آخرین شکوفه فصل رؤیایی در پاریس برای لیورپول

به گزارش مجله خبری نگار، «هیچ چیز شبیه گلی که جای دیگری زده می‌شود، نیست؛ یک نفر را می‌بینی که با گوشی موبایل یا پای رادیو احساساتی می‌شود، فریاد می‌زند و کم‌کم این موج گسترش می‌یابد. واقعاً؟ منچسترسیتی عقب افتاده؟ واقعیت دارد؟» بعد تردید درباره درستی خبر و جشن شادی با ابهام مواجه می‌شود. VAR چه؟ گل را رد نکرده؟ بعد خبر می‌دهند سیتی بازی را از وسط زمین شروع کرده و آن اتفاق خوشایند رخ داده.

در پایان این‌طور نشد، اما برای حدود ۸۰ دقیقه امیدوار بودند. لیورپول کار خودش را کرد، هرچه می‌توانست، برنده شد و امیدوار ماند، اما در پایان کافی نبود. شاید باید به فصل برگردند و ببینند کجا امتیازات حساسی را از دست داده‌اند: شاید باخت کریسمس به لستر؟ یا شکست در زمین وستهام؟ یا تساوی خانگی مقابل برایتون؟

اما واقعیت این است که گرفتن ۹۲ امتیاز با هر معیار منطقی دستاورد بزرگی محسوب می‌شود؛ پیش از این تنها یک بار این امتیاز برای قهرمانی کافی نبوده و آن بار هم لیورپول ۲۰۱۹ بود. آن سال لیورپول لیگ قهرمانان اروپا را برد و اگر چه دیگر نمی‌توانند چهارگانه را ببرند، اما هفته آینده دوباره می‌توانند بر بام فوتبال اروپا بایستند.

ناامیدکننده است که اینقدر به جام نزدیک شده بودند و از دستش دادند، اما هر اتفاقی هم که در دیدار با رئال‌مادرید رخ دهد، لیورپول یک فصل استثنایی را پشت سر گذاشت و جای دلخوری از این تیم وجود ندارد.

آسیب‌پذیر و پر اشتباه

اما یک چیز باقی ماند. هیچ کدام از این‌ها به درد نمی‌خورد اگر لیورپول به پیروزی نمی‌رسید. آن‌ها مثل هر مسابقه‌ای که فان‌دایک نباشد، در دفاع آسیب‌پذیر بودند و برنامه‌ریزی درستی هم برای حمله وجود نداشت. اشتباه ابراهیما کوناته در دقیقه سه به میهمان گل داد، اما ولوز سه یا چهار موقعیت دیگر هم روی ضدحملات به دست آورد. نیاز به یادآوری نیست، اما احتمالاً رئال مادرید در صورت تکرار این اشتباهات فرصت‌طلبانه‌تر بازی می‌کند.

در مالکیت توپ هم استرس بالایی داشتند. در یک بازی معمولی، لیورپول براحتی از ولوز عبور می‌کرد، اما با شرایط این بازی به مشکل خورده بودند، انگار عضلاتشان سفت شده بود، پاسکاری روان نبود، جای خالی تیاگو آلکانتارای مصدوم به چشم می‌آمد و فرصت‌های گلزنی مثل همیشه وجود نداشت.

محمد صلاح بالاخره گل زد، اما آن موقع بازگشت سیتی کامل شده بود. وقتی اندی رابرتسون پیروزی را قطعی کرد، دیگر کسی خوشحال نبود و همه به فکر پاریس بودند. این نهمین بار در دوران لیگ برتر بود که کورس قهرمانی به روز آخر کشیده می‌شد و برای نهمین بار همان تیمی قهرمان شد که قبل از مسابقه صدرنشین بود. به هم زدن صدرنشینی سخت است و یکی از دلایلش این است که لیگ عمداً مدعیان قهرمانی را در هفته آخر از هم دور می‌کند. فرقی می‌کرد اگر صلاح ۱۰ دقیقه زودتر گل زده بود؟ سیتی چطور فشار را کنترل کرد؟

شاید اهمیتی نداشته باشد. جرارد نزدیک شد، اما نه به اندازه کافی؛ او همیشه سُر می‌خورد. سیتی ذهنیت قدرتمندی برای به آخر رساندن کارش داشت. همان چیزی که در لیورپول یورگن کلوپ هم با قدرت اثرگذار است. حالا باید عضلات و ذهن‌های خسته را برای بازی آخر آماده کنند، پاریس منتظرشان است.

ماجرای کوتینیو

ماجرای دیگری هم بود؟ بله یکی دیگر. فیلیپ کوتینو گل دوم را در اتحاد زد. او یکی از عوامل کلیدی شکل‌گیری لیورپول قدرتمند یورگن کلوپ بود و فروشش باعث سرمایه‌گذاری برای خریدن آلیسون بکر و ویرجیل فان‌دایک شد. همه قطعات پازل درست چیده شدند.

امید به جرارد

قهرمانی لیگ هم نزدیک بود. تا کمتر از ۲۰ دقیقه به پایان در دستان لیورپول به نظر می‌رسید. جمعیت حاضر در آنفیلد نگران اتفاقات ۶۰ کیلومتر آن طرف‌تر بودند. امید داشتند استیون جرارد بالاخره یک قهرمانی برای لیورپول به دست آورد. یک نفر دیگر هم بود. پاس گل متی کش را لوکاس دینیه داد، بازیکنی که در ژانویه از اورتون جدا شد بعد از آنکه با رافائل بنیتس درگیری پیدا کرد. مربی اسپانیایی هم اخراج شد، اما آیا این می‌توانست نشانه خوبی برای این باشد که او برای لیورپول جام قهرمانی بگیرد؟ باشگاهی که همیشه می‌گفت تنها باشگاه واقعی زندگی‌اش بوده. حتی به خاطرات ۷۵ سال پیش هم فکر کردند وقتی لیورپول، تیم باب پیسلی و آلبرت استابینز، ولورهمپتون را در روز آخر ۲ بر یک شکست داد-البته در مالی نیو- و به خاطر اینکه استوک سیتی به شفیلدیونایتد باخت، قهرمان لیگ شد.

منبع: ایران ورزشی