی، ساخته شده اند.
صرف نظر از محتوا، زمان استفاده از سرگرمی الکترونیکی کودک خود را در سن ۱۸ ماهگی تا ۵ سالگی، روزی یک ساعت انتخاب کنید و به مدت زمان تعیین شده در هر شرایطی پایبند باشید. همچنین به خاطر داشته باشید که تلویزیون، تلویزیون است! چه برنامههای آن را در صفحه نمایش تلویزیون ببینید چه در موبایل و چه در مانیتور کامپیوتر! موضوع کلا صفحه نمایشگر است.
منبع:اینفو