به گزارش مجله خبری نگار، این نوآوری که تا همین اواخر شبیه داستانهای علمی تخیلی به نظر میرسید، اکنون به واقعیت تبدیل شده و نوید کاهش زمان پرواز فضایی به مریخ به ۳ تا ۴ ماه و سفر به پلوتو به تنها ۴ سال را میدهد.
فضاپیمای سانبرد دارای یک سیستم پیشرانش همجوشی مستقیم دوگانه مبتنی بر همجوشی غیر نوترونی (یعنی بدون تولید تابش خطرناک) با استفاده از ایزوتوپهای دوتریوم و هلیوم-۳ است که بدون انتشار گازهای هستهای مضر، انرژی عظیمی را فراهم میکند.
برخلاف راکتورهای توکامک عظیم، سانبرد ساده و جمعوجور است و به هیچ سیستم خنککننده یا حفاظتی پیچیدهای نیاز ندارد. نشت پلاسما که در راکتورهای زمینی یک مشکل است، به منبعی برای نیروی محرکه فضایی نیز تبدیل میشود.
ریچارد دینان، مدیر کل پالسار فیوژن، گفت: «سانبرد نیروی رانش بالا را با تکانه ویژه بالا ترکیب میکند.»
لوکوموتیو فضایی دارای مشخصات زیر است:
نیروی رانش ویژه: تا ۱۵۰۰۰ ثانیه، که سه برابر بیشتر از موتورهای یونی فعلی است.
نیروی رانش در آزمایشها: در حال حاضر ۱ کیلوگرم، اما میتواند به ۴۵۰ تن برسد، در مقایسه با موتور موشک فالکون ۹ که ۳۴۴ تن نیرو تولید میکند.
تولید برق: تا ۲ مگاوات به لطف استفاده از سیمپیچ مگنتوهیدرودینامیک، که بیشتر از کل توان (۱۲۰ کیلووات) تولید شده توسط سیستم باتری خورشیدی در ایستگاه فضایی بینالمللی است.
شایان ذکر است که سانبرد یک موتور نصبشده درون فضاپیما نیست، بلکه یک یدککش فضایی است که میتواند از مدار پرتاب شود و به فضاپیما متصل شود. همچنین میتوان در آینده از آن دوباره استفاده کرد و این یدککشها میتوانند در مدارهای اطراف زمین، ماه و سایر سیارات برای پشتیبانی از ماموریتهای فضایی دوربرد مستقر شوند.
آزمایشهای زمینی سانبرد برای سال ۲۰۲۵ و به دنبال آن آزمایشهای مداری تا سال ۲۰۲۷ برنامهریزی شده است.
این نوآوری میتواند عصر جدیدی را در اکتشافات فضایی آغاز کند و رویاهای سفرهای بین سیارهای را در دهههای آینده به واقعیت تبدیل کند!