به گزارش مجله خبری نگار،برای تشخیص بیش فعالی متخصصان معمولا از علائم آن که کودک بی قرار است و و رفتارهای تکانشی از خود نشان میدهد استفاده میکنند. در کل ترکیب این دو اختلال چالشهای قابلتوجهی برای فرد و خانوادهاش به همراه داشته است، چرا که علائم هر دو اختلال میتوانند بر تواناییهای اجتماعی، ارتباطی، و رفتاری کودک تأثیر بگذارند. در ادامه مقاله بیشتر به تفاوتها این دو نوع اختلال پرداخته ایم و در مورد نحوه کنترل آن صحبت کرده ایم.
در مطالعه جدید، دانشمندان بیش از ۱۶۰۰ نمونه مدفوع کودکان ۱ تا ۱۳ ساله را تجزیه و تحلیل کردند و چندین "نشانگر" بیولوژیکی متمایز را در نمونههای کودکان مبتلا به اوتیسم یافتند.
اوتیسم بیش فعال به حالتی اشاره دارد که فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم علائم و ویژگیهای بیشفعالی را نیز نشان میدهد. این وضعیت نسبتاً رایج است و بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز نشانههایی از بیشفعالی دارند. برای تشخیص اختلاف این دو نوع اختلال میتوان از راهکارهایی استفاده نمود. انجام تست اوتیسم برای کودکان شامل ارزیابیهای چندوجهی است که به شناسایی علائم و نشانههای این اختلال کمک میکند. این تستها توسط بهترین متخصص اوتیسم در کنار روانشناسان انجام میشود و شامل پرسشنامههای استاندارد، مشاهده رفتار کودک و مصاحبه با والدین و مربیان است.
کنترل بیشفعالی در کودکان مبتلا به اوتیسم نیازمند یک رویکرد چندوجهی است که شامل تکنیکهای رفتاری، آموزشی و درمانی میشود. در ابتدا، توسط بهترین متخصص بیش فعالی فرایند شناسایی و درک علائم و محرکهای خاص که منجر به بروز رفتارهای بیشفعالانه میشوند، مورد بررسی قرار میگیرد. مداخلات رفتاری مانند تحلیل رفتار کاربردی (ABA) در بهبود کنترل رفتارهای بیشفعالانه مؤثر میباشد. این روش شامل تقویت مثبت برای رفتارهای مطلوب و ایجاد روالهای مشخص برای فعالیتها است که به کودکان کمک میکند تا مهارتهای اجتماعی و خودکنترلی را یاد بگیرند. همچنین، مشاوره و حمایت والدین نیز در این فرایند بسیار حائز اهمیت است؛ زیرا والدین میتوانند با یادگیری تکنیکهای مدیریت رفتار و ایجاد ارتباط مؤثر با کودک، به کاهش استرس و بهبود کنترل رفتارهای بیشفعالانه کمک کنند.
این دو اختلال عصبی رشدی معمولاً در دوران کودکی ظاهر میشوند و تشخیص به موقع میتواند منجر به تقویت مهارتهای ارتباطی، رفتاری و اجتماعی در کودک شود. تشخیص زودهنگام اوتیسم به خانوادهها و درمانگران این امکان را میدهد که مداخلات مورد نیاز را از همان ابتدا آغاز کنند. اوتیسم با علائمی نظیر ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی، مشکلات در برقراری روابط اجتماعی و رفتارهای تکراری مشخص میشود. اگر این علائم در سنین پایینتر شناسایی شوند، کودک میتواند تحت آموزشهای ویژهای قرار گیرد که به او کمک میکند مهارتهای ارتباطی و اجتماعی خود را بهبود بخشد. علاوه بر این در مورد تشخیص زودهنگام بش فعالی میتوان گفت که، از مشکلات تحصیلی و اجتماعی جدی که برای کودک پیش میآید میتوان جلوگیری نمود. کودکان مبتلا به ADHD به دلیل ناتوانی در تمرکز در مدرسه دچار افت تحصیلی یا در برقراری روابط دوستانه با مشکل مواجه میشوند. اگر این اختلال به موقع تشخیص داده شود، میتوان به کودک کمک کرد توانایی و تمرکز خود را بهتر کنترل کند.
ماهیت اختلال اوتیسم به این شکل میباشد که مجموعهای از اختلالات عصبی-رشدی را در بر میگیرد. این تواناییهای ارتباطی و اجتماعی در زندگی فرد تأثیر میگذارد. افراد و کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در برقراری ارتباط مؤثر با دیگران دچار مشکل هستند و رفتارهایی نظیر حرکات تکراری و علایق محدود را نشان میدهند. این اختلال میتواند از اختلالات خفیف تا اختلالات شدید متغیر باشد و در هر فردی به شکل متفاوتی بروز میکند. در سمتی دیگراختلال بیش فعالی بیشتر بر تواناییهای توجه، کنترل رفتار و سطح فعالیت بدنی فرد تأثیر گذار میباشد. این اختلال به سه نوع مختلف تقسیم میشود و مشکلاتی در تحصیل و روابط اجتماعی ایجاد میکند.. گفتار و زبان در اوتیسم بیشفعال
کودکان مبتلا به اوتیسم و بیشفعالی با مشکلات گفتار و زبان پیچیدهتر همراه هستند. این کودکان همزمان با تاخیر در رشد زبانی که در اوتیسم دیده میشود، در مشکلات توجه و تمرکز که از ویژگیهای بیشفعالی است مواجه میشوند. از نظر گفتاری، تاخیر در شروع صحبت یا اختلالات زبانی مانند استفاده محدود از کلمات و عبارات دیده میشود. از طرف دیگر، ویژگیهای بیشفعالی باعث میشود که کودک در مکالمات عجله داشته باشد، وسط صحبت دیگران بپرد، یا در حفظ تمرکز بر مکالمه مشکل داشته باشد.
مشکلات در رشد مغز نیز نقش مهمی در بروز اوتیسم بیشفعال دارند. تحقیقات نشان دادهاند که رشد غیرطبیعی در برخی نواحی مغز، بهویژه نواحی مرتبط با ارتباطات اجتماعی، پردازش حسی و کنترل رفتار، میتواند به بروز این اختلال کمک کند. همچنین، ارتباطات عصبی در مغز افراد مبتلا به اوتیسم و بیشفعالی ممکن است غیرطبیعی باشد و این مسئله موجب کاهش توانایی مغز در پردازش صحیح اطلاعات میشود. از دیگر عوامل مؤثر میتوان به التهابهای سیستم عصبی و عدم تعادل در میزان انتقالدهندههای عصبی مانند دوپامین اشاره کرد که در تنظیم توجه و فعالیتهای حرکتی دخیل هستند.
اوتیسم بیشفعال (یا اختلال طیف اوتیسم همراه با بیشفعالی) به دلایل پیچیده و متعددی بروز میکند. عوامل ژنتیکی نقش مهمی در این اختلال دارند؛ مطالعات نشان دادهاند که جهشهای خاصی در ژنها میتوانند احتمال بروز اوتیسم و بیشفعالی را افزایش دهند. عوامل محیطی نیز مؤثر هستند، از جمله قرار گرفتن در معرض سموم محیطی، مصرف برخی داروها توسط مادر در دوران بارداری، و عفونتهای مادرزادی. همچنین، عدم تعادل در سیستمهای عصبی و مغزی بهویژه در نواحی مرتبط با تنظیم رفتار، توجه و پردازش اجتماعی، از دیگر عوامل تأثیرگذار در بروز این اختلال است.
ترکیب دو اختلال اوتیسم بیش فعال میتواند موجب شود کودک نه تنها در برقراری ارتباطات اجتماعی و مدیریت تغییرات روزمره دچار مشکل شود، بلکه از نظر رفتارهای بیقراری و مشکلات تمرکز نیز چالشهای بیشتری داشته باشد. به عنوان مثال، یک کودک اوتیستیک بیشفعال ممکن است نتواند مدت زیادی روی یک فعالیت تمرکز کند و بهطور مداوم در حال حرکت باشد. درمان و مدیریت اوتیسم بیشفعال نیازمند رویکرد چندبعدی است که مداخلات زودهنگام و منظم به کودکان کمک میکند تا تواناییهای خود را تقویت کرده و رفتارهای خود را بهتر کنترل کنند.