به گزارش مجله خبری نگار، دستگاه فکس با قدمتی به درازای بیش از ۱۵۰ سال احتمالاً رفته رفته به تاریخ خواهد پیوست.
سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی انگلیس اعلام کرده شرکتهای مخابراتی این کشور دیگر ملزم به استفاده از دستگاه فکس نیستند و به همین خاطر، احتمالاً دیگر پایان عمر این دستگاه فرا رسیده است.
این تصمیم نشان میدهد به دلیل در دسترس بودن جایگزینهای کم هزینهای همچون ایمیل و گوگل داکس، سرویس فکس دیگر استفادهی چندانی در انگلیس ندارد.
در ادامه مروری بر فناوریهای منسوخ شدهای خواهیم داشت که دستگاه فکس در قبرستان بزرگ الکترونیک به آنها خواهد پیوست؛ از فلاپی دیسک تا پیجر و نوارهای ویاِچاِس.
این دستگاه ارتباطی زمانی عضو ثابت ادارات و حتی خانهها بود.
دستگاه فکس به شما اجازه میدهد یک کپی از یک صفحه متن یا عکس را با استفاده از خط تلفن به گیرنده ارسال کنید.
این دستگاه برای معاملات کلانی که مهلت کوتاهی داشتند بسیار مورد استفاده قرار میگرفت، مثل خرید و فروش خانه یا نقل و انتقالات فوتبالی، چرا که امکان رد و بدل سریع قراردادها را فراهم میکرد.
فناوریای که در پس دستگاه فکس وجود دارد اولین بار در سال ۱۸۴۳ ثبت اختراع شد، یعنی بیشتر از ۳ دهه پیش از آنکه الکساندر گراهام بل تلفن را اختراع کند.
اما ظهور پیام رسانی دیجیتال از طریق تلفن همراه و لپ تاپ، سبب شد دستگاه فکس دیگر کارکرد گذشته را برای کسب و کارها و افراد نداشته باشد.
فلاپی دیسک، که در سال ۱۹۶۷ توسط شرکت آمریکایی IBM اختراع و ساخته شد، زمانی برای ذخیرهی فایلها و انتقال آنها میان کامپیوترها مورد استفاده قرار میگرفت.
فلاپی دیسک یک دایرهی پلاستیکی منعطف بود (بخش فلاپی) که با مواد مغناطیسی پوشانده میشد و در نهایت درون یک محفظهی چهارگوش از جنس پلاستیک سخت قرار میگرفت. دادهها بر روی سطح دیسک مغناطیسی ذخیره میشد.
وقتی فلاپی دیسک را درون درایو فلاپی دیسک کامپیوتر قرار میدادد، در کشویی فلزی روی آن باز میشد تا دایرهی مغناطیسی داخل معلوم و دادهها خوانده شود.
فلاپی دیسک در نهایت با ظهور سیدی، یواِسبی و فلش درایو منسوخ شد، چون روش سادهتر و قابل حمل تری برای انتقال کامپیوتر به کامپیوتر فایلها هستند و گنجایش بیشتری هم دارند.
فلاپی دیسک نحوهی کار کردن مردم را متحول کرد و خیلی زود به پراستفادهترین ابزار ذخیره برای سیستمهای کوچک بدل شد.
از این محصول در دوران اوجش در اواسط دههی ۱۹۹۰، سالانه بیش از ۵ میلیارد عدد در سرتاسر دنیا به فروش میرفت، حالا، اما برای عدهای تنها یک خاطرهی کمرنگ و برای بقیه چیزی ناشناخته است.
تا پیش از ظهور اپلیکیشنهای موبایلی پخش آهنگ، آی پادها و اِمپیتری پلیرها، گذاشتن نوار کاست در ضبط صوت روش غالب برای گوش دادن به موسیقی بود.
نوار کاست هم مانند فلاپی دیسک، یک محفظهی پلاستیکی چهارگوش بود که در داخل آن دو قرقرهی چرخان با نواری که دور آنها پیچیده شده بود، وجود داشت.
