به گزارش مجله خبری نگار،بافندگی یک هنر باستانی است که بشر از مدتها قبل از آن برای ساخت منسوجات و پوشاک مورد نیازش استفاده میکرده است. با وجود اهمیت این موضوع، متاسفانه به دلیل ماهیت آسیب پذیر منسوجات و پارچهها در برابر شرایط محیطی و گذر زمان، ثبت آن از نظر باستانشناسی دشوار است و نمونههای کشف شده پارچه از روزگار باستان بسیار نادر هستند، زیرا مصنوعات الیافی شکننده داشته و به ندرت در زیر خاک حفظ میشوند.
خانه حفاری شده در این سایت باستانی بخشی از یک سکونتگاه اقوام آلوتیق بود که بیش از ۷ هزار و ۵۰۰ سال در محیطهای ساحلی جنوب مرکزی آلاسکا ساکن بودند. سرزمین اجدادی آنها شامل بخشهایی از مجمع الجزایر کودیاک و شبه جزیره آلاسکای امروزی است.
این مردم باستانی در بسیاری از سنتهای فرهنگی خود با سایر گروههای انسانی هم عصر خود مشترک هستند. به همین دلیل مردم شناسان این نظریه را مطرح میکنند که این شباهتهای فرهنگی نشان دهنده یک اصل و نسب مشترک باستانی است.
گفتنی است تکههای بافته شده منسوجات فوق در سواحل دریاچه کارلوک کشف شده و نشان دهنده تکنیک پیشرفتهای برای بافت الیاف است. پاتریک سالتونستال باستان شناس موزه آلوتیک در این رابطه گفت: ما در حال حفاری یک خانه باستانی در کنار دریاچه کارلوک به عنوان بخشی از یک مطالعه گستردهتر بودیم تا بفهمیم مردم آلوتیک چگونه از فضای داخلی خانههای خود استفاده میکنند.
در حین این حفاری بقایای این پارچه به دست آمد که تاریخ گذاری کربن نشان میدهد این سازه در حدود ۳ هزار سال پیش سوخته و از بین رفته و دیوارها در پی آتش سوزی فوق به داخل فرو ریخته و بخشی از کف را پوشانده اند. هنگامی که بقایای دیوارها را برداشتیم، از یافتن تکههایی از بافت زغالی متعجب و هیجان زده شدیم. به گزارش سیناپرس، به نظر میرسد ساکنین این خانه پوششی از منسوجات را روی زمین پهن میکردند، زیرا شواهد نشان میدهد این قطعه بافته شده یک منطقه دو متری را پوشش میداد و شاید محلی برای خوابیدن بود.
بررسی دقیق قطعات بافته شده نشان میدهد که سازندگان آنها رشتههای موازی بلندی از علف را روی آنها گذاشته و سپس آنها را با ردیفهای عمودی که حدود دو نیم سانتیمتر از هم فاصله دارند، محکم کرده اند. این تکنیک یک بافت باز ایجاد کرد که در نمونههای تاریخی حصیر چمنی این منطقه نیز یافت میشود. تکههای کوچک بافت پیچیدهتر ممکن است نمایانگر لبه تمام شده یک تشک باشد.