به گزارش مجله خبری نگار، حدود ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان با HTLV-۱ زندگی میکنند که باعث بیماریهای جدی مانند لوسمی سلول T بزرگسالان و میلیت میشود، اما در حال حاضر هیچ درمان پیشگیرانه یا درمانی برای آن در دسترس نیست.
یک تیم تحقیقاتی از WEHI و موسسه عفونت و ایمنی پیتر دوهرتی، مطالعهای پیشگامانه را رهبری کردند که نشان داد داروهایی مانند تنوفوویر و دولوتگراویر که برای درمان HIV استفاده میشوند، میتوانند HTLV-۱ را نیز مهار کنند.
محققان از یک مدل موش انسانی حاوی سلولهای ایمنی انسان آلوده به HTLV-۱، از جمله یک سویه ژنتیکی جدید که در استرالیا شایع است، استفاده کردند. این موشها با داروهای ضد رتروویروسی درمان شدند و محققان توانستند شیوع ویروس را سرکوب کرده و علائم مرتبط را کاهش دهند.
علاوه بر این، این تیم کشف کرد که ترکیب این داروها با یک مهارکننده پروتئین MCL-۱، که به بقای سلولهای بیمار کمک میکند، امکان کشتن انتخابی سلولهای آلوده را فراهم میکند و راه را برای توسعه درمانهای ترکیبی مؤثر هموار میکند.
دکتر مارسل دورفلینگر، رئیس آزمایشگاه WEHI، اظهار داشت که این نتایج نشاندهنده یک دستاورد قابل توجه است: «این اولین باری است که یک گروه تحقیقاتی توانسته است ویروس HTLV-۱ را در یک موجود زنده سرکوب کند و چشماندازهایی را برای درمانهای پیشگیرانه ضروری برای یکی از نادیده گرفتهشدهترین ویروسهای جهان باز کند.»
شایان ذکر است که علائم HTLV-۱ ممکن است دههها پس از عفونت ظاهر شود، بنابراین سرکوب ویروس در اوایل انتقال آن میتواند از آسیب شدید سیستم ایمنی که منجر به بیماری شدید یا مرگ زودرس میشود، جلوگیری کند.
محققان همچنین فاش کردند که سویه استرالیایی HTLV-۱c در مقایسه با سویههای جهانی، ویژگیهای بیماری تهاجمیتری را نشان میدهد و این امر اهمیت این مطالعه را برای درک و مبارزه با این ویروس در جوامع بومی برجسته میکند.
این تیم در حال حاضر بر روی توسعه درمانهای جدیدی که پروتئین MCL-۱ را با استفاده از فناوری microRNA هدف قرار میدهند، کار میکند و در حال آمادهسازی برای آزمایشهای بالینی است که ممکن است شامل این داروها در درمان افراد آلوده به HTLV-۱ باشد.
این کشف امید به جلوگیری از انتقال HTLV-۱ و کنترل بیماریهای مرتبط، به ویژه در مناطقی که این ویروس شیوع دارد، را تقویت میکند و پایه و اساس ارائه گزینههای درمانی و پیشگیرانه انقلابی در آینده نزدیک را بنا مینهد.
این مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.
منبع: مدیکال اکسپرس