طمع جولین نیکلسون برای درو کردن جوایز!

به گزارش مجله خبری نگار، جولین نیکلسون؛ ستاره‌ای آرام در روستا، پر سر و صدا در هالیوود

جولین نیکلسون شاید زندگی آرامی در روستا‌های انگلستان داشته باشد، اما امسال صدای او در هالیوود پیچیده است. نیکلسون با دو نامزدی ارزشمند در جوایز امی ـ یکی برای نقش تاثیرگذارش در تریلر سیاسی آخرالزمانی «پارادایس» (پلتفرم Hulu) و دیگری برای بازی کمدی و درخشانش در سریال «Hacks» (پلتفرم HBO Max) ـ از یک بازیگر محبوب نزد منتقدان به یکی از چهره‌های اصلی فصل جوایز تبدیل شده است.

نیکلسون با لحنی طنز و خودانتقادی در پادکست ورایتی می‌گوید:

می‌دانم ممکن است کمی طمع‌کارانه باشد، اما رسیدن به این نقطه برای من ۳۰ سال طول کشید. حالا با خودم گفتم، شاید وقتش رسیده کمی جایزه جمع کنم!

این شوخ‌طبعی خاص نیکلسون است؛ اما پشت این تواضع، لحظه‌ای مهم در مسیر حرفه‌ای او نهفته است: یک بار دیگر، کار او که سال‌ها مورد تحسین منتقدان بود، اما کمتر در معرض دید عموم قرار می‌گرفت، اکنون توجه گسترده‌تری جلب کرده است.

درخشش با دو چهره متفاوت

نیکلسون برای بازی در نقش «سیناترا» در سریال «پارادایس»، نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل درام شد. شخصیتی مرموز و پر از غریزه بقا که در آخرین پایگاه باقی‌مانده جهان، نخ‌های بازی را در دست دارد.

اما شاید شگفتی بزرگ‌تر، نقش‌آفرینی او در «Hacks» باشد؛ جایی که با نقش مری آلیس ملقب به «مادر رقص»، توانست نگاه‌ها را به خود جلب کند و برای بازیگر مهمان کمدی نامزد امی شود.

صبح اعلام نامزد‌های امی، برای هر دو پروژه حس و حال متفاوتی داشت. نیکلسون می‌گوید:

در مورد Hacks حدس می‌زدم شاید شانسی داشته باشم، چون نقش مادر رقص تازه پخش شده بود و همین چند وقت پیش فیلمبرداری‌اش تمام شد. حالا هم در لس‌آنجلس هستم و برخلاف زندگی روستایی‌ام، در میان مردم هستم و بازخورد‌های مثبت زیادی گرفتم.

اما برای «پارادایس» کاملاً غافلگیر شد:

هیچ انتظاری نداشتم، چون سریال اوایل سال پخش شد و بازیگران مکمل فوق‌العاده‌ای امسال نامزد بودند. اصلاً فکرش را نمی‌کردم.

نکته جالب اینجاست که این موفقیت فقط برای خودش نبود؛ سریال «پارادایس» در مجموع چهار نامزدی امی از جمله برای هم‌بازیانش استرلینگ کی. براون، جیمز مارسدن و همچنین نامزدی بهترین سریال درام را هم به دست آورد.

زندگی شخصی و الهام‌های کودکی

نیکلسون در مورد سرگرمی‌ها و علاقه‌های شخصی‌اش هم صحبت کرد و اشاره جالبی به تماشای سریال مشهور «RuPaul’s Drag Race» با دخترش داشت:

با دخترم چند سال پیش به این برنامه علاقه‌مند شدیم و حالا همه قسمت‌هایش را دیده‌ایم!

او همچنین از دو فیلم تأثیرگذار دوران کودکی‌اش یاد می‌کند:

«جادوگر شهر اُز» و «توتسی» با بازی جسیکا لنگ. توتسی تأثیر بزرگی روی من گذاشت. اسم شخصیت جسیکا لنگ در فیلم جولی نیکولز بود و من را هم همه جولی صدا می‌زدند. همیشه حس می‌کردم این یک نشانه است!

انرژی و جذابیت نیویورک دهه ۸۰ در این فیلم‌ها او را شیفته بازیگری کرد.

تجربه‌ای متفاوت در کمدی

بزرگ‌ترین شگفتی سال‌های اخیر برای نیکلسون، بازی متفاوت و کمدی او در نقش «مادر رقص» بوده است؛ نقشی که حتی یک سکانس معروف مربوط به مصرف کوکائین از آن، در فضای مجازی وایرال شد.

خیلی هیجان‌زده بودم. همیشه به خودم می‌گفتم: “بچه‌ها من واقعاً بامزه هم هستم! ” کمتر پیش آمده بود نقش کمدی فیزیکی بازی کنم. خیلی خوشحالم که سازندگان سریال به من اعتماد کردند و اجازه دادند این تجربه را داشته باشم. واقعاً لذت‌بخش بود که هر روز سر صحنه بتوانی شیطنت کنی!

برای بازیگری که بیشتر با نقش‌های دراماتیک در آثاری، چون «Mare of Easttown»، «August: Osage County» و «I, Tonya» شناخته می‌شود، این تغییر ژانر همان چیزی است که همیشه به دنبالش بوده است:

رویایم این است که همیشه کار‌های متفاوت انجام بدهم؛ چیز‌هایی که قبلاً تجربه نکرده‌ام. همیشه دنبال چنین فرصت‌هایی هستم.

نقش مهم نویسندگان

نیکلسون تاکید می‌کند که موفقیت هر اجرا، ریشه در فیلمنامه قوی دارد. او درباره دن فوگلمن، نویسنده «پارادایس» می‌گوید:

دن فوگلمن نویسنده‌ای فوق‌العاده است و واقعاً بلد است به قلب ماجرا دست پیدا کند. شاید دنیای داستان، عجیب و غریب یا تکراری به نظر برسد، اما او می‌داند مردم چه می‌خواهند و چگونه باید با احساساتشان ارتباط برقرار کند.

در آستانه شب جوایز امی، نیکلسون با همان فروتنی همیشگی، اما پرانرژی‌تر از همیشه، سومین و چهارمین نامزدی‌اش را جشن می‌گیرد.

می‌خندد و می‌گوید:

بریم برای سه‌تایی!

و چه کسی می‌داند؟ شاید امسال همه جوایز را درو کرد.