به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: انتخابات فدراسیون فوتبال در زمانی بسیار زودتر از آنچه که باید، در حال انجام است. در حالت عادی چنین انتخاباتی دستکم تا اسفند ۱۴۰۳ نباید برگزار میشد. اما برکناری بیسابقه رئیس سابق فدراسیون، شهابالدین عزیزی خادم، از سوی هیأت رئیسه، باعث شد بعد از حدود یک سال و نیم، دوباره فوتبال ایران شاهد انتخابات جدید برای پست ریاست فدراسیون باشد.
میرشاد ماجدی، عزیز محمدی و مهدی تاج، سه رقیبی هستند که امروز برای در دست گرفتن سکان کشتی فوتبال ایران با یکدیگر رقابت میکنند. تصور عمومی بر این است که گزینههای بهتر یا دستکم گزینههای بیشتری میتوانستند در این فهرست حضور داشته باشند، اما در نهایت فرایند تأیید صلاحیتها به سمتی رفت که فوتبال ایران باید یکی از این سه نفر را انتخاب کند. در این انتخابات سلیقه اعضای مجمع و تشخیص آنها میتواند مسیری متفاوت را برای فوتبال ایران رقم بزند. ترجیح دادن روابط بر ضوابط و اولویت دادن به دوستیها به جای «برنامهها» میتواند ضربه سنگینی به سرنوشت فوتبال وارد کند، اتفاقی که در فدراسیون کوتاه مدت عزیزی خادم نیز رقم خورد و دیده شد؛ یک فدراسیون بیبرنامه که برای هیچ اتفاقی، پیشبینی و آمادگی نداشت.
مجمع فدراسیون باید از این سه کاندیدا برنامه دقیق و تضمین اجرایی قوی بخواهد و هرکدام را که در این دو آیتم با دست پرتر دید، انتخاب کند. این حداقل توقعی است که میتوان برای انتخاب بهترین فرد از بین سه کاندیدایی که بهترین گزینههای فوتبال ایران نیستند، از مجمع فدراسیون داشت. یک فرمول مشخص برای انتخاب رئیس فدراسیونی که مشکلات زیادی دارد و در عین حال پتانسیل فراوانی برای تولید پول و ایجاد شور و شوق عمومی در جامعه.
اینکه رئیس فدراسیون فوتبال در هر کشوری در حد رئیس جمهوری قدرت دارد، ادعایی است که کمی اغراقآمیز به نظر میرسد، اما بدون شک در کشورهایی که فوتبال در آنها ورزش اول و پرطرفداری محسوب میشود، وظیفه رئیس فدراسیون این ورزش پرطرفدار و بینظیر، یک مسئولیت سنگین، پیچیده، چند بعدی و بسیار حساس است و صندلی ریاست فوتبال، فردی با قابلیتهای ذهنی، اخلاقی و مدیریتی در بالاترین سطح را طلب میکند. آیا میتوان از مثلث تاج، ماجدی و محمدی چنین مدیری را بیرون آورد؟