گبی باستان: دریاچه‌ها و سکونتگاه‌های انسانی، تاریخ سخت این بیابان را آشکار می‌کنند

صحرای گبی، واقع در شمال چین و مغولستان، امروزه یکی از خشک‌ترین و خشن‌ترین مکان‌های روی زمین است.

به گزارش مجله خبری نگار، یک مطالعه اخیر که در مجله PLOS One منتشر شده است نشان می‌دهد که صحرای گبی، که امروزه یکی از خشک‌ترین و خشن‌ترین مکان‌های روی زمین است، هزاران سال پیش پر از دریاچه‌ها و باتلاق‌هایی بوده که خاک حاصلخیز و مناسبی را برای سکونت انسان فراهم می‌کرده است.

تیمی از باستان‌شناسان دانشگاه وروتسواف لهستان، با همکاری همکاران بین‌المللی، رسوبات دریاچه باستانی لولیتین-تویروم را با استفاده از روش‌های ترمولومینسانس تجزیه و تحلیل کردند. نتایج نشان داد که آب‌های این منطقه حدود ۱۴۰ هزار سال پیش وجود داشته‌اند و شرایط مساعد برای حیات تا اوایل و اواسط هولوسن، به‌ویژه بین ۸۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال پیش، ادامه داشته است، زمانی که این آب‌ها منبع آب، غذا و مواد خام را برای جوامع شکارچی-گردآورنده فراهم می‌کردند.

کاوش‌ها همچنین قطعات سفال و ابزار‌های سنگی را کشف کردند که عمدتاً از یشم قرمز ساخته شده و از مناطق کوهستانی اطراف وارد شده بودند. این قطعات شامل تیغه‌های ظریفی بودند که به عنوان نوک پیکان و ابزار خانگی استفاده می‌شدند. تجزیه و تحلیل‌های میکروسکوپی، آثاری از قصابی حیوانات و فرآوری گیاهان را نشان داد.

به گفته محققان، اردوگاه‌های کنار دریاچه، سکونتگاه‌های موقت گروه‌های کوچک خانوادگی بودند که بین گذرگاه‌های کوهستانی حرکت می‌کردند و در دوره‌های مرطوب به پهنه‌های آبی بازمی‌گشتند، در حالی که برخی با بدتر شدن شرایط آب و هوایی به غار‌های کوه‌های آلتای پناه می‌بردند.

این یافته‌ها، فرضیه‌های قبلی مبنی بر اینکه مردم تنها در اواسط هولوسن در صحرای گبی ساکن شدند را زیر سوال می‌برد، زیرا داده‌های جدید نشان‌دهنده‌ی سکونت بسیار زودتر است.

دانشمندان همچنان به کاوش در مناطقی مانند سیلیکون ولی و مناطق اطراف آن ادامه می‌دهند و ده‌ها مکان دیگر هنوز باید مورد مطالعه و تجزیه و تحلیل قرار گیرند.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری