ماجرای شهرت جنگنده آمریکایی F-۳۵ به «صاعقه»

به گزارش مجله خبری نگار،نیروی هوایی F-۲۲ را رپتور نامید، بنابراین F-۳۵ می‌توانستبه همان راحتی نامی از یک دایناسور ترسناک دریافت کند، همانطور که F-۱۵ Eagle و F-۱۶ Falcon هر دو به نام پرندگان نامگذاری شدند. ژنرال تی مایکل موزلی از نیروی هوایی ایالات متحده در جولای ۲۰۰۶ لقب جنگنده تهاجمی مشترک را اعلام کرد و گفت: «در سفرهایم، خلبانان پیشنهادات فوق العاده‌ای به من دادند که در آینده نزدیک از آن‌ها روی سیستم‌های تسلیحاتی جدید نیروی هوایی استفاده خواهیم کرد. لقب ا-۳۵، لایتنینگ ۲، یک پیروزی برای میراث و فرهنگ هوانوردی بود». Lightning II به معنای صاعقه ۲ نیرویی از طبیعت در نظر گرفته می‌شد. قبل از اینکه دشمن صدای غرش حمله را بشنود، این جنگنده با دقت ضربه زده و رفته بود.

اعداد بعد از نام لایتنینگ از P-۳۸ جنگ جهانی دوم گرفته شده است که قبلاً نام صاعقه را داشت. این اولین بار نیست که نیرو‌های مسلح ایالات متحده از نامی دوباره برای یک سیستم تسلیحاتی خود استفاده می‌کنند. نیروی دریایی ایالات متحده سابقه طولانی در استفاده مجدد از نام کشتی‌های قدیمی خود دارد.

پی-۳۸ لایتنینگ قهرمانی بر فراز اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم بود

P-۳۸ Lightning یک جنگنده ضربتی با طراحی منحصر‌به‌فرد بود که آلمانی‌ها آن را Der Gabelschwanz Teufel یا به انگلیسی «شیطان دم چنگالی» می‌نامیدند، زیرا در حقیقت مانند نامش یک نیروی طبیعت بسیار هولناک بود. پی-۳۸ هواپیمای استانداردی بود که توسط خلبانان نیروی هوایی ایالات متحده بر فراز اقیانوس آرام پرواز می‌کرد و حتی هواپیمای طراح عملیات حمله به پرل هاربر، دریاسالار ایسوروکو یاماموتو را سرنگون کرد. این هواپیما ابتدا در شمال آفریقا و سپس اروپا فعالیت کرد، جایی که از آن برای اسکورت بمب افکن‌ها در مسیر پرواز به سوی آلمان استفاده می‌شد. هفت تا از هشت تک خال برتر در پهنه نبرد اقیانوس آرام در طول جنگ جهانی دوم، از جمله سرگرد ریچارد بونگ و سرگرد توماس مک گوایر، با P-۳۸ lightning پرواز می‌کردند. بونگ و مک گوایر به ترتیب ۴۰ و ۳۸ شکار موفق در پرواز با P-۳۸ Lightning به دست آوردند.

پی-۳۸ یک جنگنده دو موتوره بود که اولین مدل تولید انبوه آن در نسخه P-۳۸E رخ داد و با هر بار تغییر ارتقاء یافت. P-۳۸F بود که ریل‌های ستونی را برای بمب‌ها یا مخازن سوخت خارجی معرفی کرد، حالی که P-۳۸H موتور Allison V-۱۷۱۰ را با نسخه‌ای قدرتمندتر جایگزین کرد. مدل J در زمینه گرمایش کابین خلبان، خنک‌کننده موتور، شیشه داشبورد صاف ضد گلوله، مخازن بزرگ‌تر سوخت داخلی و مانورپذیری هواپیما بهبود یافته بود.

لایتنینگ به چهار مسلسل کالیبر.۵۰ و یک توپ ۲۰ میلی متری مجهر شده بود. با دو موتور Allison V-۱۷۱۰ که هر کدام ۱،۴۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کردند، می‌توانست به سرعت بیش از ۶۶۰ کیلومتر در ساعت برسد. بیش از ۱۰،۰۰۰ فروند لایتنینگ ساخته شد و مدل نهایی آن P-۳۸L بود.