به گزارش مجله خبری نگار،بازی فعالیتی است که کودکان برای سرگرمی و تفریح در زمان فراغت خود انجام میدهند؛ همچنین میتوان گفت بازی سبب شادی و لذت کودکان میشود. بازی هم میتواند فردی انجام شود هم به صورت گروهی و دسته جمعی.
کودکان هنگام بازی کردن نیازها و احساسات خود را برطرف میکنند، همچنین هنگام بازی کردن متوجه اطراف خود میشوند و در واقع به کشف محیط اطراف خود میپردازند. کودکان از طریق بازی کردن روابط اجتماعی پیدا میکنند و همچنین میتوان گفت بازی کردن در رشد روانی، اخلاقی، جسمی و حرکتی کودکان نقش بسیار زیادی دارد.
کودکان در بازی، مفهوم گروهی بودن را حس میکنند و همچنین متوجه این میشوند که رفتار آن بر دیگران و رفتار دیگران بر آنها میتواند مهم و تاثیر گذار باشد. همچنین کودکان هنگام بازی کردن میتوانند پذیرش افراد در گروه را بدست آورند و درک میکنند چه تواناییهایی در گروه لازم است و همچنین به این موضوع که میتوانند از تواناییهای دیگران نیز استفاده کنند، آگاه میشوند.
کودکان نمیتوانند ابراز احساسات کنند و همچنین احساسات خود را پنهان میکنند، زیرا آنها هنوز توانایی تفکر ذهنی ندارند در نتیجه از طریق بازی کردن تفکرات خود را نشان میدهند. بازی فرصتی است که کودکان احساسات و تفکرات خود را بیان کنند، البته سرگرم هم شوند؛ همچنین میتوان گفت کودکان از طریق بازی با بسیاری از ارزشهای اخلاقی مانند درستی، نادرستی، خوبی، بدی، راستگویی و دروغ آشنا میشوند.
در کل میتوان گفت بازی برای کودکان در حال رشد، اهمیت زیادی دارد، اما برخی والدین بازی را اتلاف وقت میدانند و از کودک میخواهند به فعالیتهای دیگر بپردازد، این والدین کودکان خود را از موقعیتهای یادگیری بسیاری که برای رشد شخصیت لازم است محروم میکنند؛ فعالیتهایی که کودک به عنوان بازی انجام میدهد در تربیت و پرورش نیروی بدنی و حواس او تاثیر زیادی دارد برای مثال کودک میدود، لی لی میکند، طناب بازی میکند و ... در تمام این فعالیتها عضلات و اندامهای مختلف به کار میروند و تقویت میشوند؛ همچنین در هنگام بازی نیروهای روحی و جسمیکودک مانند چالاکی، حافظه، دقت، نظم و ترتیب و ... رشد میکند، بازی انگیزهای برای کسب تجارب اجتماعی است و وسیلهای برای بیان خود است. کودک از طریق بازی بسیاری از مهارت و مفاهیم تربیتی را یاد میگیرد به همین دلیل یکی از نقشهای بازی برای کودکان، نقش آموزش و تربیت است.