به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان نشان دادهاند که چرا افرادی که نزدیکتر به طبیعت زندگی میکنند، سن بیولوژیکی پایینتری دارند. آنها ارزیابی کردهاند که چگونه طبیعت در سطح سلولی بر بدن تأثیر مثبت میگذارد.
همانطور که توسط Sci Total Environ گزارش شده است، متخصصان دادههای ۷۸۲۷ نفر را بررسی و با محلههایی که در آن زندگی میکردند مقایسه کردند. آنها دریافتند افرادی که در نزدیکی پارکها، میادین یا در حومه شهر، در مناطقی با پوشش گیاهی غنی زندگی میکنند، تلومرهای طولانیتری نسبت به افرادی دارند که در محیطهای کمتر سازگار با محیط زیست زندگی میکنند. اینها بخشهایی از DNA هستند که با طول عمر مرتبط هستند.
مناطقی که دارای درختان، درختچهها، چمن و گل هستند، هوای سالمتری دارند که نشانگر مهمی برای سلامتی است. چندین مطالعه اخیر اثرات مضر هوای آلوده را بر سیستم عصبی، قلب و رگهای خونی و حتی سیستم تولید مثل نشان دادهاند.
یکی از عوامل اساسی که به افزایش طول عمر سالم کمک میکند، فعالیت بدنی است؛ و وقتی فردی در روستا یا خانهای روستایی یا در یک ویلا زندگی میکند، ناگزیر باید بیشتر حرکت کند.
حتی زندگی در نزدیکی یک پارک گاهی اوقات مردم را تشویق میکند که برای پیادهروی، دویدن و بازی با فرزندانشان به این واحهها بروند. این کار سیستمهای تنفسی، قلبی عروقی و عصبی را تقویت میکند، ایمنی را افزایش میدهد و در نهایت از تعدادی بیماری جلوگیری میکند و طول عمر را افزایش میدهد.
احساسات، کاهش سطح استرس و افزایش رضایت از زندگی، انگیزه دیگری برای طول عمر هستند که ارتباط با طبیعت فراهم میکند.