به گزارش مجله خبری نگار،به نقل از نیواطلس، ناسا و شرکای بین المللی اش در ایستگاه فضایی بین المللی، براساس سیاست فعلی خود تصمیم دارند این آزمایشگاه فضایی را تا ۲۰۳۰ میلادی فعال نگه دارند. تا این زمان ساختار پایه آن فرسودهتر از آن میشود که برای میزبانی از فضانوردان مناسب باشد.
اما مشکل اینجاست که چگونه میتوان یک سازه ۱۰۰ تنی را به طور ایمن نابود کرد.
ارسال ایستگاه فضایی بین المللی به ارتفاع بالاتر در مدار ممکن نیست، زیرا به انرژی زیادی نیاز است و فشار زیادی به سازه وارد میکند که ممکن است به فروپاشی آن منجر شود. روش جایگزین دیگر فرود کنترل شده ابزار به اتمسفر زمین است تا در آنجا بسوزد و بقایای آن در اقیانوس فرود آید.
ایده اولیه کارشناسان آن بود که با کمک مجموعهای از کپسولهای باری رباتیک پروگرس روسیه، ایستگاه فضایی بین المللی به مدار مورد نظر انتقال یابد. اما تحقیق یک ساله ناسا و شرکای آن در آزمایشگاه فضایی نشان داد این گزینه چندان مناسب نیست.
از سوی دیگر روسیه نیز تصمیم دارد در ۲۰۲۸ میلادی ایستگاه فضایی بین المللی را ترک کند و بدتر شدن روابط بین روسیه و شرکای دیگر در این پروژه نیز احتمالا برنامههای قبلی را تحت تاثیر قرار میدهد.
درهمین راستا ناسا به شرکتهای آمریکایی پیشنهاد کرد تا وسیله نقلیه خارج سازی از مدار آمریکا (United States Deorbit Vehicle) یا USDV را بسازند که برای مرحله نهایی خارج کردن ایستگاه فضایی بین المللی از مدار به کار میرود. به طور دقیقتر ابزار مذکور زمانی به کار گرفته میشود که ایستگاه فضایی بین المللی به طور طبیعی به ارتفاع مورد نظر میرود و همزمان مدار آن نیز کاهش مییابد. ابزار جدید احتمالا وسیلهای فضایی است که اصلاح شده یا طراحی کاملا نوینی دارد.
به شرکتها قیمت ثابتی از هزینه به اضافه توافقنامه ابتکاری برای پوشش طراحی، توسعه، آزمایش و ارزیابی و به دنبال آن ساخت و ساز واقعی ارائه میشود.