نان به نرخ روز می‌خورم، پس هستم!

به گزارش مجله خبری نگار/ایران: پس از درگذشت مهسا امینی و جریحه‌دار شدن احساسات جامعه ایران، تعداد قابل‌توجهی از اهالی هنر و بازیگری و فیلمسازی ایران نیز در این باره موضع‌گیری کردند؛ موضع‌گیری‌هایی که برخی از آن‌ها یک‌سویه و تند بود و بعضی هم تلاش می‌کردند ضمن ابراز اندوه بابت فوت خانم امینی و طرح برخی انتقاداتشان، هیزمی روی آتش نریزند و مسأله ایران را درون ایران و با مرزبندی با بدخواهان پیش ببرند.

به هر حال راجع به هر کدام از این موضع‌گیری‌ها می‌توان داوری کرد و نظر داد؛ لزوماً همه موضع‌گیری‌ها درست نبود، اما از بین همه آن‌ها که حتی غلط هم موضع گرفتند، همه نیت یکسانی نداشتند و نباید ساده‌انگارانه و بسیط، همه را به یک شکل تفسیر کرد. همچنین جوانانی هم بودند که برخی با تحلیل و تفسیر خود و بعضی هم بر اساس حس و تفسیری که از چهره‌ها دریافت می‌کردند، معترض شدند.

برخی هم به خیابان آمدند که یکسان دیدن همه آن‌ها هم قاعدتاً راه درستی نیست؛ حتی برای آن‌ها که در سخن رادیکال شدند، تا جایی که این موضوع از دغدغه‌شان و تحلیل نادرستشان و حتی غلیان احساساتشان برمی‌آمد و تا جایی که یک بحث و جدل درونی و میان ایرانیان و با نیـت اصلاح امور ایران است، امری قابل درک است؛ می‌توان سخنشان و موضعشان را نقد کرد، اما متهم کردن و راندن‌شان و تلاش برای قطبی‌سازی حتماً امری معقول و منطقی نیست.

با این حال، ظاهراً برخی هرچند اندک در این میان، ریاکارانه با همه این ماجرا‌ها فقط تجارت می‌کردند. احسان کرمی با اقدام خود در پیوستن به شبکه سلطنت‌طلبان من‌وتو از این جنس است. امثال احسان کرمی بسیار کم اند، اما همین‌ها با این ظاهرسازی که «ما که رادیکال‌تریم پس برای ایران دلسوزتریم» دیگر هنرمندان را حتی به محافظه‌کاری و عافیت‌طلبی متهم می‌کردند. آن‌ها به دیگر هنرمندان و جوانان القا و وانمود می‌کردند که اگر به کمتر از جنگ خیابانی ایرانی با ایرانی راضی باشند، پس متهمند که از قافله ملت عقبند! بر همین اساس همدستان آن‌ها به بسیاری از هنرمندان، حتی آن‌ها که منتقدانه، اما دلسوزانه و آرام‌تر موضع گرفته بودند، می‌تاختند.

این ماجرا نشان داد اکثریت هنرمندان، حتی آن‌ها که موضع منتقدانه نسبت به برخی امور در کشور دارند، اما دلبسته وطن هستند، مظلومند؛ اما احسان کرمی و افرادی مانند او که کاسبی، رزومه‌سازی و منفعت خود را دنبال می‌کنند و با سلطنت‌طلبان می‌نشینند و در عین حال دیگران را به عدم پیگیری آزادی متهم می‌کنند، تا چه اندازه می‌توانند فرصت‌طلب باشند و از منافع ملی برای منافع شخصی خود نردبان بسازند و از آن بالا بروند.