به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: چند روز پیش بهروز رهبریفرد، مدافع و کاپیتان سابق پرسپولیس مصاحبه مفصلی انجام داد که بزودی منتشر میشود. وقتی تحریریه را ترک کرد، خیلی زود این بحث بین اعضای تحریریه به وجود آمد که بهروز رهبری فرد در قیاس با مدافعین قبلی و بعدی خودش در چه جایگاهی قرار میگیرد. آیا او در لیست ۵ تایی یا ۱۰ تایی مدافعان فوتبال ایران است یا نه؟ هر کسی نظری داشت. قاعدتاً آنهایی که استقلالی بودند نظرشان با پرسپولیسیها متفاوت بود.
بحث از اینجا شکل گرفت و رسید به اینکه اصلاً بهترین مدافع تاریخ فوتبال ایران کیست؟ رحمان رضایی که سالها در سری آ بوده؟ یا مثلاً مدافعین مدرنی مثل مرتضی پورعلی گنجی و پژمان منتظری. شاید هم هادی عقیلی یا سیدجلال حسینی. هرکسی نظری داشت. ولی به نظر میرسد اساساً اینگونه قیاسها خیلی راه به جایی نمیبرد. مثلاً همین ماجرای بهترین مدافعان را در نظر بگیرید. زمانی که بهروز رهبریفرد بازی میکرد وظیفه یک مدافع این بود که یا توپ از او رد شود یا بازیکن رقیب. مدافعان خشنتر بودند، بیشتر تکل میزدند و به محض گرفتن توپ آن را به صورت بلند به زمین رقیب میانداختند. این در حالی است که در یکی دو دهه گذشته ماجرا فرق کرده. حالا مدافعینی دل مربیان و هواداران را میربایند که توانایی بازیسازی از عقب زمین را داشته باشند. با مفهوم جدید، اساساً مدافعان سالهای دور فوتبال ایران جزو ترینها قرار نمیگیرند. کما اینکه احتمالاً مدافعین امروزی هم اگر میخواستند ۲۰ سال پیش اینگونه بازی کنند، به جرم انجام ریسک بالا جلوی دروازه، در ترکیب قرار نمیگرفتند.
مشکل دیگری که لیست بهترین فوتبالیستها دارد، بحث احساسات است. مثلاً همین ماجرای فوتبالیستهای ۲۰ سال پیش را در نظر بگیرید. دهه شصتیها که حالا سنی بین ۳۰ تا ۴۰ سال دارند، در زمان نوجوانی آنها را تماشا میکردند و با آنها بزرگ شدند. اما نوجوانی که حالا خودش ۲۰ سالش نشده، ستارههای دیگری را میپسندد. همانهایی که هر هفته بازیشان را میبیند و با آنها بزرگ شده. این مسأله خواهی نخواهی روی نظر فنی آدمها تأثیر میگذارد. حتی اگر خودشان متوجه نباشند. خلاصه اینکه بعید است هیچ وقت بشود به یک لیست واحد در مورد ۱۰ مدافع برتر، مهاجم برتر و... رسید. سلیقه، احساسات و حس نوستالژیک حتماً روی این انتخابها تأثیر میگذارد.