بررسی داده‌های ژنتیکی انسان‌های اولیه و نحوه تغییرپذیری آن‌ها

به گزارش مجله خبری نگار،محققان اعلام کردند: آثاری از بیش از ۵۰ عامل پیدا کردند که در آن یک نوع عامل ژنتیکی نادر به سرعت در میان جمعیت رد شد کرده است. این امر به احتمال زیاد پس از تغییر در شرایط به وجود آمده است. چشمگیرترین رویدادی ژنتیکی در میان کشاورزان اولیه آناتولی، در یک منطقه ژنتیکی مرتبط با سیستم ایمنی به نام MHC-III رخ داد.

رویداد‌های ژنتیکی اغلب در گونه‌های دیگر دیده شده است، اما تاکنون نشانه کمی از آن در انسان دیده شده که آثار آن بین جمعیت‌ها در ۸ هزار سال گذشته پنهان شده بود. در این راستا یاسین سویلمی (Yassine Souilmi) رهبر گروه در ژنومیک و بیوانفورماتیک در مرکز استرالیایی دی ان‌ای باستانی دانشگاه آدلاید و پژوهشگر این مطالعات گفت: نتایج مطالعات ما نشان می‌دهد که توانایی مشهور انسان‌ها برای تطبیق رفتار و توسعه ابزار‌ها و تکنیک‌های جدید، همیشه برای زنده ماندن در شرایط سخت کافی نبوده است.

او در ادامه می‌افزاید: انسان‌های امروزی در محیط‌های طبیعی بسیار متنوعی زندگی می‌کنند که از قطب شمال تا جنگل‌های بارانی استوایی را شامل می‌شود. به گزارش سیناپرس، برخلاف بسیاری از حیوانات، انسان‌ها می‌توانند از نوآوری‌های فرهنگی مانند لباس برای غلبه بر چالش‌های موجود در این محیط‌ها استفاده کنند. با این حال، این نوآوری‌ها ممکن است همیشه برای مقابله با شرایط محیطی جدید کافی نبوده باشند. این زمانی است که تنوع ژنتیکی در بین افراد مطرح می‌شود.

سویلمی توضیح می‌دهد: افرادی که دارای تنوع ژنتیکی هستند برای مقابله با شرایط جدید مجهزتر هستند در نتیجه، این گونه‌های مفید در نسل‌های آینده رایج‌تر می‌شوند. در نتیجه، برخی گمان می‌کنند که سازگاری ژنتیکی در انسان‌ها نادر است، شاید به این دلیل که نوآوری‌های فرهنگی آن را تا حد زیادی غیرضروری کرده است. برخی محققان معتقدند که انتخاب در بسیاری از گونه‌های ژنتیکی نسبتاً مفید رخ داده است که منجر به سیگنال‌های ظریف و غیرقابل تشخیص می‌شود.

به گفته پژوهشگران، تحقیقات دی ان‌ای باستانی نشان داد: در طول ۱۰ هزار سال گذشته در اوراسیا، اختلاط بین جمعیت‌های ژنتیکی واگرا به طور خاص مکرر بوده است.

سویلمی می‌گوید: ما فکر می‌کردیم که این رویداد‌ها ممکن است عوامل ژنتیکی را از ژنوم انسان مدرن پاک کرده باشند، اما ژنوم‌های باستانی پیش از این رویداد‌های درهم آمیخته ممکن است هنوز ردی از سیگنال‌ها را حفظ کنند.

حدود ۱۰ هزار سال پیش، پس از پایان آخرین عصر یخبندان، تنوع ژنتیکی در میان شکارچیان ساکن اروپا بسیار بیشتر از انسان‌های امروزی بود. در واقع، تفاوت‌های ژنتیکی بین گروه‌های شکارچی-گردآورنده اروپایی باستان به اندازه تفاوت‌هایی بود که اکنون بین جمعیت‌های معاصر در اروپای غربی و شرق آسیا مشاهده می‌شود. این تمایز ژنتیکی شدید در طول ۸ هزار سال گذشته به دلیل چندین مهاجرت و رویداد‌های اختلاط از بین رفت و اروپایی‌های مدرن را از نظر ژنتیکی بسیار همگن‌تر کرد.

او در پایان می‌افزاید: ما در این مطالعات اطلاعات ژنتیکی بیش از ۱۰۰۰ بقایای انسان باستانی را گردآوری و تجزیه و تحلیل کردیم که قدیمی‌ترین نمونه آن حدود ۴۵ هزار سال قدمت دارد. ما سیگنال‌های انتخاب را در ژنوم‌های باستانی با سیگنال‌های ژنوم‌های مدرن مقایسه کردیم. داده‌های باستانی حاوی سیگنال‌های عوامل ژنتیکی بیشتری نسبت به نمونه‌های مدرن بودند. عامل‌های ژنتیکی جدیدتر به دلیل نادر بودن یا عدم وجود حداقل در یکی از جمعیت‌های مخلوط، به ویژه مستعد پاک شدن بودند. به گفته او، نتایج پژوهش‌ها تأیید می‌کند که تغییرات ژنتیکی در واقع بخشی از کارنامه سازگاری ژنتیکی انسان است. این یافته نشان می‌دهد که ما ممکن است با سایر گونه‌های حیوانی تفاوت چندانی نداشته باشیم.