نوار، پوششی مغناطیسی داشت که از آن برای شکستن کد سیگنال صوتی استفاده میشد.
نوارهای کاست در ابتدا کیفیت پایینی داشتند و از آنها بیشتر برای ضبط صدا استفاده میشد.
اما با بهبود تدریجی کیفیت ساخت، نوارهای کاست برای ضبط موسیقی هم مورد استفاده قرار گرفتند.
نوارهای کاست در دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ از محبوبیت زیادی برخوردار بودند، اما با ظهور سیدی از دههی ۱۹۹۰ این محبوبیت رو به افول رفت.
به طور حتم یکی از محبوبترین محصولات دههی ۱۹۹۰ نوارهای ویاِچاِس بودند که روش غالب برای تماشای فیلم و سریال پیش از ظهور دیویدی، بلوری و سرویسهای استریمینگ محسوب میشدند.
ویاِچاِس مخفف سیستم ویدئوی خانگی است (VHS / Video Home System) و مانند نوارهای کاست، در داخل آن یک نوار مغناطیسی وجود داشت، گرچه نوارهای ویاِچاِس بسیار بزرگتر و حجیمتر بودند.
نوارهای ویاِچاِس توسط شرکت ژاپنی JVC ساخته شدند و بعد از معرفی رسمی آن در سال ۱۹۷۶، تحولی در سرگرمیهای خانگی ایجاد کردند.
نوارهای ویاِچاِس در نهایت مغلوب دیسکهای دیجیتال شدند که آنها هم جای خود را به سرویسهای استریمینگ دادند.
امروزه هر فیلم و سریال و برنامهای را هر زمان که مایل باشیم میتوانیم ببینیم، اما نیم قرن پیش این کار تنها با ضبط برنامههای روی نوارهای ویاِچاِس ممکن بود.
در دههی ۱۹۹۰، در بسیاری از کلاسهای درس یک پروژکتور آموزشی وجود داشت، دستگاهی که با استفاده از نور یک تصویر بزرگنمایی شده را روی سطحی سفید نمایش میداد.
نوری که از پایین دستگاه میتابید، یک صفحهی شفاف پلاستیکی را روشن میکرد که با جوهر خودکار روی آن متنی نوشته یا طرحی کشیده شده بود.
در بالای دستگاه یک بازوی قابل تنظیم وجود داشت که در داخل آن آینه بود. آینه، نوری که از میان تصاویر و نوشتهها عبور میکرد را بازتاب میداد و از طریق یک لنز به بیرون هدایت میکرد.
وقتی چراغ پایین دستگاه روشن میشد، جوهر روی صفحهی شفاف از طریق آینه منعکس میشد تا روی یک سطح سفید که معمولاً تختهی کلاس بود، نمایش یابد.
از این پروژکتورها در دهههای ۲۰۰۰ و حتی ۲۰۱۰ استفاده میشد، اما در نهایت، ویدئو پروژکتورها و نمایشگرهای لمسی بزرگ جای آن را گرفتند.
سخت میشود زمانی را تصور کرد که خبری از پیامرسانهای موبایلی برای رد و بدل کردن پیامهای متنی، صوتی و تصویری نبود، اما دستگاه پیجر در این زمینه پیشگام بود.
این دستگاه ارتباط از راه دور بی سیم، با صدا یا لرزش، صاحب خود را از دریافت پیام دیگران باخبر میکرد.
پیامها به شکل عدد و حروف بر روی صفحهی دستگاه ظاهر میشدند، مثلاً میتوانستید یک شماره تلفن را برای صاحب پیجر ارسال کنید تا با آن تماس بگیرد.
پیجرهای یک طرفه تنها گیرنده بودند، اما با پیجرهای دو طرفه میتوانستید با استفاده از یک انتقال دهندهی داخلی، پیام هم ارسال کنید.
منبع:روزیاتو