آیا درخواست‌ها برای همزیستی میان جمعیت سیاه‌پوست و نوادگان استعمارگران آلمانی در نامیبیا به نتیجه خواهد رسید؟

به گزارش مجله خبری نگار-نامیبیا: خیابان‌های سواکوپموند، شهری ساحلی در نامیبیا، تحت تأثیر معماری آلمانی قرار دارند.

نفوذ آلمان در این گوشه از قاره آفریقا را می‌توان در بسیاری از چیزها، از نام خیابان‌ها، آبجو، غذا‌های سنتی آلمانی گرفته تا برنامه خبری محبوب آلمانی Tagesschau در تلویزیون، مشاهده کرد.

جای تعجب نیست که این بنا‌های تاریخی در مستعمره سابق آلمان، نامیبیا (۱۸۸۴-۱۹۱۵)، کشوری که در دوران استعمار، آفریقای جنوب غربی نامیده می‌شد، یافت می‌شوند.

تخمین زده می‌شود که کمتر از ۱٪ از جمعیت ۲.۶ میلیونی نامیبیا اصالتاً آلمانی هستند، اما در سواکوپموند که ۶۷۰۰۰ نفر جمعیت دارد، تقریباً ۱۲۰۰ نفر با اصل و نسب آلمانی زندگی می‌کنند.

یکی از جاذبه‌های اصلی این شهر، تاریخ عمیقاً آشفته آن است، به طوری که اکثر جمعیت سیاه‌پوست آن، به دلیل تسلط فرهنگی آشکار حاکمان استعماری سابق که ۱۲۰ سال پیش در این کشور نسل‌کشی کردند، دچار اضطراب و سردرگمی هستند.

در کافه آنتون، که توسط گروهی از نامیبیایی‌های آلمانی‌تبار اداره می‌شود و در طبقه همکف هتل شوایتزرهاوس قرار دارد، رمار فون هاس، نوه مهاجران آلمانی متولد نامیبیا، درباره یک گروه گفت‌و‌گو صحبت می‌کند که هدف آن تقویت گفت‌و‌گو بین نامیبیایی‌های سفیدپوست و سیاه‌پوست است.

در طول چهار سال، اعضای این گروه که اصالتاً آلمانی هستند، با نمایندگان گروه‌های قومی سیاه‌پوست، به‌ویژه هررو‌ها و ناما‌ها که از نوادگان قربانیان نسل‌کشی هستند، ملاقات کردند.

رژیم رایش آلمان به عنوان بخشی از نسل‌کشی، قیام‌ها علیه حکومت استعماری خود را به طرز وحشیانه‌ای سرکوب کرد. در طول جنگ علیه گروه‌های هررو و ناما (۱۹۰۴-۱۹۰۸)، نیرو‌های آلمانی کشتار‌های جمعی‌ای را انجام دادند که اولین نسل‌کشی‌های قرن بیستم محسوب می‌شوند و طی آن تخمین زده می‌شود که ۷۵۰۰۰ نفر از اعضای هر دو گروه قومی کشته شدند.

دولت‌های آلمان و نامیبیا مدت‌هاست که در حال مذاکره برای دستیابی به یک توافق آشتی هستند که بر اساس آن، آلمان ۱.۱ میلیارد یورو کمک مالی برای تأمین مالی پروژه‌های توسعه‌ای در نامیبیا در اختیار این کشور قرار خواهد داد. با این حال، هنوز اعلام نشده است که این توافق‌نامه به مرحله اجرا درآید.

در مکانی برجسته، روبروی موزه شهر و فانوس دریایی، بنای یادبود دریایی قرار دارد.

این بنای یادبود، یادبود سپاه تفنگداران دریایی، بخشی از نیرو‌های استعماری آلمان موسوم به شوتزتروپه است که در سرکوب قیام هررو و ناما در سال ۱۹۰۴ شرکت داشتند.

با این حال، آنچه بسیاری از نامیبیایی‌های آلمانی‌تبار به عنوان بخش مهمی از تاریخ خود می‌بینند، از نظر مردم هررو و ناما همچون سیلی محکمی به صورتشان است.

لیدلو برینگاندا، فعالی که برای یادبود نسل‌کشی در سواکوپموند مبارزه می‌کند، می‌گوید: «بنابراین آنها می‌خواهند این یادبود را تخریب کنند.»

این فعال در سواکوپموند، اولین موزه نسل‌کشی کشور را افتتاح کرد، اگرچه نامیدن آن به عنوان «موزه» ممکن است برای برخی بلندپروازانه به نظر برسد، با توجه به اینکه کل مساحتی که او به آن اختصاص داده تنها شش متر مربع است.

برینگاندا می‌گوید: «می‌خواهم به بازدیدکنندگان نشان دهم که در آن دوره از تاریخ چه اتفاقی افتاده است تا بتوانیم از درس‌های گذشته درس بگیریم.»

(دی پی‌ای)