پس از دهه‌ها راز و رمز، یک مطالعه راز دشواری ریشه‌کنی کامل ویروس ایدز را آشکار می‌کند

محققان کانادایی یکی از پیچیده‌ترین مکانیسم‌هایی را که ویروس HIV برای پنهان شدن در قسمت‌های مختلف بدن استفاده می‌کند، کشف کردند.

به گزارش مجله خبری نگار، یک مطالعه مشترک توسط دانشگاه وسترن و دانشگاه کلگری نشان داد که این ویروس به روشی که بسته به نوع بافت منحصر‌به‌فرد هر اندام متفاوت است، در DNA سلول‌ها ادغام می‌شود و توضیح جدیدی برای دشواری حذف ویروس حتی دهه‌ها پس از عفونت و درمان ارائه می‌دهد.

راز دشواری حذف HIV در توانایی قابل توجه آن در ادغام شدن در DNA سلول‌های آلوده نهفته است. نکته جدید در این مطالعه، کشف این موضوع است که این ادغام به صورت تصادفی رخ نمی‌دهد، بلکه از الگو‌های خاص بافت پیروی می‌کند. در مغز، ویروس از مناطق ژنتیکی فعال اجتناب می‌کند و پناهگاه‌های امن را در بخش‌های کم‌فعال‌تر DNA انتخاب می‌کند، در حالی که در خون و بخش‌هایی از دستگاه گوارش استراتژی‌های متفاوتی را اتخاذ می‌کند.

آنچه این مطالعه را متمایز می‌کند، تکیه آن بر نمونه‌های نادری است که به دوره‌ای بحرانی در تاریخ - حدود سال ۱۹۹۳ - برمی‌گردند، زمانی که همه‌گیری ایدز در اوج خود بود و درمان‌های مدرن هنوز پدیدار نشده بودند. این نمونه‌ها فرصتی بی‌نظیر را برای محققان فراهم کردند تا رفتار ویروس را در حالت "عادی" خود در اندام‌های مختلف در یک فرد مشاهده کنند.

پروفسور استفن بار از دانشگاه وسترن تأکید می‌کند که «ویروس به طور تصادفی ادغام نمی‌شود، بلکه از الگو‌های منحصر به فردی در بافت‌های مختلف پیروی می‌کند که توسط محیط محلی و پاسخ‌های ایمنی شکل می‌گیرند.» این بینش عمیق، دریچه‌ای را به سوی توسعه درمان‌های هدفمند، چه برای از بین بردن سلول‌های پنهان و چه برای «خاموش کردن» ویروس خفته در درون آنها، می‌گشاید.

این مطالعه، مدلی از همکاری علمی سازنده را نشان می‌دهد که محققانی از دانشگاه‌ها و مؤسسات متعدد را با حمایت مؤسسات تحقیقات سلامت کانادا، در سفری چند ساله برای کشف یکی از پیچیده‌ترین اسرار پزشکی مدرن گرد هم آورده است. این مدل مشارکتی اکنون درک عمیق‌تری از مکانیسم‌های پنهان شدن ویروس به دست می‌دهد و پایه‌های سفر طولانی به سوی ریشه‌کنی نهایی این بیماری همه‌گیر را بنا می‌نهد.

این تیم اکنون قصد دارد بر اساس این یافته‌های تاریخی، درمان‌های هدفمندی را توسعه دهد.

نتایج این تحقیق در مجله Communications Medicine منتشر شده است.

منبع: نیوز مدیکال

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری