به گزارش مجله خبری نگار، بر اساس مطالعهای که در مجلهی بینالمللی پوکی استخوان (OstInter) منتشر شده است، افراد مبتلا به دیابت (بهویژه نوع ۲) حتی اگر تراکم مواد معدنی استخوان (BMD) آنها در محدودهی طبیعی باشد، در معرض خطر شکستگی استخوان قرار دارند.
نویسندگان خاطرنشان میکنند که بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ اغلب یک پارادوکس را تجربه میکنند: تراکم بالای استخوان با افزایش شکنندگی استخوان همراه است. برای فهمیدن دلیل این اتفاق، دانشمندان آثار منتشر شده قبلی در مورد ویژگیهای متابولیسم بافت استخوان را تجزیه و تحلیل کردند.
معلوم شد که دلیل آن در تغییرات ریزساختار بافت استخوان نهفته است. علیرغم افزایش مقدار ماده اسفنجی (ترابکولا)، لایه قشری - پایه استخوان - در دیابت متخلخلتر میشود. این تغییرات به ویژه در مراحل پایانی بیماری مشهودتر است.
برای ارزیابی دقیقتر سلامت استخوان، متخصصان از امتیاز استخوان ترابکولار (TBS) استفاده میکنند که بر اساس تصویربرداری ستون فقرات محاسبه میشود. در بیماران مبتلا به دیابت، این شاخص اغلب کاهش مییابد که نشاندهنده شکنندگی پنهان استخوان است. با این حال، در چاقی، TBS ممکن است به دلیل تأثیر بافت چربی دقیق نباشد، که نیاز به تجدید نظر در روشهای تشخیصی موجود دارد.