به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: مدتها بود که در تیم ملی والیبال از این خبرها نبود. داشتن دو پشت خط زن فوق آماده و جوان، سه یا حتی چهار دریافتکننده که هرکدام در روز خوب خود مهره ارزشمندی به حساب میآیند و ذخیرههایی که قرار نیست سیاهی لشکر باشند و تنها کارشان تشویق بازیکنان درون زمین باشد.
سالها بود که داشتن همه اینها، یکی از حسرتهای والیبال حتی در روزهای خوب و طلاییاش بود. تیم ایران در گذشته پر بود از بازیکنانی که نبود هرکدامشان، لطمه بزرگی به حساب میآمد و در روز غیبتشان محکوم به داشتن بازیکن ضعیفتر و اغلب واگذار کردن نتیجه بازی میشدیم.
حالا، اما به لطف حضور بازیکنان نسل جدید، دست بهروز عطایی تقریباً در همه پستها باز است تا بهترینها را انتخاب و در شرایط سخت بازی، با اعتماد کامل بتواند ترکیب خود را تغییر دهد. اتفاق خوبی که البته سختیهای خاص خودش را هم دارد و همانطور که خود او در آخرین مصاحبهاش اعلام کرده، کارش را برای انتخاب تیم اصلی به دشوارترین حالت ممکن رسانده است.
بهعنوان مثال چه کسی میتواند در شرایط کنونی بگوید که امین اسماعیلنژاد در شرایط بهتری قرار دارد یا صابر کاظمی؟ دو پشت خطزنی که هر دو در بازیهای مختلف غیر قابل مهار نشان داده و حتی در خط سرویس هم عملکرد فوقالعادهای داشتهاند.
پس از لیگ ملتها و درخشش فوقالعاده اسماعیلنژاد، خیلیها به این نتیجه رسیدند که او باید پشت خط زن اصلی باشد، اما صابر کاظمی با عملکرد خود در جام واگنر نشان داد که دستکمی از همتای خود نداشته و در شرایط بسیار نزدیکی با او قرار دارد.
کار عطایی در میان قدرتیزنها هم برای انتخاب بین زوج عبادیپور بسیار دشوار است. از بین اسفندیار و معنوینژاد که هر دو در شرایط خوبی قرار دارند، یکی باید بازیکن اصلی باشد و دیگری نقش جایگزین را بازی کند.
همینطور در بخش سرعتیزنها شرایط به همین منوال است و بازگشت مجرد، چالش شیرینی را در بین دو جوان دیگر به راه انداخته که برای قرار گرفتن در کنار او، با تمام توان بجنگند. این رقابت سخت و نزدیک، تصمیمهای دشواری را هم برای عطایی رقم زده. دشواری شیرینی که مدتها بود طعمش فراموش شده بود.