فعالیت بدنی یک عامل پیشگیری کننده برای دیابت نوع ۲

به گزارش مجله خبری نگار،فعالیت بدنی یک عامل پیشگیری کننده برای دیابت نوع ۲ است، اما زمان بندی و ثبات آن (برخلاف مجموع کلی فعالیت بدنی) نسبتا ناشناخته بوده است. دستگاه‌های مبتنی بر شتاب‌سنج که فعالیت بدنی را اندازه‌گیری می‌کنند، فرصت جدیدی برای اندازه‌گیری عینی رفتار در طول روز و هفته را فراهم می‌کنند.

نشان داده شده است که فعالیت بدنی ظهر تا بعدازظهر، اما نه عصر با خطر کمتر مرگ و میر در مقایسه با فعالیت بدنی صبحگاهی مرتبط است، اما رابطه با دیابت نوع ۲ هنوز مورد مطالعه قرار نگرفته است. در این مطالعه جدید، نویسندگان رابطه بین فعالیت بدنی صبح، بعدازظهر یا عصر و روتین و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را تجزیه و تحلیل کردند.

گروهی متشکل از ۹۳۰۹۵ شرکت‌کننده در بیوبانک بریتانیا (میانگین سنی ۶۲ سال) بدون سابقه دیابت نوع ۲ به مدت یک هفته از شتاب‌سنج مچی استفاده کردند. نویسندگان اطلاعات شتاب‌سنج را برای تخمین معادل متابولیک کار (MET) (معیار متداول فعالیت بدنی) تبدیل کردند و ساعت‌های MET کل فعالیت بدنی را جمع کردند.

فعالیت بدنی ساعت MET شامل انواع فعالیت‌هایی است که فرد در طول روز انجام می‌دهد و با شتاب‌سنج اندازه‌گیری می‌شود، از جمله کار‌های خانگی، پیاده‌روی و فعالیت شدید. نویسندگان MET‌های تکمیل شده را در سه بخش زمانی (صبح، بعدازظهر، و عصر)، ساعت ۰۶:۰۰-۱۲:۰۰ (صبح)، ساعت ۱۲:۰۰ تا ۱۸:۰۰ (بعد از ظهر)؛ و ساعت ۱۸:۰۰ تا ۲۴:۰۰ (عصر) تقسیم و اندازه گیری کردند.

نویسندگان با تجزیه و تحلیل واریانس (تفاوت) فعالیت هر فرد از میانگین شخصی خود، فعالیت بدنی وی را کمی سازی کردند. آن‌هایی که انحرافات کمتری داشتند سازگارتر بودند و بالعکس. نویسندگان همچنین شدت ورزش را در نظر گرفتند: فعالیت بدنی متوسط تا شدید (MVPA) و فعالیت بدنی شدید (VPA) در ارتباط با بروز دیابت نوع ۲.

نویسندگان ارتباطات حفاظتی فعالیت بدنی را مشاهده کردند که هر یک واحد افزایش MET با کاهش ۱۰% و ۹% در خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ با فعالیت در صبح و بعد از ظهر به ترتیب مرتبط بود. با این حال، هیچ ارتباط آماری معنی داری بین فعالیت بدنی عصرگاهی و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ وجود نداشت.

رابطه با فعالیت بدنی صبح و بعدازظهر تا حد زیادی خطی بود، به این معنی که افرادی که MET-h بیشتری داشتند، در مقایسه با افرادی که کمتر از آن‌ها MET-h داشتند، با خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ بسیار کمتری روبه رو بودند (۱۰ ٪ / ۹ ٪ در هر MET-h، به ترتیب برای صبح و بعد از ظهر).

نویسندگان بر این باور بودند که عوامل سبک زندگی، مانند میزان خواب و رژیم غذایی، بر میزان فعالیت بدنی در صبح، بعد از ظهر و عصر تأثیر می‌گذارد و بنابراین نقش مهمی در خطر ابتلا به دیابت دارد. برای پرداختن به چگونگی تأثیر این عوامل بر فعالیت بدنی، نویسندگان آن‌ها را در مدل‌های تحلیلی خود در نظر گرفتند. آن‌ها دریافتند که هنگام تنظیم عوامل سبک زندگی، ارتباط ساعت‌های MET با زمان‌های مختلف روز دقیق‌تر می‌شود.

ثبات فعالیت بدنی اندازه گیری شده با MET با دیابت نوع ۲ مرتبط نبود، اما با شدت آن مرتبط بود، هر دو MVPA و VPA با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در تمام ساعات روز مرتبط بودند.

نویسندگان می‌گویند مطالعه آن‌ها اولین گزارش در مورد تأثیر ثبات فعالیت است و توضیح می‌دهند: ثبات یا ادامه دار بودن فعالیت بدنی ارتباط قوی با دیابت نوع ۲ نداشت. به عبارت دیگر، افرادی که مدت زمان کمتری ورزش می‌کنند، در مقایسه با افرادی که به همان میزان ورزش می‌کنند، اما با برنامه‌های معمول کمتر، در معرض خطر ابتلا به دیابت نیستند.

برخلاف مطالعات قبلی، نویسندگان تاکید می‌کنند که یکی از نقاط قوت این تحقیق جدید این است که از MET h به عنوان اندازه‌گیری هدف فعالیت بدنی برای در نظر گرفتن تمام فعالیت‌های روزانه استفاده کردند. نتایج آن‌ها پس از تعدیل سایر متغیر‌های سبک زندگی از جمله خواب، رژیم غذایی، تحصیلات و درآمد نیز از نظر آماری معنادار بود.

نویسندگان نتیجه می‌گیرند: یافته‌های ما نشان می‌دهد که کل فعالیت بدنی، اما نه ثبات آن در هفته، ممکن است عامل مهمی باشد که بر خطر دیابت نوع ۲ تاثیر می‌گذارد. زمان بندی فعالیت ممکن است در کاهش خطر دیابت نقش داشته باشد. فعالیت در صبح و بعدازظهر می‌تواند به شکل موثرتری در پیشگیری از دیابت نوع دو عمل کند.

آن‌ها می‌افزایند: مطالعه ما ارتباطی با خطر دیابت بین صبح و بعدازظهر و فعالیت بدنی عصر را نشان داد. یافته‌ها همچنین نشان می‌دهد که انجام برخی فعالیت‌های با شدت بالاتر برای کمک به کاهش خطر ابتلا به دیابت و سایر بیماری‌های قلبی عروقی مفید است.