با تنهایی، پارکینسون را هم‌نشین خود می‌کنید

به گزارش مجله خبری نگار، در بین بیش از ۴۹۰ هزار نفر در بیوبانک انگلستان که تا ۱۵ سال تحت نظر بودند، به نظر می‌رسد که تنهایی احتمال تشخیص پارکینسون را تا ۳۷ درصد افزایش می‌دهد. «آنجلینا سوتن»، محقق ارشد از دانشگاه ایالتی فلوریدا گفت: «ارتباط بین تنهایی و بروز بیماری پارکینسون به دلیل عوامل خطر ژنتیکی، بالینی یا رفتاری مشترک نبود.» او تاکید کرد: «ما پی بردیم که بین تنهایی و ابتلا به بیماری پارکینسون ارتباط وجود دارد، نه این که تنهایی باعث بیماری پارکینسون می‌شود.» سوتن اظهار کرد که عوامل متعددی می‌تواند با این موضوع که تنهایی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد، مرتبط باشد. او افزود: «ما دریافتیم که مسیر‌های رفتاری و بالینی بخش کوچکی از ارتباط را تشکیل می‌دهد. این ارتباط می‌تواند به دلیل دیگر عوامل رفتاری و بالینی باشد که ما در نظر نگرفتیم. همچنین ممکن است مسیر‌های متابولیک، التهابی و عصبی و غدد درون ریز وجود داشته باشد.»

سوتن ادامه داد: «به نظر می‌رسد تنهایی با سلامت کلی مغز مرتبط است که شاید به دلیل التهاب بیشتر یا سایر فرایند‌های تخریب کننده عصبی باشد و لزوماً مختص بیماری پارکینسون نیست.» برعکس، داشتن ارتباط اجتماعی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد. سوتن معتقد است: «ما این ارتباط را در مطالعه فعلی آزمایش نکردیم، اما تصور می‌شود که ارتباط اجتماعی نقش محافظت کننده داشته باشد.

تحقیقات بیشتری برای بررسی این سوال نیاز است.» به گفته محققان، تنهایی ممکن است به احساس استرس یا ناراحتی روانی بیشتر منجر شود که می‌تواند آسیب پذیری مغز را به دنبال داشته باشد. از سوی دیگر، فعالیت بدنی مغز را سالم نگه می‌دارد و همین را می‌توان درباره فعالیت ذهنی نیز گفت.