به گزارش مجله خبری نگار، از رویترز، محققان روز دوشنبه گفتند که این سیاهچاله با تمام سیاهچالههای شناختهشده دیگر تفاوت دارد، زیرا «بدون عکس العمل در برابر اشعه ایکس» است. یعنی تابش پرتو ایکس قدرتمندی که نشاندهنده بلعیدن مواد مجاور با کشش گرانشی قوی است - ساطع نمیکند - و طی انفجار ستارهای به نام ابرنواختر (سوپرنووا) متولد نشده است.
سیاهچالهها اجرام فوق العاده متراکمی با گرانش قوی هستند که حتی نور هم نمیتواند از آنها فرار کند.
سیاهچاله اخیر، با جرمی حداقل ۹ برابر بیشتر از خورشید، در ناحیه سحابی تارانتولا نبولا در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ کشف شد و در فاصله ۱۶۰ هزار سال نوری از زمین قرار دارد. یک سال نوری مسافتی است که نور در یک سال طی میکند و معادل ۵.۹ تریلیون مایل (۹.۵ تریلیون کیلومتر) است.
سیاهچالههای خفته معمولا به سختی قابل تشخیص هستند، زیرا با محیط اطراف خود تعامل بسیار کمی دارند.
تومر شنار، محقق نجوم در دانشگاه آمستردام و نویسنده اصلی این مطالعه که در مجله Nature Astronomy منتشر شده است، گفت: «پیدا کردن این اجرام بسیار دشوار است. در واقع گویی ما یک سوزن را در انبار کاه شناسایی کردیم.»
کریم البادری، ستاره شناس و یکی از نویسندگان این مطالعه، از مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان، گفت: «این اولین شی از نوع خود است که پس از دههها جستجوی ستاره شناسان کشف شد.»
محققان برای این تحقیق از رصد شش ساله تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی استفاده کردند.
دسته بندیهای مختلفی از سیاهچالهها وجود دارد. کوچکترین آنها، مانند سیاهچالههایی که به تازگی کشف شدهاند، سیاهچالههایی با جرم ستارهای هستند که از فروپاشی ستارگان منفرد پرجرم در انتهای چرخه زندگیشان تشکیل شدهاند. همچنین سیاهچالههایی با جرم متوسط و سیاهچالههای بسیار پرجرم در مرکز اکثر کهکشانها وجود دارند.
سیاهچالهها ذاتاً اجسام تاریکی هستند. آنها هیچ نوری از خود ساطع نمیکنند. بنابراین، برای تشخیص سیاهچاله، ستاره شناسان معمولاً به سیستمهای دوتایی نگاه میکنند که در آن یک ستاره درخشان را میبینند که در اطراف یک شی ثانویه و کشف نشده در حال حرکت است.
معمولاً فرض بر این است که فروپاشی ستارگان پرجرم در سیاهچالهها با یک انفجار ابرنواختری قدرتمند همراه است.
سیاهچالهها میتوانند هر مادهای - گاز، غبار و ستارگان - را که در کشش گرانشیشان سرگردان باشند، به جریان اندازند.