تربیت کودکان و تأثیر آن بر مغز| بزرگترین نقش والدین

فرزندپروری یکی از پیچیده‌ترین و تاثیرگذارترین تجربیات است که به سطوح بالایی از تعامل اجتماعی، تحریک شناختی و درگیری عاطفی نیاز دارد.

به گزارش مجله خبری نگار، تیمی از محققان دانشگاه راتگرز و دانشگاه ییل به دنبال کشف رابطه بین فرزندپروری و تغییرات مغزی از طریق مطالعه‌ای شامل هزاران شرکت کننده، با هدف درک اینکه چگونه تجربه تربیت کودکان می‌تواند بر ساختار و عملکرد مغز در طول زمان تأثیر بگذارد، کشف کنند.

محققان داده‌های نزدیک به ۳۷۰۰۰ بزرگسال را از پایگاه داده پزشکی بیوبانک بریتانیا تجزیه و تحلیل کردند و بر نحوه ارتباط مناطق مختلف مغز، به ویژه آنهایی که مسئول حرکت، احساس و ارتباطات اجتماعی هستند، تمرکز کردند.

این مطالعه نشان داد که فرزندپروری ممکن است مزایای غیرمنتظره‌ای برای مغز داشته باشد و به مقابله با برخی از اثرات پیری مرتبط با کاهش ارتباط بین مناطق مغز کمک کند.

نتایج نشان داد که والدینی که فرزندان بیشتری دارند، ارتباط قوی تری بین شبکه‌های اصلی مغزی، به ویژه در نواحی حسی-حرکتی داشتند که معمولا با افزایش سن کاهش عملکردی را نشان می‌دهند.

نویسنده اصلی این مطالعه، آورام هولمز، استاد روانپزشکی در دانشکده پزشکی رابرت وود جانسون، گفت: "مناطقی که کاهش ارتباط عملکردی با افزایش سن را نشان می‌دهند، همان مناطقی هستند که تماس در افراد دارای فرزند افزایش می‌یابد.

این مطالعه تأیید کرد که این مزایا فقط به بارداری مربوط نمی‌شود، همانطور که هم در مادران و هم در پدران ظاهر می‌شود، نشان می‌دهد که خود تجربه - نه تغییرات بیولوژیکی ناشی از بارداری - عامل اصلی این اثر مثبت است.

این یافته‌ها فرضیه مرتبط کردن فرزندپروری با استرس را به چالش می‌کشد و نشان می‌دهد که تجربه بچه دار شدن ممکن است سلامت مغز را از طریق افزایش فعالیت بدنی، تعامل اجتماعی و تحریک شناختی ارتقا دهد. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین سطوح بالاتری از ارتباط اجتماعی را نشان دادند، زیرا آنها بیشتر با خانواده و شبکه‌های اجتماعی خود درگیر بودند.

علیرغم نتایج امیدوارکننده، محققان تاکید می‌کنند که مطالعات بیشتری برای درک تأثیر فرزندپروری بر مغز در طول زمان مورد نیاز است، به ویژه از آنجایی که نمونه فقط شامل بزرگسالان بریتانیایی بود، که ممکن است امکان تعمیم نتایج به فرهنگ‌ها و ساختار‌های خانوادگی مختلف را محدود کند.

هولمز می‌گوید: "اگر آنچه ما نظارت می‌کنیم نتیجه افزایش تعامل اجتماعی و حمایت عاطفی است که کودکان ارائه می‌دهند، به این معنی است که ایجاد شبکه‌های حمایت اجتماعی قوی می‌تواند تأثیر مشابهی داشته باشد، حتی برای کسانی که فرزند ندارند. "

این مطالعه در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.

منبع: Medical Express

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری