به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: مهمترین اتفاق هفته دوم، نه برد سپاهان و استقلال بود و نه دومین مساوی متوالی پرسپولیس؛ اتفاقی که همه را شوکه کرد، رفتار تماشاگران در ورزشگاه آزادی بود. قبل از شروع بازی پرسپولیس و فولاد، جرقه فحاشیها به مهدی هاشمینسب زده شد و در طول مسابقه شعله خشمها با فریادهای بلندتر و فحش و ناسزای بیشتر جوی را در ورزشگاه آزادی ایجاد کرد که بسیاری از تماشاگران که با فرزند خردسال خود به ورزشگاه رفته بودند، با دستهای خود گوش بچهها را بگیرند و برای اتمام بازی لحظهشماری کنند. بیشک بسیاری از آنها با خود فکر میکردند که چرا چنین اشتباهی مرتکب شدند و فرزند خود را به چنین فضای ناسالمی آوردند تا شاهد یکی از پلیدترین و زشتترین فضاهای ممکن باشند.
این اتفاق باعث شد بلافاصله بحثهایی پیرامون ورود بانوان به ورزشگاهها شکل بگیرد و بسیاری از مردم از خود بپرسند که فارغ از محدودیت قانونی، ورود دختران و زنان جامعه به ورزشگاهی که سرشار از فحش و ناسزاست، تا چه حد خطرناک است و چه تبعات سنگینی به لحاظ فرهنگی درپی دارد. آنها در خانه با کم کردن صدای تلویزیون تا حدودی جلوی تکثیر «ویروس ورزشگاه» را میگیرند، اما در دل استادیوم چه باید کرد؟
کمتر از یک هفته بعد وقتی خبر حضور زنان در بازی استقلال و مس کرمان مطرح شد، «بیم و نگرانی» بیش از امید به چشم میخورد، اما اتفاقات بازی استقلال و مس، روی دیگری از فوتبال و فضای ورزشگاه را به ما نشان داد که کمتر کسی در مخیلهاش میگنجید؛ ورزشگاه آزادی که هفته قبل مملو از فحاشی بود، تنها بهدلیل حضور خانوادهها و زنان، با ۱۸۰ درجه چرخش از اوج زشتی و فضایی مشمئزکننده، به سمتی رفت که روی زیبای فوتبال را نشان میداد. فحش و بد و بیراه محو شد و جای خود را به عفتکلام، اخلاق و فرهنگ داد.
این موضوع آنقدر مهم بود که بسیاری از مسئولان و متولیان فرهنگی ورزش کشور در این خصوص صحبت کردند و رضایت در کلام آنها بابت حضور تماشاگران زن و خانوادهها در سایر ورزشگاههای کشور هم به چشم میخورد. البته این تک بازی نمیتواند ملاک قطعی برای اظهار نظر درباره پاک شدن فضای ورزشگاهها با حضور خانوادهها باشد؛ باید صبر کنیم و ببینیم که دربازیهای پرحاشیه و جنجالی هم تماشاگران مرد بهدلیل حضور زنان، اعصاب خود را کنترل میکنند و حرمت خانوادهها را نگه میدارند؟!